GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı yoğun bakımda yatan kritik hastada 30 günlük mortalitenin erken prediksiyonunda şok indeks, modifiye şok indeks, Rapid Emergency Medicine Score (REMS), quick Sepsis Related Organ Failure Assessment (qSOFA) ve The Acute Physiology and Chronic Health Evaluation (APACHE II) skorlama sistemlerinin etkinliğini kıyaslamaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma tek merkezli, geriye dönük, gözlemsel kohort çalışması olarak yapıldı. Mart 2020–Mart 2021 arasındaki 12 aylık dönemde COVID-19 enfeksiyonu sebebi ile yoğun bakıma alınan hastaları kapsamaktadır. Otuz günlük mortaliteyi öngörmede skorlama sistemlerinin receiver operating characteristic (ROC) eğrileri çizilmiş ve area under curve (AUC) değerleri hesaplanmıştır. İstatistiksel anlamlılık olarak p değeri 0.05 veya daha altı kabul edilmiştir.
BULGULAR: Çalışma toplamda 634 yoğun bakım hastası ile tamamlandı. Hastaların %75.7 (n=480) inde mortalite ile görüldü. Değerlendirmeye alınan shockindex, modified shock index, REMS, qSOFAand APACHE 2 skorlarının 30 günlük mortaliteyi tahmin etmede AUC değerleri sırasıyla 0.59, 061, 0.72, 0.59 ve 0.63 saptandı. Buna göre en etkin skorlama REMS olarak tespit edildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamıza göre REMS skorlama sistemi COVID-19 enfeksiyonu geçiren yoğun bakım hastasında 30 günlük mortalteyi predikte etmede kullanılabilecek bir skorlamadır.

INTRODUCTION: To compare the effectiveness of shock index (SI), modified shock index (MSI), Rapid Emergency Medicine Score (REMS), quick Sepsis Related Organ Failure Assessment (qSOFA), and Acute Physiology and Chronic Health Evaluation (APACHE II) scoring systems in the early prediction of 30-day mortality in critically ill COVID-19 patients admitted to the intensive care unit.
METHODS: This study was conducted as a single-center, retrospective, observational cohort study and included patients admitted to the intensive care unit due to COVID-19 infection during the 12-month period between March 2020 and February 2021. The receiver operating characteristic curves of the scoring systems were constructed to predict 30-day mortality, and their area under curve (AUC) values were calculated. A p-value of 0.05 or less was accepted as statistically significant.
RESULTS: The study was completed with a total of 634 intensive care patients. Mortality occurred in 75.7% (n=480) of the patients. The AUC values of the SI, MSI, REMS, qSOFA, and APACHE II scores in predicting 30-day mortality were found to be 0.59, 061, 0.72, 0.59, and 0.63, respectively. The most effective scoring was determined as REMS
DISCUSSION AND CONCLUSION: According to our results, REMS is a scoring system that can be used to predict 30-day mortality in COVID-19 patients admitted to the intensive care unit.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı, Tükiye’deki bir akciğer nakli merkezine sevk edilen kistik fibrozis hastalarda aday listeleme ve akciğer nakli sonuçlarını analiz etmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2015–Temmuz 2022 yılları arasında kistik fibrozise bağlı son dönem akciğer hastalığı nedeniyle akciğer nakli merkezimizde detaylı tetkik edilen 27 hasta geriye dönük olarak değerlendirildi. Hastaların başvuru anındaki özellikleri, listeye alınma durumu, sağ kalım ve akciğer nakli sonuçları kaydedildi.
BULGULAR: Hastaların 14’ü (%52) kadın, 13’ü (%48) erkekti. Ortalama yaş 17.81±7.24, ortalama VKİ 15.5±2.0 idi. Altı hastada (%22) KF ilişkili diabet mevcuttu. Yirmi beş hasta (%92.6) uzun süreli oksijen tedavisi almaktaydı. Yirmi üç (%85.2) hastada düşük BMI, sekiz hastada (%29.6) osteopeni 15 hastada (%55.5) osteoporoz mevcuttu. Dört hastada (%14.8) karaciğer fibrozisi saptandı. Yirmi beş hasta (%92.6) bekleme listesine alındı. Bir hasta (%3.7) erken olgu bir hasta (%3.7) da düşük VKİ nedeniyle listeye alınmadı. Overall bekleme süresi ortalama 544.0±376.5 gün idi. Bekleme listesinde dokuz hasta (%45) hayatını kaybetti. Bekleme listesindeki hastalardan beşine (%20) akciğer nakli (4 bilateral pulmoner+1 bilateral lober) uygulandı. Akciğer nakli yapılan hastalardan biri erken dönemde hayatını kaybetti.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Gelişmiş ülkelerin aksine ülkemizde KF nedeniyle akciğer nakli merkezine yönlendirilen hastalar pediatrik ve genç erişkin hastalardan oluşmaktadır. Akciğer naklinden en iyi faydayı sağlamak için Kistik fibrozisli hastalar, uzun bekleme süresi, donör kıtlığı, modifiye edilebilen ko-morbiditelerin tespit ve tedavisi için transplantasyon merkezine erken dönemde sevk edilmelidir.

INTRODUCTION: This study aimed to analyze candidate listing and lung transplant outcomes in cystic fibrosis (CF) patients referred to a lung transplant center in Turkey.
METHODS: Between January 2015 and July 2022, 27 patients were evaluated retrospectively in our lung transplant center for end-stage lung disease due to CF. The characteristics of the patients at the time of admission, their status on the list, survival, and lung transplantation results were recorded.
RESULTS: Of the total patients, 14 (51.9%) of the patients were females and 13 (48.1%) were males. The average age was 17.81±7.24 years, and the mean body mass index (BMI) was 15.5±2.0 years. Six patients had cystic fibrosis-related diabetes (22.2%). Twenty-five patients (92.6%) were receiving supplemental oxygen. Low BMI was present in 23 (85.2%) patients, osteopenia in 8 patients (29.6%), and osteoporosis in 15 patients (55.6%). Four patients had liver fibrosis (14.8%). Twenty-five patients (92.6%) were added to the waiting list. Because of the early case and low BMI, one patient from each was omitted. The mean overall waiting time was 544.0±376.5 days. Nine patients (45%) on the waiting list died. Lung transplantation (4 bilateral pulmonary + 1 bilateral lobar) was performed on 5 patients (20%) on the waiting list. One of the lung recipients died in the early postoperative period.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Contrary to developed countries, patients referred to our lung transplant center due to CF consisted of pediatric and young adult patients. Patient referral should be planned considering the long waiting period and the shortage of donors in Turkey, and the need for time to manage modifiable comorbidities. Patients with CF should be referred early to the transplantation center to obtain the best benefit from lung transplantation.

GİRİŞ ve AMAÇ: Ankilozan spondilit (AS), kronik inflamatuvar bir hastalıktır ve inflamatuvar bel ağrısı ana semptomdur. Mevcut ağrının nosiseptif yanında nöropatik komponenti ile ilgili çalışmalar mevcuttur. Kronik ağrılı durumlarda santraL sensitizasyon (SS) varlığı çeşitli hastalıklarda vurgulanmaktadır ancak AS’li hastalarda yeterli çalışma bulunmamaktadır. Bizim amacımız AS’de hastalık aktivitesi,ağrı tipi, SS varlığını ve ilişkilerini değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastalar yaş, cinsiyet, vücut kitle indeksi, hastalık süresi, tedavide kullanılan ilaçlar, ağrı tipi ve şiddeti, SS varlığı, hastalık aktivitesi ve yaşam kalitesi açısından değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışmaya 49 (%61.3) kadın, 31 (%38.8) erkek toplam 80 hasta AS hastası dahil edildi. PainDETECT, BASDAI, NRS, ASDAS-ESH, ASQoL skorlarında yükseklik, ve SF-12 fiziksel skorunda düşme(p<0.001***), SF-12 mental skorunda düşme (p<0.01**) ve yaş artışı (p<0.05*) ile SS varlığı arasında istatistiki olarak anlamlılık tespit edildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bizim çalışmamız, AS tanılı hastalarda SS varlığının çokluğunun, hastaların hem çok yönlü değerlendirilmesi gerektiği, hem de tedavi yaklaşımında sadece inflamasyonun baskılanması yanında SS’e yönelik tedavilerin eklenmesi yönünde değerlendirilmesinin önemini vurgulamaktadır.

INTRODUCTION: Ankylosing spondylitis (AS) is a chronic inflammatory disease. Its main symptom is inflammatory low back pain. The presence of central sensitization (CS) in chronic pain conditions has been emphasized in several studies, but there are insufficient studies on AS patients. The aim of this study was to evaluate the relationship between disease activity in AS, the type of pain, and the presence of CS.
METHODS: Patients’ age, gender, body mass index, disease duration, drugs used in the treatment, pain type and severity, presence of CS disease activity, and quality of life were evaluated.
RESULTS: Evaluation was made on 80 patients, comprising 49 (61.2%) females and 31 (38.8%) males. A statistical significance was found between the presence of CS and high scores of painDETECT, Bath Ankylosing Spondylitis Disease Activity Index, Numerical Rating Scale for pain, Ankylosing Spondylitis Disease Activity Index-sedimentation, Ankylosing Spondylitis Quality of Life Index, low Short-Form-12 (SF-12) physical score (***p<0.001), low SF-12 mental score (**p<0.01), and increased age (*p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The results of this study demonstrated that as CS was present in the majority of AS patients, multidirectional evaluation of these patients is required, and in treatment approaches, evaluation is important in respect of treatments for CS in addition to the suppression of inflammation.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada Suriye’nin kuzeybatısındaki pandemi hastanelerine COVID-19 nedeniyle yatan hastaların değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmada 1 Temmuz 2020–01 Aralık 2020 tarihleri arasında Suriye’nin kuzeybatısındaki Pandemi hastanelerine COVID-19 nedeniyle pandemi acilden yatan tüm hastalar değerlendirilmiştir. COVID-19 nedeniyle yatan tüm hastalar için demografik, klinik, laboratuvar, görüntüleme özellikleri, 4C mortalite indeksi skorları ile tedavileri ve progresyonları retrospektif olarak araştırıldı.
BULGULAR: Çalışmaya Suriye’nin kuzeybatısında pandemi acilden yatan COVID-19 hastalarının tedavi ve takiplerinin yapıldığı Afrin Hastanesi’nden 114, El-Bab Hastanesi’nden 251, Azez Vatan Hastanesi’nden 527, Cerablus Hastanesi’nden 99 olmak üzere toplam 991 hasta dahil edildi. 4C mortalite skorlama sistemine göre hastaların ölüm ve yoğun bakıma yatış oranları karşılaştırıldığında Azez Vatan ve Cerablus Hastaneleri'nde yüksek risk skoru alanların, El Bab Hastanesi’nde ise çok yüksek risk skoru alanların ölüm ve yoğun bakım yatış oranları anlamlı olarak daha yüksek bulunmuştur (p<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu ve benzeri bölgelerde COVID-19 salgınına yaklaşımın değerlendirildiği çalışmalarla elde edilecek veriler mahrumiyet bölgelerinde sağlık hizmetinin geliştirilmesinde önem arz etmektedir. Bölgede COVID-19 nedenli yatan hastaları yansıtan verilerimizin ilk ve tek olması nedeniyle çalışmamızın literatüre önemli bir katkı sağlayacağını düşünmekteyiz.

INTRODUCTION: The aim of this study was to investigate the patients treated for COVID -19 in pandemic hospitals in northwestern Syria.
METHODS: The study evaluated all patients hospitalized for COVID -19 by the pandemic emergency departments of hospitals in northwestern Syria between July 1, 2020 and December 01, 2020. Demographic, clinical, laboratory, and imaging characteristics, 4C mortality index scores treatments, and progressions of all patients hospitalized for COVID -19 were retrospectively reviewed.
RESULTS: A total of 991 patients admitted to hospitals in northwestern Syria by pandemic emergency services for treatment and follow-up were included. 114 patients from Afrin Hospital, 251 from Al-Bab Hospital, 527 from Azez Vatan Hospital, and 99 from Jarablus Hospital were included in the study. When comparing the mortality and hospitalization rates of the patients according to the 4C Mortality Score, it was found that the patients with high-risk score in Azez and Jarabulus hospitals and those with very high-risk score in El Bab hospital had significantly higher mortality and hospitalization rates in the ICU (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The data that can be obtained from studies evaluating the approach to the COVID -19 epidemic in this and similar regions are important for the development of health services in disadvantaged regions. We believe that our study will make an important contribution to the literature, as it is the first and only data reflecting hospitalized patients with COVID -19 in this region.

GİRİŞ ve AMAÇ: Uyumsal olmayan emosyon düzenleme biçimleri, kanserle ilişkili psikiyatrik belirtilerin altında yatan tanılar üstü mekanizmalar olarak rol oynar. Emosyon düzenleme ve şefkat korkusu meme kanseri hastalarında incelenmiştir ancak kolorektal kanser hastalarında psikiyatrik belirtiler üzerine etkileri araştırılmamıştır. Emosyon düzenleme ve şefkat korkusunun depresyon ve anksiyete üzerindeki rolünü Türk kolorektal kanser hastalarında incelemeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu gözlemsel, kesitsel çalışmaya, bir üniversite hastanesinin genel cerrahi bölümü tarafından takip edilen 38 kolorektal kanser hastası alındı. Emosyon Düzenleme Ölçeği, Şefkat Korkusu Ölçeği, Özbakım Gücü Ölçeği, Hastane Anksiyete ve Depresyon Ölçeği, Distres Termometresi, Sayısal Ağrı Derecelendirme Ölçeği, ve Stomaya Uyum Envanteri uygulandı. Depresyon ve anksiyeteyi etkileyen faktörleri belirlemek için çoklu regresyon analizleri yapıldı.
BULGULAR: Çalışmaya çoğu evli ve yüksek eğitimli (medyan yaş= 56.5, 28–69) olan 29 erkek, 9 kadın alındı. Anksiyete düzeyleri üzerine dışavurumu bastırma (p=0.013) ve ağrının (p=0.010) etkisi pozitif, özbakım gücünün (p=0.02) etkisi negatifti (Model, R2=0.42, p<0.001). Depresyon düzeyleri üzerineyse dışavurumu bastırma (p=0.017) ve erkek cinsiyet (p=0.020) pozitif yönde etki etmekteydi. (Model, R2=0.28, p=0.003). Bilişsel yeniden değerlendirme ile depresyon ve ve anksiyete arasında ilişki saptanmadı. Stomaya uyum aktif stomalı hastaların (n=17) 11’inde düşük, altısında ortaydı. Stomaya yüksek uyum gözlenmedi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuçlar, kolorektal kanser hastalarında dışavurumu bastırmanın anksiyete ve depresyon düzeylerini etkilediğini, bilişsel yeniden değerlendirmenin ise bu düzeyleri etkilemediğini göstermiştir. Şefkat korkusu anksiyete ve depresyonla ilişkili bulunmamıştır. Hekimler, hangi hastaların psikolojik veya psikiyatrik müdahaleye ihtiyaç duyduğunu anlamak için hasta ve bakımverenin emosyon düzenleme biçimlerini ve dinamik ve etkileşimli psikolojik durumlarını dikkatle gözlemelidir. Gelecek çalışmaların kolorektal kanser hastalarında anksiyete ve depresyonu önlemek için dışavurumu bastırma paternini hedef alan müdahaleleri araştırmasını öneririz.

INTRODUCTION: Maladaptive emotion regulation (ER) styles act as transdiagnostic mechanisms that underlie many psychiatric symptoms linked to cancer. ER and fear of compassion (FC) were studied in breast cancer, but their effects on psychiatric symptoms of colorectal cancer (CRC) patients are not studied. We aim to examine the role of ER and FC on depression and anxiety in Turkish CRC patients.
METHODS: This observational, cross-sectional study recruited 38 patients with CRC who were being followed up by the general surgery department of a university hospital. Emotion Regulation Questionnaire, Fear of Compassion Scale, the Exercise of Self-care Agency Scale, Hospital Anxiety and Depression Scale, Distress Thermometer, Numeric Pain Intensity Scale, and Ostomy Adjustment Inventory were applied. Multiple regression analyses were performed to identify factors affecting depression and anxiety levels.
RESULTS: Twenty-nine men and 9 women (median age=56.5, 28–69), most of whom were married and highly educated, were recruited. Expressive suppression (p=0.013) and pain (p=0.010) positively (Model, R2=0.42, p<0.001) and self-care agency (p=0.021) negatively influenced anxiety levels. Expressive suppression (p=0.017) and male gender (p=0.020) positively influenced depression levels (Model, R2=0.28, p=0.003). There was no association between cognitive reappraisal and levels of depression and anxiety. Among ostomates (n=17), 11 patients had low and 6 patients had medium adaptation to an active ostomy. No patient exhibited high adjustment to an ostomy.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Findings indicate that in CRC patients, expressive suppression affects levels of anxiety and depression while cognitive reappraisal does not. FC was not found to be related to anxiety and depression. Physicians should carefully observe the patients’ and the caregivers’ ER strategies and the dynamic and interactive psychological states to understand which patients need psychological and psychiatric interventions. We suggest future studies explore the interventions that target expressive suppression patterns to prevent anxiety and depression in CRC patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Konjenital Miyastenik Sendromlar (KMS), farklı mutasyonlar sonucu nöromüsküler iletinin sinaptik proteinlerindeki farklı yapısal bozukluklara neden olduğu, immün aracılı olmayan heterojen hastalıklar grubudur. KMS, mutant proteinin konumuna göre presinaptik, sinaptik bazal lamina ile ilişkili olan ve postsinaptik olarak sınıflandırıldı.Bu çalışmada son derece nadir bir durum olan KMS tanılı hastaların klinik özelliklerini ve tedavi yanıtlarını değerlendirerek daha ileri çalışmalara yardımcı olmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Mersin Şehir Hastanesi ile Aydın Kadın Doğum ve Çocuk Hastanesi’nde halen KMS kliniğine başvuran 13 hastanın klinik bilgileri gözden geçirildi. Tüm olgularımızda klinik tanıyı değerlendirdikten sonra tüm ekzon dizilimi veya KMS paneli ile genetik tanı koyduk.
BULGULAR: Çalışmaya alınan 13 hastanın 11’i (%84.6) erkek, 2’si (%15.3) kız çocuklardı. Hastalarımızın tanı anında yaş ortalaması 73.30±60.56 ay, yaş ortalaması 44±49.15 ay idi. KMS tanısı alan hastalarımızda 9 (%69.2) COLQ, 2 (%15.4) CHAT, bir (%7.7) RAPSN ve bir (%7.7) SCN4A mutasyonu gözlendi. COLQ mutasyonu olan 9 hastanın 8’ine efedrin başlandı ve iyi yanıt alındı. Tüm hastalarda pridostigmin başlananlarda tedaviye iyi yanıt alınamadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: KMS sıklıkla diğer nöromüsküler hastalıklarla kolayca karışabilir. Pitozis, bulber bulgular, apne ve kas güçsüzlüğü ile başvuran hastalarda KMS ön tanısı akla gelmeli ve bu hastalarda genetik inceleme düşünülmelidir.

INTRODUCTION: Congenital myasthenic syndrome (CMS) is a heterogeneous group of diseases that are not immune-mediated. It is caused by structural defects in different synaptic proteins of neuromuscular transmission as a result of different mutations. CMS is classified according to the location of the mutant protein as presynaptic, synaptic basal lamina-associated, or postsynaptic. In this study, we aimed to help further the knowledge of this issue by analyzing the clinical features and treatment responses of patients with an extremely rare condition of CMS.
METHODS: The clinical information of 13 patients who attended the CMS clinic at Mersin City Training and Research Hospital and Aydın Maternity and Child Hospital were reviewed. After considering the clinical diagnosis in all our cases, we performed a genetic diagnosis with whole exon sequencing or a CMS panel.
RESULTS: Of the 13 patients included in this study, 11 (84.6%) were males and 2 (15.4%) were females. The mean age of our patients was 73.30±60.56 months, and the mean age at the time of diagnosis was 44±49.15 months. In our patients diagnosed with CMS, 9 (69.2%) COLQ mutations, 2 (15.4%) CHAT mutations, 1 (7.7%) RAPSN mutation, and 1 (7.7%) SCN4A mutation were observed. Ephedrine was started in 8 of the 9 patients with COLQ mutations, and a good response was obtained. A good response to treatment was not observed in those patients who were started on pyridostigmine.
DISCUSSION AND CONCLUSION: CMS can often be confused with other neuromuscular diseases. In patients presenting with ptosis, bulbar findings, apnea, and muscle weakness, CMS should be prediagnosed, and a genetic examination should be performed on these patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Acil serviste akut pankreatitten ölüm, ED-SAS (Emergency Department periferik kapiller oksijen satürasyonu, yaş ve Sistemik inflamatuar yanıt sendromu) skorlama sistemi (ED-SAS) kullanılarak tahmin edilebilir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada tek merkezli kohort gözlemsel araştırma yöntemi kullanılmıştır. Tam bir vaka çalışması tekniğinin kullanılmasına karar verildi. Hastane otomasyon sistemi ile acil servise akut pankreatit tanısı ile başvuran hastalarda retrospektif tarama yapıldı. ED-SAS skorlama sisteminin 30 günlük mortaliteyi tahmin etme yeteneğinin istatistiksel değerlendirmesi için eğri altında kalan alan (AUC) ve alıcı işletim karakteristik eğrisi (ROC) kullanıldı.
BULGULAR: Yaş ortalaması 62.5±18.4 olan toplam 112 hasta incelendi. Akut pankreatitli hastalarda ölüm tahmini için ED-SAS skorlama sisteminin AUC’si (yüzde 95 güven aralığı: 0.696–0.856) 0.784 (Youden indeksi: 0.381) ve p değeri 0.001’dir. ED-SAS’ın duyarlılığı yüzde 57.1, özgüllüğü yüzde 80.9, pozitif öngörü değeri yüzde 16.7 ve cut-off sayısı 1’den büyük olduğunda negatif öngörü değeri yüzde 96.6 idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: ED-SAS, acil serviste akut pankreatitli bireylerde 30 günlük mortaliteyi tahmin etmek için kullanılabilir.

INTRODUCTION: In the emergency department, death from acute pancreatitis may be predicted using the ED-SAS (emergency department peripheral capillary oxygen saturation, age, and systemic inflammatory response syndrome) scoring system.
METHODS: One-center cohort observational research method was used in this study. It was decided to use a full case study technique. The hospital automation system was used to do retrospective screening on individuals who had presented to the emergency department with a diagnosis of acute pancreatitis. For the statistical evaluation of ED-SAS scoring system’s ability to predict 30-day mortality, the area under the curve (AUC) and receiver operating characteristic (ROC) curve were used.
RESULTS: A total of 112 patients were studied, with an average age of 62.5±18.4 years. The AUC (95% confidence interval: 0.696–0.856) for the ED-SAS scoring system for the prediction of death in patients with acute pancreatitis was 0.784 (Youden’s index: 0.381), and the p-value was 0.001. The ED-SAS’s sensitivity was 57.1%, specificity was 80.9%, positive predictive value was 16.7%, and negative predictive value was 96.6% when the cutoff number was greater than 1.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The ED-SAS may be used to predict 30-day mortality in individuals with acute pancreatitis in the ED.

GİRİŞ ve AMAÇ: Aterosklerotik kardiyovasküler hastalık (ASCVD) tüm dünyada özellikle tip 2 diyabetli (T2DM) hastalarda önemli bir morbidite ve mortalite nedenidir. Çalışmanın amacı, T2DM tanılı hastalarda, güncel kılavuzlarda yer alan glisemik kontrol, serum düşük yoğunluklu kolesterol (LDL-K), trigliserit (TG) ve HDL dışı kolesterol (Non-HDL-K) hedeflerine ulaşmada başarı oranlarını göstermektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada önceden tanı almış 389 T2DM hastası (217 kadın, 172 erkek) geriye dönük olarak değerlendirildi. Hastaların kullanmakta olduğu ilaçlar, demografik özellikleri ve laboratuvar tetkikleri elektronik kayıt sistemi ve hasta dosyalarından kaydedildi. Hastaların ASCVD riskleri, 2019 Avrupa Kardiyoloji Derneği (ESC)/Avrupa Ateroskleroz Derneği (EAS) kılavuzlarına göre belirlendi ve LDL-K, TG, Non-HDL-K, HbA1c için hedef oranları kaydedildi.
BULGULAR: Hastaların tamamındaki ortalama yaş, vücut kitle indeksi (VKİ) ve HbA1c değerleri sırasıyla 57.95±9.53 yıl, 31.45±5.36 kg/m2 ve %7.83±1.35 saptandı. Olguların %22.6’sı orta, %12.6’sı yüksek ve %64.8’i çok yüksek ASCVD riskine sahipti. LDL-K, TG ve Non-HDL-K değerleri hedefte olan hasta sayısının düşük olduğu görüldü (sırasıyla %7.8, %45.5, %8.9). Erkeklerde koroner arter hastalık sıklığı kadınlara göre daha fazlaydı (p<0.001). Diyabetik polinöropati sıklığı statin kullanan hastalarda daha fazlaydı (%52.5, p<0.001). Statin kullanmakta olan hastaların LDL-K değerleri daha düşük olmasına rağmen (p<0.001), hedef LDL-K değerine ulaşma oranı her iki grupta benzerdi (p=0.239). T2DM hastalarında Non-HDL-K değeri %8.9 oranında hedefteydi. Statin kullanan hastalarda Non-HDL-K değerlerinin daha düşük olması ve daha iyi hedef oranlarının gözlenmesi dikkat çekicidir. HbA1c <7% olan hastalarda LDL-K hedefe ulaşma oranı daha düşükken (p=0.028), Non-HDL-K hedef başarısı daha yüksekti (p=0.039).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada T2DM tanılı hastalarda, 2019 ESC/EAS kılavuzunda önerilen lipid tedavi hedeflerine ulaşma oranlarının düşük olduğu görülmektedir. ASCVD riski yüksek olan hasta gruplarında güncel kılavuzlarda önerilen tedavi hedeflerine ulaşmak farkındalık gerektirmektedir.

INTRODUCTION: Atherosclerotic cardiovascular disease (ASCVD) is a major cause of morbidity and mortality worldwide. The aim of the study was to reveal the success rates of glycemic control, serum low-density lipoprotein cholesterol (LDL-C), serum triglyceride (TG), and non-high density lipoprotein cholesterol (non-HDL-C) targets in type 2 diabetes mellitus (T2DM) patients according to recent guidelines.
METHODS: The study was a retrospective observational study of 389 previously diagnosed T2DM patients (217 women and 172 men) in an outpatient diabetes clinic. Demographic characteristics, comorbidities, medications, and laboratory measurements were recorded from the electronic system. ASCVD risks and target rates for LDL-C, TG, non-HDL-C, and HbA1c were evaluated according to 2019 European Society of Cardiology (ESC)/European Atherosclerosis Society (EAS) guidelines.
RESULTS: In total subjects, mean values of age, BMI, and HbA1c were 57.95±9.53 years, 31.45±5.36 kg/m2, and 7.83±1.35%, respectively. Of the total cases, 22.6% had moderate, 12.6% had high, and 64.8% had very high ASCVD risks. The percentages of patients with target LDC C, TG, and Non-HDL-c values were low in overall patient group (7.8%, 45.5%, and 8.9%, respectively). Coronary artery disease was found more frequently in men with T2DM than in women (p=0.001). Diabetic polyneuropathy was seen more prominent in patients with statin treatment (p<0.001). Although lower LDL-C was seen in patients under statin treatment (p<0.001), the percentage of patients with target LDL-C was similar in both groups (p=0.239). In this study 8.9% of total T2DM patients were on target for Non-HDL-C values. It is noteworthy that, patients using statins have lower Non-HDL-C and better target rates (p<0.001 and p=0.029). In patients with >7% HbA1c, LDL-C target success rates were lower (p=0.028), but Non-HDL-C target success rates were higher (p=0.039).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In this pilot observation, the rate of achievement of the lipid targets recommended by 2019 ESC/EAS was low. More attention is needed to achieve success rates of lipid parameters and manage the risk of ASCVD in T2DM patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada SARS-CoV-2 pcr pozitifliği saptanan ve COVID-19 pnömonisi ile hastaneye başvuran hastalarda meydana gelen plevral komplikasyonların geriye dönük olarak değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Mart 2020–Mayıs 2021 tarihleri arasında hastanemize başvuran ve SARS-CoV-2 pcr pozitifliği saptanan ve COVID-19 pnömonisi tedavisi sırasında plevral komplikasyonların saptandığı servis veya yoğun bakımlarda takip ve tedavi edilen 164 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Çalışmamızda mortalite hastaların hastaneye yatış sonrası ilk 30 gündeki ölümleri olarak alındı. Tedavi sırasında meydana gelen plevral komplikasyonlar pnömotoraks ve pnömomediastinum olarak 2 grupta sınıflandırılmıştır.
BULGULAR: Hastalarımızın 69’unda (%52.3) izole PNX, 14’ünde (%43.7) izole PMN mevcuttur. 50’sinde PNX ve subkutan amfizem (%37.9), 13’sınde (%40.6) PMN ve subkutan amfizem, üçünde (%9.4) PMN, PNX ve subkutan amfizem, ikisinde (%6.3) PMN ve PNX 12’sinde (%9.1) hidropnömotoraks ve birinde (%0.7) de PNX ve ampiyem birlikteliği mevcuttur. Hastalarda COVID-19 pnömonisi sebebiyle tedavi sırasında meydana gelen plevral komplikasyon ile mortalite arasındaki ilişki incelendiğinde PMN hastalarının 14’ünde (%43.8) mortalite görülmesine rağmen PNX hastalarının 104’ünde (%78.8) mortalite görülmüştür (p<0.001). Cinsiyet ile mortalite arasındaki ilişki incelendiğinde erkek hastaların 75’inde (%65.8) mortalite görülmüşken kadın hastaların ise 43’ünde (%86) mortalite görülmüştür (p=0.008).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak pozitif basınçlı ventilasyon sonrası meydana gelen pnömotoraks durumunun meydana gelen diğer plevral komplikasyonlara göre mortaliteyi daha çok artırdığını, prognozu ise daha çok ağırlaştırdığını saptadık. COVID-19 pandemisi ile bundan sonra ortaya çıkabilecek ve plevral tutulum meydana getirebilecek pandemik hastalıklarda bu hususun literatüre katkı sağlayacağını düşünüyoruz.

INTRODUCTION: This study aimed to retrospectively evaluate pleural complications in patients who were polymerase chain reaction (PCR)-positive for severe acute respiratory syndrome coronavirus 2 (SARS-CoV-2) and admitted to the hospital with COVID-19 pneumonia.
METHODS: A total of 164 patients who applied to our hospital between March 2020 and May 2021 with PCR-positive for SARS-CoV-2 were retrospectively evaluated and were followed up and treated in the service or intensive care unit. Pleural complications were detected during the treatment of COVID-19 pneumonia. In the current study, mortality was taken as the death of the patients in the first 30 days after hospitalization. Pleural complications occurring during treatment were classified into two groups: the pneumothorax (PNX) group and the pneumomediastinum (PMN) group.
RESULTS: Of the patients, 69 (52.3%) had isolated PNX and 14 (43.7%) had isolated PMN. PNX and subcutaneous emphysema were determined in 50 (37.9%) patients, PMN and subcutaneous emphysema were determined in 13 (40.6%), PMN, PNX, and subcutaneous emphysema were determined in 3 (9.4%), and PMN and PNX were determined in 2 (6.3%) patients. Hydro-PNX was determined in 12 (9.1%) patients, and PNX and empyema were determined in 1 (0.7%) patient. When the relationship between pleural complications occurring during treatment due to COVID-19 pneumonia and mortality was examined, mortality was observed in 14 (43.8%) of the PMN patients and 104 (78.8%) of the PNX patients (p<0.001). When the relationship between gender and mortality was examined, mortality was observed in 75 (65.8%) of the male patients and in 43 (86%) of the female patients (p=0.008).
DISCUSSION AND CONCLUSION: As a result, it was found that PNX after positive pressure ventilation increased mortality more than other pleural complications and worsened the prognosis. We think this issue will contribute to the literature in the COVID-19 pandemic and in pandemic diseases that may occur later and cause pleural involvement.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bir araştırma makalesinin toplam atıf sayısı, bilimsel arenadaki etkisini belirlemek için kullanılabilir. Tiroid cerrahisi ile ilgili yayınlanmış ilk 100 makaleyi belirleyerek özelliklerini değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Yazarlar, tiroid cerrahisi ile ilgili olarak 2010’dan 2021’e kadar yayınlanan tüm makalelerin alıntılarını Thomson Reuters Web of Knowledge’da aradılar. Her makale için atıf sayısı, yazarlık, yıl, dergi, yayınlandığı ülke ve kurum kaydedildi.
BULGULAR: İlk 100 makale arasında 86 orijinal makale, 12 inceleme ve 6 bildiri vardı. İlk 100 makale 3469 farklı dergi tarafından toplam 5285 atıf aldı (dergi başına ortalama 52,8 atıf ), ve en çok atıf alan makale 218 atıf aldı. Önde gelen kurumlar Harvard Üniversitesi (%12), Insubria Üniversitesi (%9), John Hopkins Üniversitesi (%7) idi. İlk 100 makale 25 farklı dergide yayınlanmış olup, en yüksek sayıyı “Surgery” (n=14) alırken, onu “World Journal of Surgery” (n=10) takip etmektedir. En çok alıntı yapılan 100 makale en sık ABD (%41), İtalya (%17) ve Almanya’da (%13) bulunmaktadır.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışma, tiroid cerrahisi hakkında en çok alıntı yapılan makalelerin ayrıntılı bir listesini üretmiştir. Bu liste, tiroid cerrahisi ile ilgili klasik makalelerin yanı sıra bu alandaki araştırma eğilimlerini ve akademik başarıları tanımayı mümkün kılar.

INTRODUCTION: The total number of citations of a research article can be used to determine its impact on the scientific arena. We aimed to identify the top 100 articles published on thyroid surgery and evaluate their characteristics.
METHODS: The authors searched the Thomson Reuters Web of Knowledge for citations of articles on thyroid surgery published from 2010 to 2021. The number of citations, authorship, year, journal, and country and institution of publication were recorded for each article.
RESULTS: Among the top 100 articles, there were 86 original articles, 12 review articles, and 6 proceeding papers. Top 100 articles received a total of 5285 citations (an average of 52.8 citations per journal) from 3469 different journals, and the most cited article received 218 citations. The leading institutions were Harvard University (12%), University of Insubria (9%), and Johns Hopkins University (7%). The top 100 articles were published in 25 different journals, with “Surgery” having the highest numbers (n=14), followed by “World Journal of Surgery” (n=10). The 100 most cited articles are most frequently based in the USA (41%), Italy (17%), and Germany (13%).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The present study has produced a detailed list of the most cited articles on thyroid surgery. This list makes it possible to recognize classic articles on thyroid surgery, as well as research trends and academic achievements in this field.

GİRİŞ ve AMAÇ: Son yıllarda, elektrikli mobiletler-scooter (E-mobilet) sosyal hayatımız içerisine hızlı bir giriş yapmış olsa da altyapı sorunları, hukuki sorunlar ve kullanıcı güvenliği açısından birçok yeni sorun ortaya çıkarmıştır. Bu araştırmanın amacı, E-mobilet kazası nedeniyle acil servise (AS) başvuran hastaların klinik ve demografik özelliklerinin retrospektif analizini gerçekleştirmek, travma skorları ile korelasyonunu değerlendirmek ve E-mobilet ile ilgili yeni yapılan yasal düzenlemelerin yeterliliğini analiz etmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamız, enine kesitli tanımlayıcı bir çalışmadır. Çalışmaya alınan hastaların bilgileri, doküman ve belgeler geriye dönük olarak değerlendirildi, hastaların The Injury Severity Score (ISS), Abbreviated Injury Scale (AIS), Trauma Injury Severity Score (TRISS) ve 15 yaş ve altı çocuklar için Pediatric Trauma Score (PTS) hesaplandı.
BULGULAR: E-mobilet kazası nedeniyle AS’ye başvuran hastaların yaş ortalaması 27.20±11.90’dir. Kazaların %41.9’u (n=49) hafta sonu gerçekleşmiş iken, %48.1’i (n=63) ise hafta içi gerçekleşmiştir. Başvuranların hiçbirinde koruyucu ekipman kullanımı görülmemiştir. E-mobilet ile kaza yapanların %96.6’sı (n=113) sürücü, %3.4’ü (n=4) ise sürücünün arka tarafına binen yolcudur. Kaza yerleri incelendiğinde ise; %85.5’i (n=100) sahilde, %6’sı (n=7) caddede, %3.4’ü (n=4) yolda, %2.6’sı (n=3) kaldırımda, %2.6’sı (n=3) ise diğer yerlede meydana gelmiştir. Kaza öncesinde E-mobilet hızları 10 ile 30 km/saat değişmekte olup; hız ortalaması, 24.36±6.28’dir. Hastaların yaralanma bölgeleri incelendiğinde %49.6’sının (n=58) üst ekstremite, %45.3’ünün (n=53) alt ekstremite, %35’inin (n=41) kafa/yüz, %8.5’inin %9’unun (n=10) toraks, %0.9’unun (n=1) servikal vertebra, %0.9’unun (n=1) torakal vertebra yaralanması mevcuttur. E-mobilet kazalarında yaş, hastane başvuru saati ve kaza hızlarının travma skorları ile arasındaki korelasyona bakıldığında; yaş ile AİS skoru (p>0.05) ve ISS skoru (p>0.05) arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki bulunamamış ve yaş ile TRISS skoru arasında negatif yönlü %45.2 düzeyinde istatistiksel olarak anlamlı ilişki bulunmuştur (p=0,001; p<0.01).
TARTIŞMA ve SONUÇ: E-mobilet kazalarının hastalar üzerinde hafif yaralanmalara sebep olduğu görülse de teknik alt yapıdaki eksiklikler ve yasal kurallara uyulmaması nedeniyle hedef kitle dışında da kullanılmakta ve hasarlara neden olduğu görülmüştür.

INTRODUCTION: The recent increased use of electric scooters (E-scooter) in daily life has generated a great deal of discussion involving various areas, such as infrastructure problems, legal issues, and rider safety. This study aimed to manage the analysis of the clinical and demographic characteristics of patients who were admitted to emergency departments due to e-scooter accidents, especially during post-legal regulations in Turkey.
METHODS: The study is conducted as cross-sectional and descriptive research. The notice, data, and documents of the patients included in the study were scanned retrospectively, after which certain measurements were performed, such as the Injury Severity Score (ISS), Abbreviated Injury Scale (AIS), Trauma and Injury Severity Score (TRISS), and Pediatric Trauma Score (PTS) for children aged 15 years or under.
RESULTS: The age of the patients included in this study varies from 5 to 76 years, with a mean age of 27.20±11.90 years. When the injury regions of the patients were examined, the results were revealed as follows: 49.6% (n=58) to the upper extremities, 45.3% (n=53) to the lower extremities, 35.0% (n=41) to the head/face, 8.5% 9% (n=10) to the thorax, 0.9% (n=1) to the cervical vertebra, and 0.9% (n=1) to the thoracic vertebra. Considering the correlation between age, hospital admission time, and accident rates in the accidents with trauma scores, no statistically significant association was found between age and AIS (p>0.05) or ISS (p>0.05), and a statistically significant negative correlation of 45.2% was found between age and TRISS (p=0.001; p<0.01).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Although it is revealed that E-scooter accidents lead to minor injuries to patients, the use is outside the target audience, causing injury due to mechanical deficiencies and noncompliance with legal rules.

GİRİŞ ve AMAÇ: Metabolik sendrom, dünya çapında bir sağlık sorunudur. Uluslararası Diyabet Federasyonu (IDF) abdominal obezite tanısı için bel çevresi sınırlarının toplum ve ülkeye özgü tanımını önerir. Bu çalışmada, Türk nüfusunun bel çevresi eşik değerlerinin belirlenmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma rutin check-up ve kan testleri için hastanenin merkez laboratuara başvuran ve çalışmaya katılmayı kabul eden 1379 gönüllü (767 kadın ve 612 erkek) ile yapılmıştır. Katılımcıların metabolik sendrom tanısı IDF kriterleri varlığı (bel çevresi hariç) açısından değerlendirildi.
BULGULAR: Metabolik sendrom tanısı için IDF tarafından tanımlanan ≥2 risk faktörleri olan hastaların bel çevresi sınır değerleri belirlemek için, cinsiyet ayırıma göre ROC eğrisi çizilmiştir. Erkek ve kadın için ROC eğrisi altında kalan alan sırasıyla 0.69 ve 0.75 idi. Kadınlar ve erkekler için çoklu risk faktörleri varlığında (en az %80 duyarlılık ile) tahmin etmek için bel çevresi eşik değerler sırasıyla 94 cm ve 96 cm idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Türkiye için, metabolik sendrom tanı kriteri olarak IDF’in Avrupa toplumu için önerdiği bel çevresi sınırı yerine, bu çalışmada elde edilen bel çevresi sınırlarını (yani, erkekler için 94 cm, kadınlarda 96 cm) kullanmak daha gerçekçi olacaktır.

INTRODUCTION: Metabolic syndrome is a worldwide health problem. The International Diabetes Federation (IDF) recommends a population- and country specific definition of cutoff points of waist circumference for the diagnosis of abdominal obesity. The purpose of this study was to determine the waist circumference cutoff values of the Turkish population.
METHODS: The study was conducted on a total of 1379 subjects (767 females and 612 males) who were admitted to the study hospital’s central laboratory for a routine check-up and blood tests and accepted to participate in this study. The participants were evaluated for the presence of the IDF criteria (other than waist circumference) for the diagnosis of metabolic syndrome.
RESULTS: To determine the cutoff values of waist circumference for predicting ≥2 risk factors defined by the IDF, a receiver operating characteristic (ROC) curve was plotted for each sex separately. The area under the ROC curve for men and women was 0.69 and 0.75, respectively. The cutoff values of waist circumference for predicting the presence of multiple risk factors (with at least 80% sensitivity) for men and women were 94 cm and 96 cm, respectively.
DISCUSSION AND CONCLUSION: For Turkey, it is more rational to use the waist circumference cutoff points identified in this study (i.e., 94 cm for men and 96 cm for women) than to use the IDF’s cutoff points recommended for the European subjects for the diagnosis of metabolic syndrome.

GİRİŞ ve AMAÇ: Toraks cerrahisi morbiditesi ve mortalitesi nispeten yüksek olan bir cerrahidir. Bununla birlikte hemodiyalize (HD) giren hastaların riski normal popülasyona göre daha fazla olduğu için, cerrahi büyük bir özen gerektirir. Çalışmamızda kliniğimizde kronik renal yetersizlik (KBY) hastası olup HD’ye giren hastalarda yapılan majör toraks cerrahisinin sonuçlarını literatür bilgileri ışığında irdeledik.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kliniğimizde Aralık 2015–Ekim 2021 tarihleri arasında majör toraks cerrahisi uygulanan ve HD’ye giren hastalar çalışmaya alındı. Hastalar solunum fonksiyon değerleri, sigara içimi, serum üre-kreatin değerleri, ek komorbiditeler, ejeksiyon fraksiyonu, cerrahi tipi, drenaj miktarı, taburculuk süresi, yoğun bakım ihtiyacı, histopatolojik tanı, morbidite ve mortalite kriterleri bakımından analiz edildi.
BULGULAR: HD’ye giren 15 hastaya majör toraks cerrahisi uygulandı. Hastaların 12’si erkek ve üçü kadındı. Yaş ortalaması 61.2±15.8 idi. Altı hasta video-yardımlı torakoskopik cerrahi yöntemle, sekiz hasta torakotomiyle opere edilirken, bir hastaya sternotomi yapıldı. En sık yapılan cerrahi girişim lobektomiydi. Ortalama yoğun bakım ünitesinde kalış süresi 0.9 gündü. Ameliyat sonrası morbidite dört hastada izlendi (%26.6). Bir hastada ise pnömoni nedeniyle mortalite gerçekleşti (%6.6).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Dünyada her geçen yıl HD gerektiren hasta sayısı artmaktadır. Bunun sonucunda akciğer kanserli veya başka sebeplerden dolayı majör toraks cerrahisi gerektiren HD hastaları da sürekli artış göstermektedir. Bu nedenle, detaylı bir risk değerlendirmesi sonrası, multidisipliner perioperatif yönetimle hastaların deneyimli merkezlerde opere edilmesi gerektiği kanaatindeyiz.

INTRODUCTION: Thoracic surgery is an operation with relatively high morbidity and mortality. It requires even greater care in patients undergoing hemodialysis (HD) because they are at greater risk than the general population. In light of the literature, we examined the results of major thoracic surgery performed at our clinic in patients with chronic renal failure (CRF) undergoing HD.
METHODS: Patients who underwent major thoracic surgery while receiving HD at our clinic between December 2015 and October 2021 were included in the study. The patients were analyzed in terms of pulmonary function values, smoking status, serum urea–creatinine values, comorbidities, ejection fraction, type of surgery, amount of drainage, discharge time, intensive care requirement, histopathological diagnosis, morbidity, and mortality.
RESULTS: Major thoracic surgery was performed in 15 patients receiving HD. Of the patients, 12 were males and 3 were females. The mean age was 61.2±15.8 years. The surgical approach was video-assisted thoracoscopic surgery in 6 patients, thoracotomy in 8, and sternotomy in 1. The most common surgical intervention was lobectomy. The mean length of stay in the intensive care unit was 0.9 days. Postoperative morbidity was observed in 4 patients (26.7%). Mortality due to pneumonia occurred in 1 patient (6.7%)
DISCUSSION AND CONCLUSION: The number of patients requiring HD is globally increasing every year. Therefore, HD patients with lung cancer or requiring major thoracic surgery for other reasons are constantly increasing. Therefore, after a detailed risk assessment, we consider that operations should be performed in experienced centers with multidisciplinary perioperative management.

GİRİŞ ve AMAÇ: Abdominal tüberküloz gastrointestinal sistem, periton, lenf nodları, ve solid organların Mycobacterium tuberculosis ya da Mycobacterium bovis ile infekte olması sonucu ortaya çıkan oldukça nadir görülen bir ekstrapulmoner tüberküloz çeşididir. Bu çalışmada, abdominal tüberküloz tanısı olan çocuk olguların klinik, laboratuvar, radyolojik, histopatolojik özelliklerinin değerlendirilmesi, tanı yöntemler ve prognozunu belirlemeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya hastanemizde 01.01.2011–01.01.2021 tarihleri arasında abdominal tüberküloz tanısı alan 13 hasta retrospektif olarak değerlendirildi.
BULGULAR: Hastaların 10’u (%76.9) kızdı. Ortalama yaş 13,5 yıldı. tüberkulin deri testi 9’unda pozitifdi. Üç hastada TB temas öyküsü vardı. Tanı konma ile semptomların başlangıcı arasındaki süre ortanca 45 (15–150) gündü. En sık başvuru semptomu karın ağrısıydı. Hastaların 7’si kanıtlanmış tüberküloz tanısı aldı. Beş hastanın kültürlerinde M. tuberculosis üredi. İkisinde dokuda TB-PCR pozitifliği saptandı. C-reaktif protein 9 (%69.2), eritrosit sedimantasyon hızı 11 (%84.6) hastada yüksekti, 5 (%38.4) hastada albümin değeri düşük, 10 (%76.9) hastanın anemisi mevcuttu Hastaların 7’sinde tek abdominal alan, 6’sında multıpl abdominal alan tutulmuştu. En sık tutulan intraabdominal alan periton, ikincisi lenf noduydu. İki hastada izole abdomen tüberkülozda vardı. Dokuzunda (%69.2) pulmoner tüberküloz eşlik ediyordu. Onbir (%84.6) hastaya laparoskopi uygulandı. Bir hastada batın içi abse komplikasyonu gelişti.Takip süresi ortalama 23 (18–61) aydı. Ölen hasta olmadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Abdominal tüberküloz oldukça nadir olması ve klinik bulguların nonspresifik olması nedeniyle kolayca atlanabilmektedir. Kronik abdominal semptomu olanlarda akılda tutulmalıdır. Tüberküloz önlene bir bir hastalık olmak ile birlikte erken tanı ve tedavinin prognoz üzerindeki olumlu etkisi unutulmamalıdır.

INTRODUCTION: Abdominal tuberculosis (ATB) is a very rare type of extrapulmonary tuberculosis that occurs as a result of infection of the gastrointestinal tract, peritoneum, lymph nodes, and solid organs with Mycobacterium tuberculosis or Mycobacterium bovis. In this study, we aimed to evaluate the clinical, laboratory, radiological, and histopathological features, diagnostic methods, and prognosis of pediatric cases diagnosed with ATB.
METHODS: Thirteen patients diagnosed with ATB in our hospital between January 1, 2011, and January 1, 2021, were evaluated retrospectively.
RESULTS: Ten (76.9%) of the patients were females. The mean age was 13.5 years. TST was positive in 9 patients. Three patients had a history of TB contact. The median time between diagnosis and onset of symptoms was 45 (15–150) days. The most common presenting symptom was abdominal pain. Seven of the patients were diagnosed with proven tuberculosis. M. tuberculosis grew in cultures of 5 patients. Tuberculosis polymerase chain reaction positivity was detected in the tissue of two of them. C-reactive protein was high in 9 (69.2%), sedimentation was high in 11 (84.6%) patients, albumin value was low in 5 (38.4%), and anemia was present in 10 (76.9%) patients. A single abdominal area was involved in 7 patients, and multiple abdominal areas were involved in 6 patients. The most frequently involved intra-abdominal area was the peritoneum, and the second was the lymph node. Two patients had isolated abdomen. Pulmonary tuberculosis accompanied in 9 (69.2%) patients. Eleven (84.6%) patients underwent laparoscopy. Intra-abdominal abscess complications developed in 1 patient. The mean follow-up period was 23 (18–61) months. None of the patients died.
DISCUSSION AND CONCLUSION: ATB can be easily overlooked because it is very rare, and its clinical findings are nonspecific. It should be kept in mind in patients with chronic abdominal symptoms. Although tuberculosis is a preventable disease, the positive effects of early diagnosis and treatment on prognosis should not be forgotten.

GİRİŞ ve AMAÇ: Ameliyat öncesi bilyer stentleme (PBS) ameliyat öncesi dönemde enterohepatik sirkülasyonu onarmasına rağmen ameliyat sonrası sonuçları belirsiz kalmaktadır. Bu çalışma, pankreas cerrahisinde PBS’nin safra sıvısında bakteriyel kolonizasyon, ameliyat sonrası morbidite ve mortalite oranları üzerine etkilerini değerlendirmeyi amaçlamaktadır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Periampullar tümör endikasyonuyla Ocak 2016–Mayıs 2020 arasında pankreatikoduodenektomi yapılan toplam 70 hasta geriye dönük olarak analiz edildi. Hastalar PBS ve non-PBS olmak üzere iki gruba ayrıldı. İki grup arasında ameliyat sırasında ve sonrasında sonuçlar karşılaştırıldı.
BULGULAR: Safra kültüründe pozitif üreme oranı non-PBS grubuna (%9.5) kıyasla PBS grubunda (%89.2) anlamlı ölçüde daha yüksekti (p<0.001). Ameliyat sonrası enfeksiyöz komplikasyonların oranı PBS ve non-PBS gruplarında sırasıyla %85.7 ve %28.5 bulundu (p<0.001). PBS grubunda ameliyat sonrası komplikasyon oranı stentleme ile cerrahi arasındaki zaman aralığı ile orantılı artmaktaydı (p=0.007). İki grup arasında hastanede yatış süresi ve ameliyat sonrası mortalite açısından anlamlı bir farklılık yoktu (sırasıyla; p=0.186 ve p=0.294).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Pankreatikoduodenektomi öncesi bilyer stentleme safra sıvısında bakteriyel kolonizasyon, ameliyat sonrası yara yeri enfeksiyonu ve intraabdominal apse gibi komplikasyonları arttırmaktadır. PBS ve cerrahi arası zamanın uzaması ameliyat sonrası enfeksiyöz komplikasyon oranını arttırmaktadır.

INTRODUCTION: Although preoperative biliary stenting (PBS) restores enterohepatic circulation during the preoperative period, its postoperative outcomes remain unclear. This study aimed to evaluate the effects of PBS on bacterial colonization in bile fluid and postoperative morbidity and mortality rate for pancreatic surgery.
METHODS: A total of 70 patients who underwent pancreaticoduodenectomy due to periampullary tumor between January 2016 and May 2020 were analyzed retrospectively. Patients were divided into PBS and non-PBS groups. Intraoperative and postoperative outcomes were compared between the two groups.
RESULTS: The rate of positive growth in bile culture was significantly higher in the PBS group (89.2%) compared with the non-PBS group (9.5%) (p<0.001). The rates of postoperative infectious complications were found to be 85.7% and 28.5% in PBS and non-PBS groups, respectively (p<0.001). In the PBS group, the rate of postoperative complications increased with the time interval between stenting and surgery (p=0.007). There were no significant differences in both groups in terms of length of hospital stay and postoperative mortality (p=0.186 and p=0.294, respectively).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Biliary stenting before pancreaticoduodenectomy increases the complications such as bacterial colonization in bile fluid, postoperative wound site infection, and intra-abdominal abscess. The prolonged time between PBS and surgery increases the rate of postoperative infectious complications.

GİRİŞ ve AMAÇ: Altı dakika yürüme testi değerleri, akciğer transplantasyonu bekleyen son dönem akciğer hastalarında mortalite artışının bir göstergesi olması nedeniyle transplantasyon öncesi hasta yönetiminde önemli bir yere sahiptir. Ancak, akciğer transplantasyonundan sonra altı dakika yürüme testinin takipteki rolü konusunda yeterli çalışma bulunmamaktadır. Altı dakika yürüme testi yaygın olarak kullanılmasına rağmen bazı durumlarda ve hastalık gruplarında fonksiyonel dayanıklılığın etkili bir ölçüsü olarak uygulanamayabilir. Bu nedenle, altı dakikada kat edilen klasik mesafe ile ilk bir veya üç dakikada yürünen mesafe arasındaki ilişkiyi araştırdık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma, 2016–2021 yılları arasında akciğer nakli yapılan hastaların ameliyat öncesi altı dakika yürüme testi sonuçları ve nakil sonrası sonuçları ile karşılaştırıldı. Nakil sonrası bir, üç ve altı dakikada kat edilen mesafelerin korelasyonları analiz edildi. İzlemde altı dakika yürüme testini tamamlayan olgular çalışmaya dahil edildi.
BULGULAR: Altıncı ayda nakil öncesi altı dakika yürüme mesafesi ile nakil sonrası altı dakika yürüme mesafesi arasında anlamlı fark bulundu. Transplantasyondan sonraki birinci ayda bir dakika yürüme testi ile altı dakika yürüme testi mesafeleri arasında güçlü bir ilişki bulundu. Bir ve üç dakikalık yürüme testi mesafeleri, transplantasyon sonrası altıncı aylık dönemde altı dakikalık yürüme mesafeleri ile korelasyonu anlamlı idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Özellikle transplantasyon sonrası erken dönemde bu hasta grubunda fonksiyonel durumu değerlendirmek için bir veya üç dakika yürüme testi altı dakika yürüme testine alternatif olabilir.

INTRODUCTION: The 6-minute walk test (6MWT) values have an important role in pretransplant patient management, as they are an indicator of increased mortality in end-stage lung patients awaiting lung transplantation. However, there are not enough studies on the follow-up role of the 6MWT after lung transplantation. Although the 6MWT is widely used, it may not be an effective measure of functional endurance in some conditions and disease groups. Therefore, we investigated the relationship between the classical distance covered in 6 min and the distance walked in the first 1 or 3 min.
METHODS: The study was compared with the preoperative 6MWT results and posttransplant results of patients who underwent lung transplantation between 2016 and 2021. The correlations of distances traveled during posttransplantation at 1, 3, and 6 min were analyzed. The subjects who completed the 6MWT during the follow-up were included in the study.
RESULTS: There was a significant difference found between the pretransplantation 6-minute walk distance (6MWD) and posttransplantation 6MWD in the sixth month. A strong correlation between the distances of the 1-minute walk test (1MWT) and the 6MWT was found in the first month of posttransplantation. 1MWT and 3-minute walk test (3MWT) distances were significantly correlated with 6MWD in the sixth month posttransplantation.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In the early posttransplantation period, 1MWT and 3MWT can be an alternative to the 6MWT to evaluate the functional status in this patient group.

GİRİŞ ve AMAÇ: COVID-19 enfeksiyonu pnömoniden akut respiratuar distres sendromuna ve mortaliteye kadar çeşitli klinik durumlara yol açabilir. Bu çalışmanın amacı, serum kortizol düzeylerinin COVID-19 hastalığının prognozuna etkisinin olup olmadığını değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 18.03.2020-31.05.2020 tarihleri arasında İstanbul Haseki Eğitim ve Araştırma Hastanesi dahiliye kliniklerinde yatan COVID-19 pnömoni hastalarını içeren geriye dönük bir çalışma yürütüldü. Hastaların demografik verileri, laboratuvar testleri ve klinik sonuçları kaydedildi. Hastalar yatışlarına göre 1–10 gün ve ≥10 gün olmak üzere iki gruba ayrıldı. Her iki grup da yaş ortalamalarına ve hastanede kalış/ taburcu olma sürelerine göre sınıflandırıldı. Laboratuvar parametreleri analiz edildi.
BULGULAR: Bu çalışma 129 hasta üzerinde yapıldı. Exitus olan hasta sayısı 13, hayatta kalanların sayısı 116 idi. Exitus olanların yaş ortalaması 68.7±10.9, taburcu olanların yaş ortalaması 55.7±15.9 idi (p=0.001). Hastanede uzun süreli yatanhastalarda serum kortizol düzeyleri daha yüksek saptandı. Hemogram ve biyokimyasal parametrelerde gruplar arasında anlamlı fark yoktu. Yapılan korelasyon analizinde serum kortizol düzeyleri ile yatış süresi arasında yakın bir ilişki saptandı. Korelasyon ve regresyon analizine göre yüksek serum kortizol düzeyleri anlamlı bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Serum kortizol seviyeleri COVID-19 hastalarında hastanede kalış süresini ve prognozu tahmin edebilir.

INTRODUCTION: There are several clinical outcomes associated with coronavirus disease 2019 (COVID-19) infection, including pneumonia, acute respiratory distress syndrome, and death. The aim of this study is to evaluate whether serum cortisol levels affect COVID-19 prognosis.
METHODS: A retrospective study was conducted with COVID-19 pneumonia patients hospitalized in an internal medicine clinic at the Haseki Training and Research Hospital in Istanbul from March 13 to May 31, 2020. Demographics, laboratory test results, and clinical outcomes of the patients were recorded. The patients were divided into two groups based on whether they were hospitalized for 1–9 days or ≥10 days. Both groups were classified according to their average age and duration of hospitalization/discharge, and laboratory parameters were analyzed.
RESULTS: This study was conducted on 129 COVID-19 pneumonia patients, 13 of whom died during the study period. The mean age was 68.7±10.9 years for nonsurvivors and 55.7±15.9 years for survivors (p=0.001). Serum cortisol levels were significantly elevated in patients with a long hospital stay. While there was no significant difference in the hemogram or biochemical parameters of the two groups, correlation analysis showed a close relationship between serum cortisol levels and length of hospitalization.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Cortisol is a reliable predictor of the length of hospital stay and prognosis of COVID-19 patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Alt ekstremitede iskemi reperfüzyon (IR) hasarına maruz kalan hastalarda görülen en önemli problemlerden birisi akciğer hasarıdır. Bu çalışmamızda alt ekstremite IR sonrası ortaya çıkan akciğer hasarında progesteronun (PG) rolü araştırılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: On sekiz adet erkek Sprague-Dawley sıçan üç gruba ayrıldı: (1) kontrol: sıçanlara genel anestezi sonrası iki saat aralıkla iki kez serum fizyolojik (SF) enjeksiyonu yapıldı (intraperitoneal (i.p.)), (2) IR: sıçanlara turnike kullanılarak iki saat iskemi sonrasında iki saat reperfüzyon uygulandı. Hem iskemi hem de reperfüzyon öncesi aynı dozda SF enjeksiyonu yapıldı, (3) IR+PG: sıçanlara IR grubuyla aynı deney protokolü uygulanmış olup hem iskemi hem de reperfüzyon öncesi PG enjeksiyonu yapılmıştır (16 mg/kg, i.p.). Reperfüzyon sonrası sıçanlar sakrifiye edilerek akciğer dokusu çıkartılmış ve biyokimyasal ve histolojik analizler yapılmıştır.
BULGULAR: IR+PG grubunda doku malondialdehit ve nitrik oksit seviyeleri IR grubuna kıyasla anlamlı düzeyde azalmıştır (p<0.01). Benzer şekilde IR+PG grubunda glutatyon seviyesi ve süperoksit dismutaz ve glutatyon S-transferaz aktiviteleri IR grubuna kıyasla anlamlı derecede artmıştır (p<0.05, p<0.01 ve p<0.05). Işık mikroskopik incelemede IR+PG grubunda akciğer parankiminde azalmış enflamatuvar hücre infiltrasyonu, alveol yapılarda düzelme ve hafif vasküler konjesyon görülmüştür. IR+PG grubunda IR grubuna kıyasla histopatolojik skorda anlamlı düzeyde iyileşme tespit edilmiştir (p<0.001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Progesteron antioksidan fonksiyonundan dolayı alt ekstremite IR sonrası görülen akciğer hasarının azaltılmasında etkili olabilir.

INTRODUCTION: Remote lung injury is one of the most challenging issues in patients undergoing ischemia reperfusion (IR) injury of the lower limbs. We examined the role of progesterone (PG) on the remote injury of the lungs seen after IR of the lower limbs.
METHODS: Eighteen male Sprague Dawley rats were divided into three groups. (1) Control: rats had only two physiological saline injections intraperitoneally (i.p.) 2 h apart under general anesthesia. (2) IR: underwent 2 h tourniquet induced ischemia for both lower limbs followed by 2 h of reperfusion. Animals were injected with physiological saline (i.p.) before both ischemia and reperfusion. (3) IR + PG: rats underwent the same IR protocol as the IR group and were injected with PG (16 mg/kg, i.p.) before both ischemia and reperfusion. After reperfusion, rats were sacrificed, and lung tissues were taken out for histopathologic and biochemical analyses.
RESULTS: In IR + PG group, tissue levels of malondialdehyde and nitric oxide decreased significantly compared with the IR group (p<0.01). Similarly, glutathione level and superoxide dismutase and glutathione S-transferase activities significantly increased in the IR + PG group than in the IR group (p<0.05, p<0.01, and p<0.05, respectively). In light microscopy, reduced inflammatory cell infiltration, amelioration in alveolar structure, and mild vascular congestion in the parenchyma were seen in the IR + PG group. A significant improvement in histopathologic score was seen in the IR + PG group compared with the IR group (p<0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: PG might be effective in attenuating remote injury of the lung in lower body IR via its antioxidant function.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada, ampulla karsinomları ile pankreas başı karsinomları arasındaki farkları araştırdık. Literatürde henüz yeterince ele alınmamış olan bu konuya katkıda bulunabileceğimize inanıyoruz.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Temmuz 2011 ile Temmuz 2020 arasında rezeke edilmiş periampuller adenokarsinomlu 125 hastanın verileri geriye dönük olarak incelendi. Hastalar ampuller ve ampüller olmayan karsinomlar olarak iki gruba ayrıldı ve klinik, demografik ve patolojik açıdan karşılaştırıldı.
BULGULAR: Ampulla dışı kanserlerin çoğunlukta olduğu 109 hasta çalışmaya dahil edildi (%59.6’sı ampulla dışı ve %40.4’ü ampulla). En sık başvuru şikayeti sarılıktı. Ortanca takip süresi 24 aydı (aralık: 1.4 ay–80.4 ay). Ortanca genel sağkalım (GS) 30.6 aydı (%95 güven aralığı (GA): 24–37.1). Ortanca hastalıksız sağkalım (HS) 11.6 aydı (%95 GA: 8.9–14.4). Hem GS hem de HS ampulla tümörlerinde ampulla dışı tümörlere kıyasla istatistiksel olarak anlamlı şekilde uzundu (p=<0.001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Ampulla karsinomları, pankreas başı karsinomlarına göre daha iyi prognozlu ve daha uzun sağkalıma sahip nadir tümörlerdir. Pankreas tümörlerinden farklı bir kategoride değerlendirilirse seçilmiş hastalarda daha az agresif tedavi almak ve gereksiz toksisiteden kaçınmak mümkün olabilir. Bu konuda daha ileri çalışmalara ihtiyaç vardır.

INTRODUCTION: The aim of this study was to investigate the differences between ampullary carcinomas and pancreatic head carcinomas and to contribute significantly to this issue, which has not been sufficiently addressed in the literature.
METHODS: The study was a retrospective descriptive study. The data of 125 patients with resected periampullary adenocarcinoma were retrospectively reviewed between July 2011 and July 2020. The patients were divided into two groups, ampullary and nonampullary carcinomas, and were compared in terms of clinical, demographic, and pathological aspects.
RESULTS: A total of 109 patients were included in the study with nonampullary carcinoma predominance (59.6% had nonampullary and 40.4% had ampullary). The most common admission complaint was jaundice. The median follow-up was 24 months (range: 1.4–80.4 months). Both median overall survival (OS) and median disease-free survival (DFS) were statistically significant longer in ampullary carcinomas compared with nonampullary carcinomas (OS: 74.5 months vs 16.9 months, 95% CI: 12.6–21.2, p<0.001; DFS: 21.6 months vs 8 months, 95% CI: 10.7–32.6, p<0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Ampulla carcinomas are rare tumors with a better prognosis and longer survival than pancreatic head carcinomas. If it is evaluated in a different category from pancreatic tumors, it may be possible to receive less aggressive treatment and avoid unnecessary toxicity for selected patients. Further studies are needed.

SARS-CoV-2’nin akciğer, kalp ve bağışıklık sistemi gibi birçok organ ve sistemin ciddi şekilde etkilenebildiği yeni koronavirüs hastalığı 2019’a (COVID-19) neden olduğu bilinmektedir. Şu an için tedavi süreci genel anlamda destekleyici ve palyatif bakım üzerine kurulmuştur. Potansiyel olabilecek bazı ilaçlar ise tedavide denenmektedir. İşte bu noktada, son dönemlerde belki de birçok hastalıkta ileride umut verici bir tedavi yöntemi olabilecek kök hücre tedavisi gündeme gelmektedir. COVID-19’da kök hücre tedavisi özellikle dirençli ve ağır vakalarda anahtar rolü üstlenebilecek bir tedavi yöntemi olabilir. Bu derlemede, kök hücre tedavisinin potansiyel mekanizmalarını ve bu tedavi yöntemindeki gelişmeleri özetledik.

Severe acute respiratory syndrome coronavirus 2 is known to cause the new coronavirus disease 2019 (COVID-19), in which many organs and systems such as the lung, heart, and immune system can be severely affected. Currently, the treatment process is generally based on supportive and palliative care. Some potential drugs are being tested for treatment. At this point, perhaps a promising treatment method for many diseases in the future seems to be stem cell therapy in recent times. Stem cell therapy in COVID-19 may be a treatment method that can play an important role, especially in resistant and severe cases. In this review, we summarized the potential mechanisms of stem cell therapy and developments in this treatment modality.

Nefes darlığı şikayeti ile başvuran elli altı yaşında kadın hastayı malignite şüphesi ile ameliyat etmeyi planladık. İntraperikardiyal bilobektomi superior yaptığımız hastanın nihai patolojisi primer akciğer fibrosarkomu olarak raporlandı. Primer akciğer fibrosarkomu oldukça nadir görülen
bir tümör olup tedavisinde cerrahi esas rolü oynamaktadır. Olgumuz litaratüre katkı amacıyla sunulmaktadır.

We planned surgery a fifty six year-old female patient, who applied with the complaint of dyspnea, due to the suspected malignancy. We carried out intrapericardial bilobectomy superior and the final pathological examination showed primary pulmonary fibrosarcoma. Primary pulmonary fibrosarcoma is a very rare type of tumor and surgery is the main choice of treatment. We present this case to contribute to the literature.