Nötropeni, yenidoğanlarda çeşitli sebeplerle oluşabilen bir problemdir. Bu sebeplerden birisi annedeki hipertansiyon olup, hipertansif anne bebeklerinde nötropeninin fizyopatolojisi, klinik önemi ve tedavisi çok açık değildir. Bu çalışma, hastanemizde doğan 145 yenidoğan üzerinde yapılmıştır. Bu bebeklerden hipertansif anneden doğanlarda nötropeni doğum ağırlığından bağımsız olarak diğerlerinden daha sık görülmüştür. Nötropeni geliştiren olguların %31.5'unda enfeksiyon görülmüştür.

Neutropenia can be seen in newborns for many reasons. One of them is maternal hypertension and the physiopathology, clinical importance and treatment is not clear of that. This study was performed over 145 newborns. Neutropenia was seen more in the newborns of hypertensive mothers and it was independent on the birth weight. An infection was seen in 31.5% of the neutropenic newborns.

Chlamydia cinsinden mikroorganizmalar zorunlu hücre içi paraziti olup, antijenik ve biyokimyasal özellikleri, yaptıkları hastalıklar, konak canlıdaki patojenik özelliklerine göre üç türde toplanmaktadırlar. Bu mikroorganizmalar insanda göz, solunum yolu ve cinsel temasla bulaşan infeksiyonlardan sorumlu etkenlerdir. C.trachomatis oluşturduğu infeksiyonların yüksek prevalansı ve çeşitli klinik tablolar nedeniyle üzerinde en çok araştırma yapılan türdür. Chlamydial infeksiyonlar genellikle nonspesifik klinik belirtiler oluşturduğundan, etkenin belirlenmesinde laboratuvar tanı yöntemleri önemli yer tutmaktadır. Tanıda hücre kültürü yönteminin yanı sıra sitolojik yöntemler, direkt tanı yöntemlerinden Direk Floresan Antikor (DFA) ve Enzim Immunoassay (EIA), moleküler biyoloji tekniklerinden Polimeraz Zincir Reaksiyonu (PCR) ve hibridizasyon yöntemleri kullanılmaktadır. Bu çalışma cinsel yönden aktif dönemde olan ve vaginal akıntı şikayeti ile hastaneye başvuran 50 hastada C.trachomatis antijeninin iki farklı yöntemle araştırılması amacıyla planlandı. Bu amaçla alınan endoservikal sürüntü örnekleri hızlı test ve EİA yöntemiyle test edildi. Toplam 50 örnekten hızlı test ile 4(%8)'ünde, EİA yöntemi ile 1 (%2)'inde C.trachomatis antijeni saptandı. Sonuçlar her iki testin de kültür, DFA veya moleküler tekniklerin uygulanamadığı merkezlerde kullanılabileceğini, özellikle hızlı testin tarama amaçlı çalışmalarda uygun olduğunu ortaya koymuştur.

Chlamydiae, an obligate intracelluler parasite, consists of three species, classified according to their antigenic, biochemical characteristics and the pathogenity to the host and diseases. These microorganisms are responsible for eye, respiratory tract and sexually transmitted diseases. C.trachomatis is the most frequently studied species, because of the high prevalance of infections caused by this pathogen and various clinical syndromes. Since Chlamydial infections frequently follow a nonspesific clinical course, laboratory tests have an important role in diagnosis. Tissue culture, cytologic tests, direct diagnostic methods such as DFA and EIA, moleculer biological techniques such as PCR and hybridization are used for laboratory diagnosis. This study was planned to detect C.trachomatis antigen with two methods in 50 patients who are sexually active and attended to the hospital with vaginal discharge. Endocervical specimens of the patients were examined by EIA and a rapid test for C.trachomatis antigen. Of 50 specimens with rapid test 4(8%) and with EIA 1(2%) was positive. These results showed that both methods can be widely used for centers, where diagnostic tests such as culture, DFA and molecular techniques cannot be performed and rapid tests are particularly suitable for screening studies.

Bu çalışmada amaç Hodgkin lenfoma tanısı alan vakaların klinik ve patolojik verilerini ve tedavi sonuçlarım değerlendirmekti. 1997-2002 yılları arasında Rye sınıflamasına göre patolojik tanı almış, Hodgkin Lenfoma tanısı ile Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1. Dahiliye Kliniği'nde izlenen 54 hasta retrospektif olarak analiz edildi. Hastaların yaşı, cinsiyeti, hastalığın başlangıç yeri, patolojik olarak Rye sınıflandırması, B semptomları ve Cotswolds evrelemesine göre evreleri ile tedavi sonuçları değerlendirildi. Hastaların 25'i kadın, 29'u erkekti. Kadın/erkek oranı 0.86 idi. Yaşları 15-85 arasında idi. Hastalığın başlangıç yeri 42 hastada servikal bölge(%78), 7 hastada aksiller bölge(%12), 3 hastada inguinal bölge (%6), 2 hastada mediastinal bölge(%4) olarak tespit edildi. Cotswolds evrelemesine göre; hastaların 11'i evre I-II(%20), 16'sı evre III(%30), 27'si evre IV (%50) idi. 38 hastada (%70) B semptomlarından en az birisi mevcuttu. Histopatolojik tip olarak Rye sınıflandırılmasına göre hastaların; 22'si (%41) nodüler sklerozan tip, 20(%37) hasta mikst tip, 8(%15) hasta lenfositten zengin tip, 4(%7) hasta lenfositten fakir tip idi. Hastalara genel olarak ortalama 6 kür ABVD (Adriamycin 25 mg/m, Bleomycin 10 mg/m, Vinblastine 6mg/m, DTIC 375 mg/m) protokolü 1.+15. günlerde uygulandı. 10 hastaya 2. basamak tedavi EVAP (Etoposide 120 mg/m, Vinblastine 4 mg/m2, Ctytarabine 30 mg/m2, CDDP 40 mg/m2) 1.+8.+15. günler uygulandı. 3 hastaya 3. basamak tedavi uygulandı. 22 hastaya radyoterapi uygulandı. 33 hasta tam remisyona girerken, 11 hastada nüks görüldü. 6 hasta halen birinci basamak tedavi görmektedir. 4 hastanın kliniği ve genel durumu bozulup, 3'ü hastalığa bağlı, 1'i araya giren enfeksiyon nedeniyle kaybedildi. Tedavi olan 11 hastada febril nötropeni, 3 hastada radyoterapiye bağlı cilt lezyonu, 2 hastada yutma güçlüğü yan etki olarak gözlemlendi. Hodgkin lenfoma tanısı almış hastalar orta yaş grubunda daha sık izlenmekle birlikte, erkek populasyonunda oranın daha sık olduğu görüldü. Nodüler sklerozan tip en sık rastlanan tip olmakla birlikte, çalışmamızda mikst tip de yüksek oranda saptandı. En az lenfositten fakir tip saptandı. Hastalar genel olarak ABVD protokolü ile tedavi edildiler ve tedavi yanıtlan literatür ile uyumlu olarak bulundu. Hastanemiz 1. Dahiliye Kliniği'nde takip edilen hastaların retrospektif verilerinin diğer Hodgkin lenfoma olgu serileri ile benzer oldukları tespit edildi.

To evaluate the clinical and pathological data and therapy results of the Hodgkin's lymphoma diagnosed cases was aimed in this study. Fifty four patients diagnosed pathologically as Hodgkin's lymphoma according to the Rye classification, between the years 1997-2002 and treated in the first internal medicine clinic at Dr. Lütfi Kırdar Kartal Training and Research Hospital were analyzed retrospectively. The patients' stages and therapy results were evaluated according to the age, gender, beginning site of the disease, pathological Rye classification, B symptoms and Cotswold's staging. Twenty five cases were women, 29 were men. W/M ratio was 0.86. Ages were between 15-85 years. Beginning site of the disease was as follows: Cervical site in 42 cases (78%), axillary site in 7 cases (12%), inguinal site in 3 cases (6%), mediastinal site in 2 cases (4%). According to the Cotswold's staging; 11 cases were at stage I-II (20%), 16 cases were at stage III (30%), 27 were at stage IV (50%). At least one of the B symptoms was present at 38 cases (70%). Histopathological types according to the Rye classification were as follows: Nodular sclerosing type in 22 cases (41%), mixed type in 20 cases (37%), lymphocyte-rich type in 8 cases (15%), lymphocyte-poor type in 4 cases (7%). Generally the patients had approximately 6 cures of ABVD (Adriamycin 25 mg/m, Bleomycin 10 mg/m, Vinblastine 6 mg/m, DTIC 375 mg/m) protocol at 1st+15 th days. 10 patients had second step EVAP (Etoposide 120 mg/m, Vinblastine 4 mg/m, Cytarabine 30 mg/m, CDDP 40 mg/m) therapy at 1st + 8th + 15 th days. Three patients had a third level therapy. Twenty two cases received radiotherapy. Thirty three cases were in remission, while in 11 cases the disease relapsed. Six patients are currently at 1 step therapy. Four cases died (3 because of the disease itself and 1 because of interfering infection). As the side effects of the therapy 11 patients had febrile neutropenia, 3 had dermal lesions due to radiotherapy, 2 had difficulty in swallowing. Patients diagnosed as Hodgkin's lymphoma were frequently middle-aged men. Nodular sclerosing type was the most frequent type, while mixed type was the second. The least frequent type was the lymphocyte-poor type. Generally the patients had ABVD therapy protocol and therapy results were found to be similar with the literature. We have concluded that, the retrospective data of the Hodgkin's lymphoma cases followed by the first internal medicine clinic of our hospital are well-adjusted with the other Hodgkin's lymphoma case-series.

Akne halen sebebi bilinmeyen, genç popülasyonu etkileyen multietyolojik faktörlü bir hastalıktır. Bu etyolojik faktörlerden biri de hormonal etkilerdir. Bu çalışmada bir grup akneli kadın hastada hormon düzeylerinde normalden anlamlı bir sapma olup olmadığı araştırıldı. Akneli 60 kadın hasta ile benzer yaş grubundaki 30 kontrol olgusu üzerinde adetin 5. günü sabah açlık kanında Folikül Stimülan Hormon (FSH), Lüteinizan Hormon (LH), Prolaktin (PRL), Total Testosteron (TES), Dehidroepiandrosteron Sülfat (DHEA-S), Progesteron (P), Östrodiol (E2) ve Kortizol (COR) düzeyleri standart enzim immunoassay yöntemiyle ölçüldü. Akneli kadın hastalar lezyonların lokalizasyonu, şiddeti, hirsutismus ve sekonder seks karakterleri yönünden muayene edildiler. Lezyonların başlangıç yaşı, menstruasyon aktivasyonu, siklus düzeni, galaktore, alopesi ve aile anamnezi bakımından değerlendirildiler. Aknenin şiddeti hastalarımızın 19 (%31.67)'unda hafif, 24(%40.0)'ünde orta ve 17 (%28.33)'sinde ağır olarak tespit edildi. Hirsutismus, menstruasyon aktivasyonu, siklus düzeni, galaktore, alopesi ve aile anamnezi bakımından kontrol grubu ile aralarında anlamlı bir farka rastlanmazken; dismenore hasta grubunda (%58.3) kontrol grubuna (%30.0) göre istatistiksel olarak (p=0.011) daha yüksek bulundu. Hastaların 45(%75.0)'inde en az bir hormon normalden yüksekti. Hasta grubunun serum kortizol düzeyi (16.02±7.19 µg/dl) kontrol grubundan (19.79±6.98 µg/dl) anlamlı derecede düşük bulundu (p=0.023), diğer serum hormon ortalama değerlerinde ise bir farka rastlanılmadı. Ayrıca serum DHEA-S değerleri orta şiddetli grupta (193.61±66.99 µg/dl) diğer gruplara göre anlamlı düzeyde düşük bulundu (p=0.043). Elde ettiğimiz bu veriler hormonların serum düzeyleri açısından akneli grup ile kontrol grubu arasında önemli bir fark olmadığını göstermektedir. Tüm bu bilgi ve bulgular literatür eşliğinde tartışılmış ve yorumlanmıştır.

Acne is a disease with multietiological factor, which affect the young population and the cause of which is currently unknown. One of these etiological factors is hormonal effects. This study investigated whether the hormone levels of a group of female patients with acne showed a significant deviation from the normal. The levels of Follicle Stimulant Hormone (FSH), Luteinizing Hormone (LH), Prolactin (PRL), Total Testosterone (TES), Dehydroepiandrosterone Sulfate (DHEA-S), Progesterone (P), Eustrodiol (E2) and Cortisol (COR) were measured by standard enzyme immunoassay method in the morning fasting blood on the 5th day of menstruation on 60 female patient with acne and 30 control subject in the similar age group. Female patients with acne were examined for the localization and intensity of the lesions, hirsutismus and secondary sex characteristics. They were evaluated for the starting age of the lesions, menstruation activation, cyclus order, galactorrhea, alopecia and family history. The acne intensity was mild in 19(31.67%) patients, moderate in 24(40.0%) and severe in 17(28.33%). While no significant difference was encountered from the control group in terms of hirsutismus, menstruation activation, cyclus order, galactorrhea, alopecia and family history; dysmenorrhea was found to be statistically higher (p=0.011) in the patient group (58.3%) compared to the control group (30.0%). At least one hormone was higher than normal in 45(75.0%) of the patients. The patients group's serum cortisol level (16.02±7.19 µg/dl) was found to be significantly lower (p=0.023) compared to the control group (19.79±6.98 µg/dl), whereas no difference was encountered in the other serum hormone mean values. Also, the serum DHEA-S values were found to be significantly lower in the moderate intensity group (193.61±66.99 µg/dl) compared to the other groups (p=0.043). These data obtained by us show that is no significant difference between the acne group and the control group in terms of the serum levels of the hormones. All these data and signs were discussed and interpreted against the literature.

Bu çalışmada primer pterijiumun tedavisinde çıplak sklera yöntemiyle pterijium eksizyonun rekürrens oranlarını saptamak amaçlandı. Primer pterijiumu olan 39 hastanın 40 gözü (20 erkek, 19 kadın) çalışma kapsamına alındı. Hastalara çıplak sklera bırakılarak pterijium eksizyonu uygulandı. Ortalama 12.5 (3-22) ay takip edildi. Olguların %55'inde (40 gözün 22'sinde) rekürrens saptandı. Çıplak sklera bırakılarak yapılan pterijium eksizyonu rekürrens oranı yüksek bir tekniktir. Rekürrens oranlarının düşürülmesi için alternatif tedaviler uygulanmalıdır.

To determine the recurrence rates in treatment of primary pterygium with simple excision using the bare sclera technique was purposed in this study. 40 eyes of 39 patients (20 male, 20 female) was included in this study. Simple excision using bare sclera was performed in the eyes. Follow up period was 12 months (average 3-22 months). Recurrence was seen in 22 of 40 eyes (55%). Recurrence rates are high in pterygium simple excision using bare sclera technique for treatment of primary pterygium. To decrease the recurrence rates, combined technique should be performed.

Çalışmamızda laringoskopi ve endotrakeal entübasyona karşı gelişen hemodinamik yanıtların önlenmesinde remifentanil, alfentanil ve fentanilin etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. Kurul izni ve hasta onayı alındıktan sonra, elektif cerrahi girişim geçiren 18-60 yaşlan arasında, ASA I-II150 olgu rasgele olarak üç gruba ayrıldılar. I. gruptaki olgulara (n=50) 1 µg/kg remifentanil, II. gruba (n=50) 15 µg/kg alfentanil, III. gruba (n=50) 2 mg/kg fentanil intravenöz (i.v.) uygulandı. Tüm olgularda anestezi indüksiyonu ve idamesi sırasıyla propofol 2 mg/kg, rekuronyum 0.6 mg/kg ve isofloran %1 konsantrasyon, %50 N2O+%50 O2 ile gerçekleştirildi. İndüksiyon öncesi, çalışma ilacı verildikten hemen sonra, laringoskopi öncesi, entübasyondan 1, 2, 3, 5 ve 10 dk. sonra sistolik arter basıncı (SAB), diastolik arter basıncı (DAB), ortalama arter basıncı (OAB), kalp atım hızı (KAH), periferik oksijen saturasyonu (SpO2) değerleri kaydedildi. Olgularda indüksiyondan önce ve çalışma ilacı verildikten hemen sonra SAB, DAB, OAB, KAH, SpO2 değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı. Çalışma periyodu esnasında tüm gruplarda SAB, DAB, OAB değerleri indüksiyon öncesine göre azalma kaydetti. Belirgin azalmalar, grup I de grup III ile karşılaştırıldığında laringoskopi öncesi ve entübasyondan 1 dk sonra SAB, DAB, OAB değerlerinde azalma gözlendi (p<0.01). Ancak çalışma sırasında olguların hiçbirinde hipotansiyonla (OAB'nın indüksiyon öncesi değerin %70 altında olması) karşılaşılmadı. Grup II ve III'de entübasyondan 1 dk sonra KAH değerleri belirgin olarak daha yüksek bulundu (p<0.001). Diğer parametreler açısından gruplar arasında farklılık yoktu. Sonuç olarak, laringoskopi ve endotrakeal entübasyonla gelişen hemodinamik yanıtın önlenmesinde remifentanilin daha etkili ve güvenli olduğu kanısına varıldı.

In this study, we aimed to compare the efficacy of remifentanil, alfentanil and fentanyl in attenuation of haemodynamic responses to laryngoscopy and endotracheal intubation. Following institutional approval and patient consent, 150 patients, ASA I-II, aged 18-60 years, scheduled for elective surgery, were assigned to three groups in a randomised manner. The patients of group I (n=50) received 1 µg/kg remifentanil, group II (n=50) received 15 µg/kg alfentanil and group III (n=50) received 2 µg/kg fentanyl intravenously. Anaesthesia induction and maintenance were performed respectively with propofol 2 mg/kg, rocuronium 0.6 µg/kg, isoflurane 1% in 50% N2O+50% O2 in all groups. Systolic arterial pressure (SAP), diastolic arterial pressure (DAP), mean arterial pressure (MAP), heart rate (HR) and peripheric oxygen saturation (SpO2) values were recorded before induction, immediately after the injection of the drug, before laryngoscopy, and at 1, 2, 3, 5, 10 min after the intubation. SAP, DAP, MAP, HR and SpO2 values were not significantly different before the induction and immediately after the injection of the drug. In all groups, during the study period SAP, DAP, OAP values decreased with respect to time before induction. Significant decreases were detected in SAP, DAP, OAP before laryngoscopy and at 1 min after intubation in group I compared to group III (p<0.01). None of the patients experienced hypotension (MAP<70% of the preinduction baseline value) during the study period. HR values at 1 min after intubation were found significantly higher in group II and III (p<0.001). There wasn't any difference between the groups with respect to other parametres. As a result of our study, we conclude that remifentanil are more effective and safe for attenuation haemodynamic response to laryngoscopy and endotracheal intubation.

Bu çalışmada rekürren pterijium olgularında, pterijium eksizyonuna kombine olarak uygulanan limbal-konjunktival otogreft transplantasyonun rekürrense etkisinin saptanması amaçlandı. Rekürren pterijiumu olan 16 hastanın 16 gözüne pterijium eksizyonu ile limbal-konjunktival otogreft transplantasyonu uygulandı. Hastalar ortalama 21(3-39) ay takip edildi. Hastaların hiçbirinde rekürrens saptanmadı, 1 olguda greft retraksiyonu, 3 olguda epitelyal inklüzyon kisti, 2 olguda subepitelyal fıbrozise bağlı düzensiz astigmatizma gelişti. Rekürren pterijiumlu olgularda limbal-konjunktival otogreft transplantasyonu rekürrensi önlemede etkili ve güvenilir bir yöntemdir.

To evaluate the effect of pterygium excision combined with limbal-conjunctival autograft transplantation in preventing recurrence in recurrent pterygium cases was purposed. Pterygium excision were combined with limbal-conjunctival autogfrat transplantation in 16 eyes of 16 patients with recurrent pterygium. Follow-up period was 21(3-39) months averagely. There were no recurrence during follow up period in this study. Graft retraction was recorded in 1 case, in 3 cases epitelial inclusion cycsts and in 2 cases subepitelial fibrosis related irregular astigmatism developed. In cases with recurrent pterygium limbal-conjunctival autograft transplantation is an effective and reliable method in preventing recurrence.

Üretral striktür; tedavisindeki zorluklar ve postoperatif komplikasyonların yüksek oranda görülmesi nedeni ile ürolojide hala en önemli sorunlardan birisidir. Bugüne kadar bir çok yöntem denenmiş olmasına rağmen, bu yöntemlerden birisinin diğerine üstünlüğü gösterilememiştir. Bu çalışmada 20 erişkin erkek melez köpekte everte edilmiş femoral ven, anterior üretrada oluşturulan defekt yerine konuldu. İntraoperatif konulan Üretral stent, postoperatif 7. günde alındı. 3 hafta sonra retrograd üretrogram çekilerek denekler sakrifiye edildi ve Üretral doku histopatolojik incelemeye alındı. 20 olgudan 2'si postoperatif dönemde kaybedildi. Çalışmaya 18 olgu üzerinden devam edildi. Bu 18 olgunun 11'inde (%61.1) komplikasyon görülmezken 7'sinde (%38.1) değişik derecelerde darlık izlendi. 2'sinde (%28.6) anastomoz hattında darlık ve fistül görülürken, diğer 5 olguda (%71.4) sadece darlık tespit edildi. Sonuç olarak everte edilmiş vasküler greft, komplike Üretral darlıklarda tercih edilebilecek bir tedavi modalitesi olabilir.

Urethral stricture is still one of the most important problems in urology because of the difficulties in treatment and complications at high rate. Though many procedures have been tried until today, none of them has been demonstrated to be superior to the other. In this study, everted femoral vein was intervened to the defect created at the anterior uretra in 20 adult, male, hybrid dogs. Urethral stent administered intraoperatively was removed at the 7 postoperative day. 3 weeks later retrograde urethrogram was performed and dogs were sacrified and urethral tissues were undergone histopathologic examination. Two cases died in the early postoperative period. The procedure was completed with 18 cases. While there was no complication in 11 of the 18 cases (61,1%), stenosis at different degrees occurred in 7 cases (38.1%). While in 2 of the 7 cases (28,6%) stenosis and fistula formation at the anastomosis level was seen, in other 5 cases (71,4%) only stenosis was detected. Consequently, everted vascular graft may be a treatment modality to be preferred in complicated urethral stenosis.

AMAÇ: Bu çalışmada ileri primer pterijium olgularında, pterijium eksizyonu ile pterijium eksizyonuna kombine limbal-konjunktival otogreft transplantasyonun rekürrens oranlarını karşılaştırmak amaçlandı.
YÖNTEMLER: İleri pterijiumu olan 36 hasta (18 erkek, 18 kadın) çalışmaya dahil edildi. 25 hastanın 26 gözüne pterijium eksizyonu, 11 hastanın 11 gözüne pterijum eksizyonuna ilaveten limbal-konjunktival otogreft transplantasyonu uygulandı.
BULGULAR: Hastalar ortalama 13(2-24) ay takip edildi. Pterijium eksizyonu yapılan hastalarda %53 oranında rekürrens tespit edilirken limbal-konjunktival otogreft yapılan grupta rekürrens %9.9 olarak bulundu. Limbal-konjunktival otogreft yapılan grupta 3 hastada korneada subepitelyal fibrozis gelişti. Eksizyon yapılan gruptan 5 hastaya rekürrens sonrası limbal-konjunktival otogreft uygulandı.
SONUÇ: İleri primer pterijium olgularında limbal-konjunktival otogreft transplantasyonun rekürrens oranını düşüren etkili bir yöntem olduğu sonucuna varıldı.

OBJECTIVE: To compare the recurrence rates of primer pterygium excision and pterygium excision combined with limbal-conjunctival autograft transplantation in eyes with advanced primary pterygium was purposed in this study.
METHODS: 36 patients (18 male,18 female) with advanced primary pterygium were included. 26 eyes of 25 patients were treated with only primary pterygium excision and in 11 eyes of 11 patients pterygium excision were combined with limbal-conjunctival autograft transplantation.
RESULTS: Follow up period was 2-24 months (average 13 months). There was %53 recurrence rate in primary pterygium excision group. The recurrence rate was %9.9 in which autograft transplantation were performed. Subepitelyal fibrosis developed in 3 eyes. Limbal-conjunctival autograft transplantation was carried out after recurrence in 5 patients in primary pterygium excision group.
CONCLUSION: In eyes with advanced primary pterygium, limbal-conjunctival autograft transplantation is an effective method in decreasing recurrence rates.

Çalışmada Aralık 2000 tarihinde, İstanbul'da bir özel okuldaki toplam 583 öğrencinin büyüme durumu, öğrencilerin kendi tartı ve boy ölçümlerinden yararlanılarak geliştirilmiş ölçütlerle (yaşa uyan tartı, yaşa uyan boy, rölatif tartı, ponderal indeks) ayrı ayrı değerlendirilmiş ve ölçütler arasındaki ilişkiler irdelenmiştir. Yetersiz beslenme yaşa uyan tartıya göre %24.9, rölatif tartıya göre %15.9 ve ponderal indekse göre %16.9 oranlarında bulunmuştur. Bu üç ölçütün değerlendirme sonuçları Friedman nonparametrik varyans analizi ile karşılaştırılmış ve aralarında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık bulunmuştur (p<0.001). Sonuç olarak, büyüme durumunun doğru değerlendirilebilmesi için ülkemize özgü standart değerlerin geliştirilmesi gereklidir.

In this study, growing state of total 583 student is evaluated separately and relation between criterians is examined by using their own weight and height measurement with the advanced indices such as weight for age, height for age, relative weight measurement and ponderal index in a private school in Istanbul on December 2000. Malnutrition is 24.9%, 15.9% and 16.9% respectively according to weight for age, relative weight measurement and ponderal index in sequence. The evaluation result of these three indices is compared with Friedman nonparametric variance analysis and it is found that there is significant difference between them. As a result, in order to evaluate growing state accurately, standards for our country needed to be developed.

Sitokinlerin biyolojik etkilerinin daha iyi anlaşılması, bu maddelerin diyaliz tedavisinin akut ve kronik komplikasyonlarının patogenezinde de rol oynadıklarını göstermiştir. Bu çalışmada, değişik evrelerde kronik böbrek yetmezliği (KBY) bulunan fakat henüz diyaliz tedavisi görmeyen ve diyaliz tedavisi altındaki hastalar ile sağlıklı kontrol grubunda plazma tümör nekrozis faktör-alfa (TNF-alfa) düzeyleri araştırılmıştır. Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi Nefroloji Polikliniği'nde takip ve tedavi edilen henüz diyalize girmeyen kronik böbrek yetmezlikli 15 hasta (ortalama yaş: 38±14,4 yıl, E/K: 10/5), hemodiyaliz tedavisi gören 15 KBY hastası (ortalama yaş: 41,2±8 yıl, E/K: 10/5) ve sağlıklı kontrol grubu olarak 15 olgu (ortalama yaş: 29,6±2,6 yıl, E/K: 6/9) olmak üzere üç gruptan oluşan toplam 45 olgu çalışmaya alındı. Olguların çalışmaya alınma kriterleri: Bilateral böbrek boyutlarında küçülme olması, diabetes mellitus (DM), polikistik böbrek hastalığı, konjestif kalp yetmezliği bulguları, multipl myeloma, amiloidoz, obstrüktif nefropati gibi KBY yapabilen hastalıkların olmaması ve hemodiyaliz tedavisi gören hastalarda sentetik yapıda polisülfon diyalizörlerinin kullanılıyor olması idi. Tüm olgulardan 5'er ml kan düz tüplere alındı. Örnekler -85°C'de saklandı. Çalışma TNF-alfa enzim-linked immunosorbent assay kitleri kullanılarak (00927, Diaklon, France, 2001) ELISA yöntemi ile yapıldı. Sağlıklı grup ve prediyaliz hasta grubunun üre, kreatinin, 24 saatlik idrarda protein miktarı ve kreatinin klirensi gibi parametreleri karşılaştırıldığında; prediyaliz grubunda sonuçlar anlamlı derecede yüksekti (p<0,001). Hemodiyaliz tedavisi gören hastalar, haftada 1-3 kez diyalize girdikleri için, bu parametreleri değerlendirmeye alınmadı. TNF-alfa sonuçlarına bakıldığında; kontrol grubu ile hasta grupları arasında anlamlı fark olmasına karşın (sırasıyla p<0,01 ve p<0,001), prediyaliz ve diyaliz hasta grupları arasında anlamlı fark yoktu (p>0.05). Sonuç olarak; proinflamatuar bir sitokin olan TNF-alfa nın kronik glomerulonefrite bağlı kronik böbrek yetmezliğinde de rolünün olduğu düşüncesindeyiz. Ancak uzun dönemde yapılacak prospektif çalışmalar TNF-alfa ve böbrek hastalıkları arasındaki ilişkiyi daha net olarak ortaya koyacaktır.

The recently better recognized biological effects of cytokines have shown the roles they play in the pathogenesis of acute and chronic complications of dialysis therapy. In this study; we searched the plasma TNF-alfa levels in the various staged chronic renal failure patients who have not yet been started dialysis therapy and who are under ongoing dialysis and in a healthy control group. The study consisted of a total of 45 cases who are being followed in the nephrology department of Dr. Lütfi Kırdar Training and Research Hospital. The three groups were: Chronic renal failure patients who are not yet under dialysis (15 patients, mean age: 38±14,4 yrs, M/W: 10/5), chronic renal failure patients who are currently having dialysis (15 patients, mean age: 41,2±8 yrs, M/W: 10/5) and healthy control group (15 patients, mean age: 29,6±2,6 yrs, M/W: 6/9). Patient exclusion criteria were: Diabetes mellitus, congestive heart failure, polycystic renal disease, diseases like multiple myeloma, amyloidosis and obstructive nephropathy that can cause chronic renal failure. All the patients' kidneys were bilaterally diminished in size. For the dialysis patients, synthetic polysulphone dialysors were used. Five mililiters of blood were collected from all the cases and preserved at -85°C. TNF-alfa enzyme-linked immunosorbent assay kits (00927, Diaklon, France, 2001) were used with the ELISA testing. As we compared the parameters like urea, creatinine, clearance of creatinine, protein output in 24 hours urine; in the healthy and predialytic group, the predialytic group's results were statistically significantly rised (p<0,001). These parameters of the currently dialysed cases couldn't be evaluated because of their having dialysis 1-3 times per week. As we compared the TNF-alfa results; there was statistically significant difference between the control (p<0,01) and the patient (p<0,001) groups. But the difference between the predialytic and dialytic groups were not statistically significant (p>0,05). In conclusion; we decided that TNF-alfa, a proinflammatuar cytokine, had a role in chronic renal failure depending on chronic glomerulonephritis, but the forthcoming prospective studies will explain the relationship better between TNF-alfa and renal diseases.

İlk kez 1937'de tekrarlayıcı iritis, oral ve genital ülserasyonlar triyadı ile tanımlanan Behçet hastalığının, daha sonra kalp, damarlar, akciğer, merkezi sinir sistemi, gastrointestinal sistem, böbrekler, cilt ve eklemleri de tutan bir multisistem hastalığı olduğu ortaya konmuştur. Bu olgu sunumunun amacı, Behçet hastalanndaki anestezik yaklaşımı gözden geçirmektir.

Behçet's disease, originally described in 1937 as a symptom triad of recurring iritis, ulceration of the mouth, and ulceration of the genitalia, is now recognized to involve additional organ systems, including the skin, central nervous system, heart, any part of the vasculature, lungs, and joints. The purpose of this case report is to review the anesthetic approach in Behçet's disease.

Bu makalede bir yıl önce ateşli silah yaralanması sonucu sol meme defekti oluşan 18 yaşındaki hastaya uygulanan latissimus dorsi kas deri flebi ile meme rekonstrüksiyonu rapor edilmiştir. Meme rekonstrüksiyonu çoğunlukla kanser defektlerinden sonra yapılmakta olup, bu şekilde travmatik meme defekti olan hastaya latissimus dorsi kas deri flebi ile silikon protez uygulanması nadirdir. Hastaya yapılan bu rekonstrüksiyonla kozmetik olarak meme dokusu oluşturulmuş ve hastada bulunan osteomyelit de kaslı bir flep ile tedavi edilmiştir. Latissimus dorsi kas deri flebi kolay uygulanabilirliği ve güvenilirliği ile memedeki bu şekildeki defektler için iyi bir seçenek olmaktadır.

In this paper, latissimus dorsi musculocutaneous flap reconstruction for the gun shot defect at the left breast is presented. In general, breast reconstruction is performed for the defects occuring after mastectomies but reconstruction for this kind of traumatic breast defects with latissimus dorsi musculocutaneous flap and silicon mammarian implant is rare in literature. In this procedure coverage for the difficult wound with treating osteomyelitis of ribs and restoring an aesthetic form and function is accomplished. This kind of breast reconstruction with latissimus dorsi musculocutaneous flap is reliable, safe choice and can be performed easily with minimal morbidity.

Osteogenezis imperfekta nadir, genetik geçiş gösteren ve kollajen anomalileri ile seyreden bir bağ dokusu hastalığıdır. Klinik olarak özellikle uzun kemiklerde kırık eğilimi ve nonosseöz dokularda çeşitli bozukluklar (skleral renk değişikliği, işitme kaybı, dentinogenezis imperfecta, kısa boy, megasefali, eklem yumuşaklığı, pulmoner ve kardiak komplikasyonlar, kanama diatezi) ile seyreder. Osteogenezis imperfekta (OI)'lı hastalarda, genel anestezi uygulamasının neden olabileceği sorunlar ve bu sorunları önleme yollan yıllardır bilinmektedir. Biz de bu çalışmamızda, sağ femur orta diafiz kırığı nedeniyle operasyonu planlanan, genel anestezi amacıyla total intravenöz anestezi (TİVA) ve havayolu sağlanması amacıyla laringeal maske (LM) uyguladığımız olguyu sunarak, Osteogenezis imperfekta ve anestezi uygulamalarını gözden geçirdik.

Osteogenesis imperfecta (OI) is an inherited disease of connective tissue. Osteogenesis imperfecta is characterised by an excessive tendency to bone fractures and retarded growth as well as variable involvement of other connective tissues such as teeth, sclerae, auditory bones and ligaments. Difficulties in the administration of general anaesthesia to patients with osteogenesis imperfecta were recognised and managed accordingly. We would like to report a patient who had osteogenesis imperfecta that we administered total intravenous anaesthesia (TIVA) and laryngeal mask airway (LMA) succesfully for an orthopedic operation.

Priapizm, seksüel istek ve uyarı olmaksızın penisin uzun süreli ereksiyon halidir. Etyopatolojisine göre iskemik (veno-okluziv, düşük akımlı) ve non-iskemik (arteriyel, yüksek akımlı) olmak üzere iki gruba ayrılır. Empotans tedavisi için kullanılan intrakavernöz enjeksiyon iskemik priapizmin en sık sebebi iken, daha nadir görülen non-iskemik priapizm hemen daima travmatik faktörlere bağlı olarak gelişir. Bu çalışmada, perineal travmaya bağlı gelişen bir non-iskemik priapizm vakası sunulmuştur.

Priapism is an uncommon condition of prolonged erection without sexual desire and stimulation. It is to be classified in two groups in terms of etiopathogenesis; ischemic (veno-oclusive, low-flow) and non-ischemic (arteriyel, high-flow) priapism. While, intracavernous injection therapy for impotence may be the most common cause of ischemic priapism, non-ischemic priapism that is a rare condition is usually secondary to traumatic factors. In this paper, a case of a non-ischemic priapism secondary to perineal trauma is reported.

Wilm's tümörü (nefroblastoma) çocukluk çağının en sık görülen abdominal tümörüdür. Genellikle 6 ay-5 yaş arası görülür ve hipertansiyon, anemi, hematüri, sıvı elektrolit dengesizlikleri ve hemodinamik problemlerle birliktedir. Tedavisinde cerrahi rezeksiyon sonrası radyoterapi veya kemoterapi uygulanır. Bu olgu sunumuzda, nefroblastomalı bir çocuğun anestezi uygulamasını özetledik.

Wilm's tumour (nephroblastoma) is the most common abdominal tumour of childhood. It presents usually between 6 monts and 5 years and may be associated with hypertension, anemia, hematuria, fluid and electrolyte imbalance and haemodynamic problems. Treatment is surgical resection followed by radiotherapy or chemotherapy. We describe the anaesthetic management of a child with a nephroblastoma.

Primer megaüreter, erişkin yaşlarda oldukça nadir görülen bir durumdur. Taş veya enfeksiyon ile komplike olduğunda semptomatik olabilir. Akut karın kliniği ile gelen bir erişkin primer megaüreter olgusu sunduk. Olgumuzda olduğu gibi, nadiren akut karın kliniği şeklinde görülebilen primer megaüreter ve ender görülen diğer konjenital üreter anomalileri, yanlış tanı ve gereksiz cerrahi girişimlerden kaçınmak için, akut karının ayırıcı tanısında akılda tutulmalıdır.

Primary megaureter is an uncommon disease in adult. When it is complicated by a lithiasis or an infection, it may be symptomatic. We report a case with a primary megaureter presenting as an acute abdomen. Like in our case, unusual presentation of rare congenital ureteral anomaly such as primary megaureter should be considered in the differential diagnosis of acute abdomen to avoid misdiagnosis and unnecessary surgical interventions.

Hidatik hastalık, Ekinokokus sestodlarının neden olduğu zoonotik bir enfeksiyondur. Kist şeklinde olan embriyoların çoğu karaciğerde tutulur. Bununla birlikte bazıları karaciğer aracılığıyla başka organlara, özellikle akciğerlere ve daha az sıklıkla beyin, böbrekler, kalp ve kemiklere yayılabilir. Cerrahi sırasında anafilaksi veya peritoneal ekinokokusa neden olabilecek canlı protoskolilerin ve antijenik sıvının yayılmasını önlemek için kiste dikkatlice dokunulmalıdır. Bu nedenle cerrah son derece dikkatli olmalı, kist cerrahi alandan izole edilmeli ve tuzlu su veya diğer solüsyonlarla sterilize edilmelidir. Hipertonik tuzlu suyun en az toksik solüsyon olduğu bilinmektedir. Bizim olgumuzda anafilaktik reaksiyonun karaciğerdeki kistin rüptüre olması veya daha az olasılıkla cerrahi esnasında karaciğer ve akciğerdeki kistin povidon iyot ile yıkanması sonucu geliştiği kanısındayız. Bu olgu sunumu karaciğer ve akciğer hidatizozis olgusunu tanımlamakta, onun klinik özelliklerini, komplikasyonlarını ve anestezik yaklaşımını tartışmaktadır.

Hydatid disease is zoonotic infection caused by cestodes of genus Echinococcus. Most of the embryos are trapped in the liver where they form cysts; however, some may pass through the liver and form cysts in other organs, particularly the lungs, and less frequently the brain, kidneys, heart and bones. During surgery, the cysts must be handled carefully to prevent spillage of the antigenic fluid and viable protoscolices that can cause anaphylaxis or peritoneal echinococcosis. For this reason, surgery should be extremely cautious and the cyst must be isolated from the surgical field and sterilized with saline solution or other substances. We know that hypertonic saline solution is the least toxic solution. We believe that the course of anaphylactoid reaction which we have seen in our case was the result of rupture of the cyst in the liver, in the other hand occurrence of anaphylactoid reaction may be developed by sterilization of hydatid cysts with povidone-iodine during surgery. This report has been described a case of liver and lung hydatidosis and discusses its clinical manifestations, complications, treatment and anaesthetic implications.

Tramadol, opioid reseptör aktivitesi olan, ancak analjezik etkisini norepinefrin ve serotonin "uptake"ini bloke ederek gösterdiğine inanılan santral etkili sentetik bir analjeziktir. İntoksikasyonuna ait sınırlı veri olmakla birlikte, erişkinde 800 mg dozda solunum depresyonu ve komaya neden olabilmektedir. Tüm yaş gruplarındaki ağrı hastalarında etkili ve güvenli olarak kullanılabilmektedir. Burada sunduğumuz iki hastada yüksek doz tramadol alımını takiben bulantı, kusma, bilinç bulanıklığı, taşikardi gibi semptomlar tespit ettik ve uygun tedaviyi takiben düzelme sağladık.

Tramadol is a centrally acting synthetic analgesic with opioid receptor affinity and is believed to exert its analgesic effect by inhibiting the re-uptake of norepinephrine and serotonin. There are limited data on the toxicity in overdose but we know that 800 mg was the lowest dose associated with coma and respiratory depression. It is a safe and affective analgesic in patients of all ages who suffers from chronic pain. The presented 2 patients had tramadol overdose with symptoms such as nausea, vomiting, lethargy, tachycardia and both were treated.