DEXA (dual energy x-ray absorptiometry) yöntemi ile kemik mineral dansiteleri ölçülen 176 hastada, subtotal tiroidektomi geçiren ve hormonal suplemantasyon alan 24 hasta ve kontrol grubunu oluşturan 152 hasta gebelik, parite, yaş, tüm vücut kemik mineral dansitesi (TVKMD), lumbal 2-4 kemik mineral dansitesi (L2-4KMD), femur boynu kemik mineral dansitesi (FBKMD) açısından karşılaştırıldı. Trioidektomi geçirmiş hormonal suplemantasyon alan hastalarda yaş ve gebelik ortalamaları kontrol grubuna göre anlamlı ölçüde daha yüksek bulundu (p<0.05). Tiroidektomi geçirmiş hormonal suplemantasyon alan hastalar ile kontrol grubundaki hastalanıl TVKMD, L2-4KMD, FBKMD değerleri karşılaştırıldığında aralarında istatiksel bir anlamlılık bulunmadı (p>0.05).Çalışmamız subtotal tiroidektomi sonrasında yapılan fizyolojik dozdaki tiroid hormon suplemantasyonunun, hastaları vücuttaki hipertiroid ortamın osteoporoz yapıcı etkisinden koruyacağını ve bu hastaların postmenopozal dönemde normal hastalardan daha yüksek bir risk altında olmayacağını düşündürdü.

The bone mineral density levels of 176 patients were measured by the DEXA (dual energy x-ray absorptiometry) method. First group consisted of 24 patients in whom subtotal thyroidectomy had been performed and was now receiving hormonal replacement. Second, namely, the control group consisted of 152 patients. Parameters like age, pregnancy, parity, whole body bone mineral dansity (TVKMD), lumbal spine 2-4 bone mineral density (L2-4KMD), femoral neck bone mineral density (FBKMD) values were compared between these two groups. Mean values of age and pregnancy were significantly higher in the subtotal thyroidectomy and hormonal replacement group (p<0.05). Compared with the TVKMD, L2-4KMD, FBKMD values, there was no significant difference between the subtotal thyroidectomy and hormonal replacement group and the control group (p>0.05). If physiologic doses of thyroid hormone replacement are achieved after the subtotal thyroidectomy, the body can be prevented from the osteoporosis causing effect of the hyperthyroid environment. In this group of patients there wouldn't be any additive risk of fracture in the postmenopausal period.

1983'te Helicobacter pylori'nin tanımlanması, gastroenterolojik literatüre yeni bir boyut kazandırmıştır. Midenin Helicobacter pylori ile kolonizasyonunun gastrit, peptik ülser ve mide kanseri etyopatogenezinde rolü olduğu artık kabul edilmektedir. Helicobacter pylori bol miktarda üreaz enzimi oluşturmaktadır. Bu enzimin mide mukozasında tesbiti bakteri ile enfeksiyonu gösterir. Bu çalışmada mide mukoza biyopsilerinde Helicobacter pylori enfeksiyonunu tespit etmek için Üreaz Test (CLO test) kullanılarak klinik ve endoskopik bulgularla Üreaz test sonuçlan karşılaştırıldı. Bu amaçla klinik ve polikliniğimize gastrit, ülser ve nonülser dispepsi yakınmaları ile başvuran 50 hastaya gastroduodenoskopi yapıldı. Her hastadan prepilorik antrum biyopsisi alınarak dokuda üreaz aktivitesi ölçüldü. Duodenal ülserli 25 hastanın 23'ünde (%92), gastrit ve nonülser dispepsili 25 hastanın 19'unda (%76) üreaz testi pozitif bulundu. Sonuçlar toplumumuzda Helicobacter pylori İnfeksiyonunun yaygınlığını göstermektedir.

With the description of Helicobacter pylori in 1983, the gastroenterologic: literature has spawned a new structure. Helicobacter pylori colonisation of the stomach may be an etiological factor in gastritis, peptic ulcer and gastric carcinoma. Helicobacter pylori produces a large amount of urease, and the presence of this enzyme in gastric mucosa usually indicates the infection with the organism, in this study, CLO test was used to detect the Helicobacter pylori infection at gastric mucosa biopsies and the results of CLO test were compared with clinic and endoscopic findings. For this purpose 50 patients with gastritis, peptic ulcer or non-ulcer dyspepsia, were examined with upper gastroinlestinal endoscopie. Urease activity was measured with CLO test at antral biopsy of each patient. Urease test was positive in 23 out of 25 patients with duodenal ulcer (%92) and in 19 out of 25 patients with gastritis and non ulcer dyspepsia (%76). The results of the study suggest that the Helicobacter pylori infection is common in our society.

Değişik merkezlerden gelen, farklı klinik bulguları olan 116 olgunun böbrek iğne biopsisi Haydarpaşa Numune Hastanesi Patoloji Laboratuarında histopatolojik olarak değerlendirilmiştir. Bu olguların 33 tanesinde immunflouresan inceleme de yapılmıştır. Tüm olguların histopatolojik değerlendirmesinde 14 olgu (%12) tanı için yetersiz, geri kalan vakalar içinde dört olgu (%3.9) normal sınırlar içinde bulunmuştur. Diğer 98 olgu glomerulonefrit tiplerine, glomerülonefritin histolojik fazlarına, immunflouresan ve klinik bulgularına göre incelenmiştir.

116 renal needle biopsies from patients from different centers and with various clinical findings were evaluated at the Department of Pathology in Haydarpaşa Numune Hospital. Immunoflourescence study was performed in 33 of these cases. In histopathological evaluation 14 cases (12%) were in adequate and four (3.9%) within normal limits. Types and stages of glomerulonephritis, immunoflourescence and clinical findings of the remaining 98 biopsies are discussed.

Fetal ölümlerde olduğu gibi, canlı doğan çocuklarda da en sık görülen ölüm nedenlerinin başında hipoksi gelmektedir. Hipoksi özellikle erken doğanlarda ve doğum tartısı düşük yeni doğanlarda daha sık ve önemli bir sorundur. Bu çalışmamız 4667 yenidoğandan birinci dakika Apgar değeri <=6 olan 212 yenidoğan üzerinde gerçekleşti. Beşinci dakika düşük Apgar değeri insidansı %1.67 (78/4667) bulundu. Olguların %53.8'ine EEG çektirilip, %29.2'si patolojik bulundu. Risk faktörlerinden preeklampsi ve büyüme gelişme geriliği ön planda yer almaktaydı. Matür asfiktik yenidoğanlarda mortalite %5.21 bulunurken prematürelerde bu oran %45.36 olarak saptandı.

Like in fetal death, the most common reason of the death in the newborn is the hipoxia, which is important and common among the prematures and low birth weight infants. Among 4667 newborns, 212 newborns who had the first minute Apgar score (6 were evaluated in the study. The incidence of the 5 minute low Apgar score was 1.67% (78/4667). 53.8% of 212 infants were evaluated with EEG and 29.2% of them were pathological. The most common risk factors were toxemia and the intrauterin growth retardation. Although the mortality of the mature asphysiated infants were 5.21%, this ratio in the premature asphyxiated infants was 45.36%.

Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi 2. Cerrahi Kliniğinde 1992 yılında beş torakal özefagus kanseri olgusu ameliyat edildi. Olguların ikisi(%40) orta 1/3, üçü(%60) alt 1/3 özefagusda lokalize idi. Olguların ikisi (%40) stage II, üçü (%60) stage III olarak değerlendirildi. Tümüne torakotomisiz iranshiatal olarak total özefajektomi + servikal özefagogastrostomi + piloroplasti uygulandı. Postop komplikasyon iki olguda (%40), pnömotoraks bir olguda (%20), ampiyem bir olguda (%20), pnömoni iki olguda (%40), anastamozda kaçak iki olguda (%40), cilt altı süpürasyonu ve postop geç dönemde ise üç olguda (%60) anastamoz yerinde strüktür olarak gözlendi. Toplam mortalitemiz bir olgu (%20) olarak belirlendi. Olgularımızda elde ettiğimiz neticeler literatürle ve torakotomili girişimlerin sonuçlan ile karşılaştırıldı. Sonuçta operabıl torasik özefagus kanserinde, torakotomisiz, transhiatal girişimlerin aşırı çevre invazyonu olmayan olgularda lenf diseksiyonu ile birlikte kolaylıkla uygulanabileceği ve beş yıllık yaşam süresi açısından torakotomililere göre bir farklılık göstermediği anlaşıldı.

In 1992, five thoracic esophageal carcinoma cases were operated at the 2. General Surgery Department of the Kartal State Hospital. Two of these cases (40%) were located in the middle, three of the cases were located (60%) in the lower one third of the esophagus. Two of them (40%) were stage II and three of them (60%) were stage III tumors. In all patients transhiatal total esophagectomy without thoracotomy, cervical esophagogastrostomy and pyloroplasty were performed. In two patients (40%) pneumothorax, one patient (20%) amphyema and in one patient (20%) pneumonia developed postoperatively. There was anastomatic leakage in two patients (40%) and two patients (40%) developed subcutaneous supuration. In three patients anastomatic structure developed as a late complication. Overall mortality was 20% (one patient). The results of our cases were compared with the results in literature and the results of cases with thoracotomy. In conclusion it is assumed that total esophagectomy without thoracotomy and large lymph node dissection procedure can be performed in all operable cases without profuse adhesions and in terms of 5 years survival there is no difference between operations with thoracotomy and without thoracotomy.

Aralık 1991-Mayıs 1992 tarihleri arasında, üst gastrointestinal sistem kanaması ve peptik ülser yakınmaları ile hastanemiz dahiliye ve cerrahi kliniklerine müracaat eden hastalardan üst gastrointestinal sistem endoskopilerinden en az 5mm büyüklüğünde duodenal ülser saptanan, 18 yaş üzerindeki 30 hastaya, 4 hafta süreyle Rantidin Hidroklorür uygulanmış, kontrol endoskopileri yapılmış, tedavinin etkinliği ve ilacın klinik olarak tolere edilebilirliği araştırılmıştır. Hastaların hiç birinde belirgin bir yan etki saptanmamış, ülser iyileşme oram ise %77, olarak bulunmuştur. Sonuç olarak, Ranitidin Hidroklorür duodenal ülserde etkili ve emin bir ilaçtır.

To investigate the efficiacy and tolerability of ranitidine hydrochlorid, 30 patients who suffered from upper gastrointestinal bleeding and peptic ulcer disease and older then 18, were treated with ranitidine hydrochlorid for four weeks. They all had duodenal ulcer larger than 5mm on their upper gastrointestinal endocopy. After treatment, the patients were reexamined clinically and endoscopically, apparent side effects were not seen and ulcer healing rate was 77%. In conclusion, ranitidine hydrochlorid is an effective and safe drug for duodenal ulcer disease.