GÝRÝÞ ve AMAÇ: SARS-CoV-2, hem çocuklarda hem de yetiþkinlerde ciddi hastalýðýn olasý bir etkenidir. Bu çalýþmada, hastanede yatan aðýr çocuk COVID-19 hastalarýnýn yönetimini deðerlendirmeyi amaçladýk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Mart 2020 ile Mayýs 2020 tarihleri arasýnda 18 yaþ altý aðýr COVID-19'lu hastanede yatan 21 çocuðun yönetimine iliþkin veriler bu çalýþmaya dahil edildi
BULGULAR: Bu çalýþmada 888 ayaktan ve 221 yatan hasta olmak üzere toplam 1109 hasta toplandý. Hastanede yatan 221 çocuðun 91'i (%41.1)
SARS-CoV-2 için PCR pozitifti. Doksan bir COVID-19 hastasýnýn 21'i (%23) þiddetli COVID-19 olarak kabul edildi. Onu (%47.6) kýz, 11'i (%52.4) erkek olup, yaþlarý ortalama±standart sapma (SS) 14.4±2.7 yýl (aralýk; 9 yýl–17.6 yýl) olarak saptandý. En sýk baþvuru semptomlarý ateþ (%80.9), öksürük (%76.1), nefes darlýðý (%23.8) ve miyalji (%23.8) idi. Yirmi bir hastanýn dördünde (%19) altta yatan hastalýk vardý. On dokuz (%90.4) hasta ailede doðrulanmýþ olgularla yakýn temas halindeydi. Tüm hastalarda tipik olarak akciðer bilgisayarlý tomografi (BT) bulgularý vardý ve baþlýca gözlenen BT anormallikleri buzlu cam opasiteleriydi. Solunum desteðine ihtiyaç duyan iki hasta favipiravir tedavisi aldý. Ortalama hastanede kalýþ süresi 7.34±2.65 (5–16) gündü. Tüm hastalarda klinik iyileþme saðlandý.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Çocuklarda COVID-19'un yetiþkinlere göre klinik seyri daha hafiftir ve daha iyi prognozu vardýr ancak çocuk hasta grubunda ciddi olgular tanýmlandýðý ve bu hastalarýn yakýndan takip edilmesi gerektiði akýlda tutulmalýdýr.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Önceki çalýþmalarda ABO kan grubu ile gastrointestinal sistem kanserleri arasýnda bir iliþki olduðu gözlemlenmiþtir. Ancak farklý
merkezlerde yapýlan çalýþmalarda kan grubu kanser iliþkisi ayný sonucu vermemiþtir. Biz de tek merkezli yapýlan bu çalýþmada kan grubunun kolorektal kanser ile iliþkisini ve prognoza etkisini araþtýrdýk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþmaya Ocak 2013 ile Aralýk 2019 yýllarý arasýnda kolorektal kanser nedeniyle küratif cerrahi yapýlan toplam 313 hasta dahil edildi. Veriler geriye dönük olarak analiz edildi. Acil ameliyat olan, palyatif rezeksiyon yapýlan, kayýtlarýna ulaþýlamayan ve uzak metastazý olan hastalar çalýþma dýþý býrakýldý.
BULGULAR: A kan grubu kadýnlarda daha sýk görülürken diðer kan gruplarý erkeklerde daha fazla idi. AB kan grubundaki hastalarda ortalama
yaþam süresi 53.776±7.655 ay idi. Ve diðer gruplara oranla anlamlý olarak daha kötü idi. Multivaryant Cox regresyon analizinde incelendiðinde ise kan grubunun prognoza etkili olduðu görülmüþtür.
TARTIÞMA ve SONUÇ: ABO kan grubunun kolorektal kanser hastalarýnda prognoza etkili olduðu görüldü.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu çalýþmada cinsiyet, yaþ ve semptom kombinasyonlarýyla kolonoskopide belirlenen tanýlar arasýndaki iliþkiler analiz edilmiþtir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþmada 2018 yýlýnda hastanemiz endoskopi ünitesinde kolonoskopi uygulanan tüm hastalara ait demografik veriler, semptomlar ve kolonoskopi sonuçlarý hastane otomasyon sistemi kayýtlarýndan elde edildi ve incelendi.
BULGULAR: Ortalama yaþý 54.5±14.6 (aralýk: 6–94) olan hastalarýn 1692’si (%54) erkek, 1440’ý (%46) kadýndý. Hastalarýn %66.3’ü 50 yaþ üzerinde,
%5.9’u 30 yaþ altýndaydý. Kolonoskopi iþlemlerinin %7.3’ü tamamlanamamýþtý. Hastalarýn 168’inde (%5.4) gaitada gizli kan (GGK) pozitifliði, 1900’ünde (%60.7) rektal kanama, 1893’ünde (%60.4) konstipasyon, 1975’inde (%63.1) karýn aðrýsý mevcuttu. En sýk semptom birliktelikleri kanama + konstipasyon + karýn aðrýsý (1625 hasta; %51.9) ve konstipasyon + karýn aðrýsý (169 hasta; %5.4) idi. Kolonoskopi sonucunda hastalarýn 1616’sýnda (%51.6) anormal bulgu saptanmadý, 699’unda (%22.3) polip, 43’ünde (%1.4) kanser olduðu düþünülen kitle, 230’unda (%7.3) divertikülöz lezyon, 544’ünde (%17.4) diðer ön tanýlar konuldu. Polip saptanma oraný tek baþýna GGK pozitifliði olanlarda (p=0.003) veya GGK pozitifliði ile birlikte rektal kanama ve/veya konstipasyonu (p=0.001) olan hastalarda anlamlý yüksek, konstipasyonu olanlarda (p=0.034) anlamlý düþüktü. Yaþa göre yapýlan analizde 50 yaþ üstü hastalarda GGK pozitiflik oraný diðer gruplara göre anlamlý yüksek (p<0.001), rektal kanama oraný ise anlamlý düþük (p<0.001) bulundu, 30–50 yaþ grubunda aðrý oraný diðer gruplara göre anlamlý yüksekti (p=0.007). Polip (p<0.001), kanser görünümlü kitle (p=0.008) ve divertikülöz lezyon (p<0.001) oranlarý 50 yaþ üzeri grupta diðer gruplara göre anlamlý yüksek bulundu. GGK pozitif olanlarda polip (p<0.001) ve divertikülöz lezyon (p<0.001) saptanma oranlarý anlamlý yüksek, anormal bulgu saptanmayan hasta oraný (p=0.03) ise anlamlý düþüktü.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Çalýþmamýz verileri GGK pozitifliði ya da rektal kanamasý olan hastalarýn kolonoskopik incelemelerinde önemli patolojiler saptandýðýný, özellikle 50 yaþ üzerinde kolorektal polip ya da kanser görünümlü kitle oranlarýnda artýþ olduðunu, konstipasyonu olan hastalarda ise anormal bulgu ya da malignite olasýlýðýnýn azaldýðýný göstermiþtir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Helicobacter pylori (Hp) gastrik kanser için bir risk faktörü iken intestinal metaplazi de gastrik kanserin prekürsör lezyonlarýndan bir tanesidir. Bu çalýþmada Hp ile intestinal metaplazi arasýndaki iliþkiyi deðerlendirmeyi amaçladýk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ekim 2018–Kasým 2019 tarihleri arasýnda üst gastrointestinal endoskopisi yapýlan toplam 550 hasta çalýþmaya dahil edildi. Hastalar yaþ, cinsiyet, endoskopik tani, Hp pozitifliði, intestinal metaplazi, gastrik atrofi ve gastrik kanser açýsýndan geriye dönük olarak deðerlendirildi.
BULGULAR: Çalýþmadaki 550 hastanýn 228’i erkek (%41.5), 322’si kadýndý (%59.5) ve ortanca yaþ 37.0 idi (18.0–79.0). Hastalarýn %62.7’sinde Hp, %17.1’inde intestinal metaplazi, %9.1’inde gastrik atrofi ve %2.9’unda gastrik kanser görüldü. Ýntestinal metaplazi pozitif hastalarýn 80’inde Hp pozitif, 14’ünde ise Hp negatif saptandý. Hp pozitif hastalarda intestinal metaplazi görülme oraný, Hp negatif hastalara göre anlamlý derecede daha yüksekti (p<0.001). Ayrýca Hp - intestinal metaplazi birlikteliðinin 50 yaþ üstü olgularda 50 yaþ altý olgulara göre anlamlý derecede daha fazla olduðu görüldü (p=0.002).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Helicobacter pylori ile intestinal metaplazi arasýnda kuvvetli bir iliþki mevcuttur ve bu iliþki yaþ ile koreledir. Ýntestinal tip gastrik kanserin prekürsör lezyonu olan intestinal metaplazinin geliþimini önlemede Hp eradikasyonu kritik öneme sahiptir.

Amaç: Ýnmemiþ testis tanýsý ile transparankimal sütür fiksasyonu yapýlmaksýzýn orþiopeksi uygulanan çocuklarda operasyon sonuçlarýný
deðerlendirmek.

Gereç ve Yöntem: Bu çalýþmada geriye dönük olarak Ekim 2013–Ocak 2020 tarihleri arasýnda inmemiþ testis nedeniyle ameliyat edilen 347 olgu ele alýnmýþtýr. Bir–on beþ yaþ arasý inmemiþ testis tanýsý ile ameliyata alýnan hastalarda testis dartos poþuna yerleþtirildi ve poþ her iki yanlardan daraltýldý. Testis parankim dokusuna zarar vermemek ve spermatogenezi olumsuz etkilememek amacýyla transparankimal sütür
fiksasyonu uygulanmadý. Hastalar ameliyat sonrasý komplikasyonlar, ameliyatýn baþarý oraný ve nüks açýsýndan deðerlendirildi.

Bulgular: Transparankimal sütür fiksasyonu uygulanmaksýzýn dartos poþ daraltýlarak orþiopeksi uygulanan 347 hasta deðerlendirildi. 338
hastanýn takibinde testislerin fizik muayene ile skrotumda olduðu, ameliyat sonrasý altýncý ayda ve birinci yýlýnda çekilen skrotal ultrasonografide testis boyutlarýnýn normal olduðu görüldü. Yedi hastaya nüks nedeniyle reoperasyon, iki hastaya atrofi nedeniyle orþiektomi uygulandý.

Sonuç: Yapýlan bazý deneysel çalýþmalarda testis parankiminden geçilen sütürün testis parankim dokusunu zedelediði ve germ hücre geliþimini etkilediði saptamýþtýr. Bu nedenlerden dolayý testis skrotuma gergin olmayacak þekilde iniyorsa ve dartos poþu testis skrotuma indirildikten sonra her iki yanlardan nüks olmayacak þekilde daraltýlýyorsa, testis parankiminden geçilecek sütür bu dokuya histolojik düzeyde zarar verebileceðinden testis parankimal fiksasyon uygulanmayabilir. Bu çalýþmada %97.4 gibi baþarý oraný göz önünde bulundurulduðunda spermatogenezi olumsuz etkilememek için, uygun hastalarda testis parankiminden geçmeden baþarýlý bir orþiopeksi yapýlabileceði görüldü.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Trakeostomi iþlemi, çocuklarda yetiþkinlerdekinin aksine morbidite ve mortalitesi daha yüksek bir uygulamadýr. Çalýþmamýzdaki amacýmýz, pediatrik cerrahi trakeostomi olgularýnda anestezi deneyimlerimizi geriye dönük olarak deðerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2018–2020 yýllarý arasýnda cerrahi trakeostomi uygulanan 0–18 yaþ arasý 66 çocuk hasta çalýþmaya dahil edildi. Hastalarýn demografik özellikleri, entübe kaldýklarý süre, trakeostomi endikasyonlarý, kullanýlan anestezik ajanlar, intraoperatif ve postoperatif geliþen komplikasyonlar deðerlendirildi.
BULGULAR: Tüm hastalar arasýndan 39’u (%59.1) 1–12 ay aralýðýnda, 37’si (%56.1) kýzdý ve hastalarýn 43’ünün (%66.7) altta yatan nöromusküler
bir hastalýðý vardý. Hastalarýn 55’i (%84.8) çocuk yoðun bakýmda yatmakta idi. Hastalarýn trakeostomi öncesi entübe kaldýklarý süre
44.16±32.45 gün ve trakeostomi sonrasý yoðun bakýmda yatýþ süresi 34.60±26.76 gün idi. Genel ölüm oraný %3.03’dü (n=2). Hastalardan biri intraoperatif diðeri de postoperatif dönemde öldü. En sýk görülen komplikasyonlar, intraoperatif dönemde desatürasyon, erken postoperatif dönemde kanama ve geç postoperatif dönemde stoma granülasyonu’ydu. Hastalarýn %63.6’sý hastaneden taburcu oldu.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Pediyatrik hastalarda nörolojik hastalýklara baðlý uzamýþ entübasyonun trakeostominin en sýk görülen endikasyonu olduðunu ve trakeostomi açma süresindeki uzamanýn mortalite ve morbiditeyi arttýrmadýðýný bulduk.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý, Türkiye’nin en yoðun nüfuslu ve sanayileþmiþ coðrafi bölgesi olan Marmara bölgesinde yer alan bir yanýk merkezinde takip edilen yanýk hastalarýnýn demografik özelliklerini, etiyolojisini, bulgularýný ve yanýk ile iliþkili faktörleri deðerlendirerek yanýk epidemiyolojisini belirlemektir
YÖNTEM ve GEREÇLER: Yanýk tedavi merkezinde takip edilen 630 hastanýn týbbi kayýtlarý incelendi. Hastalarýn demografik özellikleri, yanýk etiyolojisi, yanýk toplam vücut yüzey alaný yüzdesi, yanýk derecesi, yanýk yeri, yanýk ajaný, yanýk yeri vb. ile ilgili veriler deðerlendirildi.
BULGULAR: Yatarak tedavi gören 630 hastanýn ortalama yaþý 27.5±2.18 yýl idi. Hastalarýn %29.8’i kadýn, %70.2’si erkekti. En sýk görülen yanýk nedenleri sýrasýyla; haþlanma (sýcak su, çay, süt) (%37.2), alev (%31.9), elektrik (%18.4) ve haþlanma + alev + kimyasal (%11.7) idi. Hastalarda ortalama yanýk alaný yüzdesi %23.3 olarak bulundu. Elli dört olguda (%8.9) inhalasyon yanýðý ve 31 olguda eþlik eden çoklu travma tespit edildi.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Yanýk, ciddi fiziksel ve psikolojik sonuçlarý olan bir travmadýr. Yanýk tedavisinde önemli ilerlemeler kaydedilmesine raðmen, yanýk oluþumunun önlenmesi ve bireylerin bilinçlendirilmesine odaklanmak daha etkili ve daha verimli görünmektedir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Lisfrank kompleksi çoklu tarsal metatarsal kemik, eklem ve baðlardan oluþan osseo-ligamentöz bir yapýdýr. Lisfrank yaralanmasý olan
hastalarda en sýk tercih edilen tespit yöntemi transartiküler vida yöntemidir. Ancak bu yöntem ile tespit edilen hastalarda azýmsanmayacak sýklýkta vida kýrýlmasý komplikasyonu görülmektedir. Literatürde vida kýrýlma riskini kullanýlan vidanýn çapý ya da yapýsý ile iliþkilendiren çalýþmalar bulunmasýna raðmen yine de tam bir fikir birliði oluþmamýþtýr. Bu çalýþmanýn amacý, vida kýrýlma riskini çok sayýda parametreyi inceleyerek önceden öngörebilmeyi saðlamaktýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalýþmada farklý çapta ve özellikte vidalar ile transartiküler tespit yapýlmýþ 61 lisfrank yaralanmalý hastayý geriye dönük deðerlendirdik. Hastalarýn dokuzunda (%14.7) vida kýrýlma komplikasyonunu saptadýk. Bu hastalarda vida kýrýlmasýný öngörebilmek için bazý demografik ve radyolojik parametreler incelendi. Yaþ, cinsiyet, aðýrlýk, kullanýlan vidanýn çapý ve yapýsý, eþlik eden küneiform, kuboid ya da metatars bazisi kýrýðýnýn bulunmasý, yaralanmanýn kaç tarsometatarsal eklemi ilgilendirdiði ve redüksiyonun anatomik olarak saðlanýp saðlanamamasýydý. Ayrýca iki yýllýk takiplerde post-travmatik artrozun geliþip geliþmediði, klinik deðerlendirmelerde Amerikan Ortopedik Ayak ve Ayak Bileði Derneði (AOFAS) -Orta Ayak Skoru ile Görsel Analog Skala (VAS) skorlarý da karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: Sonuç olarak, küçük çaplý ya da kanüllü vidalarda daha fazla vida kýrýlmasý komplikasyonunu beklerken, vida kýrýlmasýný öngörebilecek
anlamlý bir parametreyi bulamadýk. Vida kýrýlmasý olan hastalarda post-travmatik artrozu daha sýk tespit ettik. Ayrýca AOFAS-orta ayak
ve VAS skorlarýnda, vida kýrýlmasý yaþamayan hastalara kýyasla anlamlý bir fark olmadýðýný da gördük.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Lisfrank yaralanmasýnýn transartiküler vida fiksasyonunda; vida çapý, vidanýn kanüllü veya solid yapýsý, eþlik eden tarsal veya metatarsal
yaralanmalarýn varlýðý ve yaralanan anatomik yapýlarýn redüksiyon kalitesi, vida kýrýlmasý komplikasyonu için herhangi bir risk faktörü oluþturmamaktadýr.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Persistan human papillomavirus (HPV) enfeksiyonlarý serviks kanserinin baþta gelen sebebidir. Günümüzde HPV DNA çalýþmalarýnýn da dahil edildiði tarama programlarý sayesinde serviks kanseri insidansýnda ciddi azalmalar görülmektedir. Ancak tarama programlarýnýn daha da geliþtirilmesi için çalýþmalar devam etmektedir. Bu çalýþmada minor servikal sitolojik anormallikler ile nihai servikal biyopsi sonuçlarýnýn HPV alt tiplerine göre incelenmesi amaçlanmýþtýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2011–2019 yýllarý arasýnda üçüncü basamak bir merkezde HPV DNA pozitifliði veya minor servikal bozukluklar nedeniyle servikal biyopsi alýnan hastalar geriye dönük olarak incelenmiþtir. Hastalar saptanan HPV alttiplerine göre üç gruba ayrýlmýþtýr. Birinci grupta HPV16/18 ile enfekte olan hastalar, ikinci grupta HPV16/18 dýþýnda tek bir yüksek riskli HPV alttipi ile enfekte olan hastalar, üçüncü grupta HPV16/18 dýþýnda birden fazla sayýda yüksek riskli HPV alttipi ile enfekte olunan hastalar alýnmýþ ve sonuçlar karþýlaþtýrýlmýþtýr.
BULGULAR: Seçilen çalýþma döneminde çalýþma kriterlerini karþýlayan 430 hasta olduðu saptanarak çalýþmaya dahil edilmiþtir. Çalýþma grubunun ortalama yaþý 33.4±6.6, ortalama paritesi 2.1±1.1 olarak saptanmýþtýr. Birinci ve 3. gruplarda ≥CIN 2 servikal lezyon görülme oranlarýnýn benzer olduðu ancak HPV16/18 dýþýnda tek yüksek riskli HPV tipi ile enfekte olan hastalarda ≥CIN 2 lezyon görülme oranlarýnýn anlamlý ölçüde daha düþük olduðu görülmüþtür

TARTIÞMA ve SONUÇ: Servikal sitolojisinde minor deðiþiklikler olan hastalarda HPV16/18 dýþýnda kalan yüksek riskli HPV tiplerinin eþ zamanlý çoklu enfeksiyonu dikkatli inceleme gerektiren bir durum gibi görünmektedir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý, geriatrik diyabetik hastalarda vitamin D düzeyi ile QRISK2, BNF, ASSING, SCORE ve Framingham gibi çeþitli kardiyovasküler risk skorlama sistemleri arasýndaki iliþkiyi deðerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþmaya D vitamini yetersizliði olan 60 diyabetik geriatrik hasta (10–30 ng/mL) ve D vitamini eksikliði olan 40 geriatrik hasta (<10 ng/mL) dahil edildi. Hastalarýn QRISK2, BNF, ASSIGN, SCORE ve Framingham gibi kardiyovasküler hastalýk riskini gösteren skorlarý hesaplandý. Tüm deðerler bu iki grup arasýnda karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: D vitamini eksikliði olan hastalarda Framingham risk skoru (p<0.001), BNF (p=0.001) ve SCORE (p<0.001) anlamlý olarak yüksek iken diðer skorlarda gruplar arasý anlamlý farklýlýk yoktu. D vitamini düzeyi ile Framingham risk skoru (p<0.001 r=-0.384), BNF skoru (p=0.003
r=-0.299) ve SCORE skoru (p=<0.001 r=-0.407) arasýnda zayýf fakat istatistiksel olarak anlamlý negatif bir korelasyon vardý.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Bu çalýþmada, diyabetik geriatrik hastalarda Framingham, BNF ve ASSIGN gibi kardiyovasküler risk skoru ile serum D vitamini konsantrasyonu arasýnda yakýn bir iliþki bulduk.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Ýnsülin direnci, non-alkolik yaðlý karaciðer hastalýðý (NAYKH) için önemli risk faktörlerinden biridir ve Homeostazis Model Assesment-
Ýnsulin Resistance (HOMA-IR) insülin direncini göstermede kullandýðýmýz bir belirteçtir. Trigliserid/Glukoz indeksi (TgG indeksi) ise NAYKH’ý öngördürmede HOMA-IR kadar önemli, basit, kullanýlabilir bir parametredir. Bu çalýþmamýzda HOMA-IR ve TgG indeksinin
NAYKH öngördürmedeki deðerini belirlemeyi amaçladýk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþmaya Saðlýk Bilimleri Üniversitesi Haseki Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi Ýç Hastalýklarý Kliniði’ne 2017–2018 yýllarý arasýnda baþvuran ve herhangi bir nedenle Batýn Ultrasonografisi (USG) çektirilmiþ 986 hasta geriye dönük incelenerek alýndý. Tüm vakalar
NAYKH tanýsý konulmadan önce diðer olasý karaciðer hastalýklarýný dýþlamak amacýyla klinik ve laboratuvar yönünden deðerlendirildi. Hastalara iki farklý gruplandýrma yapýldý. Birincisi NAYKH olan ve olmayan grup; ikincisi kontrol, prediyabetik ve Tip 2 diyabetik grup olarak belirlendi. Gruplarý karþýlaþtýrmak için normal daðýlýma göre sayýsal veriler Student t test veya Mann Withney u testi kullanýlarak deðerlendirildi. Univariate analizlerde sonlaným noktasýna göre fark saptanan deðiþkenlerin (TgG indeksi, HOMA-IR, yaþ, ürik asit, ALT, HDL, LDL, diyabet varlýðý) NAYKH geliþimi üzerine etkisini belirlemek için lojistik regresyon yapýldý. P<0.05 veya %95 güven aralýðý istatistiksel olarak anlamlý kabul edildi.
BULGULAR: Çalýþmamýz NAYKH olan 470 hasta ve NAYKH olmayan 516 hasta olmak üzere toplam 986 hastadan oluþmaktadýr. TgG indeksi
hesaplanmýþ; 8.4 ve üzeri deðerlerde p<0.001 istatistiksel açýdan anlamlý düzeyde NAYKH sýklýðýnda artýþ görülmüþtür. Yapýlan korelasyon analizinde TgG indeksi ile HOMA-IR arasýnda pozitif korelasyon (r=0.438) bulunmuþtur. Univariate analizlerde sonlaným noktasýna göre fark saptanan deðiþkenlerden oluþturulan regresyon modelinin [TgG indeksi, HOMA-IR, yaþ, ürik asit, ALT, HDL, LDL, diyabet varlýðý] NAYKH geliþimi üzerine etkisi incelendiðinde; Backward Stepwise metodunda TgG indeksi (p<0.001, OR=3.702), HOMA-IR (p=0.003, OR=1.143), ALT yüksekliði (p=0.001, OR=1.020) en etkili risk faktörleri olarak saptandý.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak TgG indeksi NAYKH açýsýndan önemli öngördürücü bir parametre olarak deðerlendirilmiþtir. HOMA-IR NAYKH riskini 1.1 kat arttýrýrken, TgG indeksi 3.7 kat arttýrmaktadýr. Çalýþmamýzda TgG indeksinin HOMA-IR’dan baðýmsýz olarak da NAYKH riskini arttýrdýðý görülmüþtür.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Multipl skleroz (MS) hastalarýnda yorgunluk etyopatogenezi tam aydýnlatýlamamýþ sýk görülen bir bulgudur. Bu çalýþmada yorgunluðun
biyokimyasal veriler ve beyin manyetik rezonans (MR) görüntülemede korpus kallosum indeksi (CCI) ile iliþkisinin deðerlendirilmesi amaçlanmýþtýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kesitsel özellikte olan bu çalýþmaya 58 MS hastasý, 42 kontrol olmak üzere 100 kiþi dahil edildi. Hastalarýn özürlülüðü geniþletilmiþ özürlülük durum ölçeði (EDSS) ile belirlendi ve yorgunluklarý Fatigue Severity Scale (FSS) ile deðerlendirildi. Biyokimyasal veriler analiz edildi. Beyin MR’da CCI deðerleri hesaplandý.
BULGULAR: Gruplar arasýnda yaþ, cinsiyet, vücut kitle indeksi açýsýndan farklýlýk tespit edilmedi (p>0.05). MS hastalarýnda kontrol grubuna göre folat düzeyi ve CCI deðeri istatistiksel olarak anlamlý derecede düþük saptandý (sýrasýyla p=0.029 ve p<0.001). MS grubunda trigliserit
deðerinin anlamlý derecede yüksek olduðu gözlendi, gruplar arasýnda diðer biyokimyasal veriler açýsýndan anlamlý farklýlýk yoktu. MS grubunda yorgunluk ile EDSS arasýnda pozitif korelasyon, korpus kallosum indeks ve folat deðeri arasýnda ise negatif korelasyon olduðu belirlendi. Yorgunluk ile diðer veriler arasýnda anlamlý korelasyon saptanmadý. Yorgunluðu olan ve olmayan MS hastalarý ve kontrol grubu karþýlaþtýrýldýðýnda ise gruplar arasýnda sadece folat açýsýndan farklýlýk olduðu tespit edildi (p=0.011).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Sonuçlarýmýz MS hastalarýnda yorgunluðun; daha belirgin korpus kallosum atrofisi, daha ileri özürlülük seviyesi ve daha düþük folat düzeyi ile iliþkili olduðunu göstermektedir. MS hastalarýnda belirlenmiþ alt sýnýrýn üstünde bile olsa folat replasmaný yorgunluðu azaltabilir. Bu bulgularýn daha geniþ hasta serileri ile doðrulanmasý MS hastalýðýndaki yorgunluðun ve yorgunluk ile folat iliþkisinin daha iyi anlaþýlmasýna katký saðlayacaktýr.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Parkinson hastalarýnda en sýk görülen nonmotor semptomlardan biri aðrýdýr ve bazen dirençli aðrý yakýnmasý yaþam kalitesini olumsuz
etkilemektedir. Özellikle kas iskelet sistemi ile ilgili aðrýlar olmak üzere pek çok aðrý tipi ile D vitamini arasýnda iliþki olduðu farklý çalýþmalarda vurgulanmýþtýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hoehn-Yahr skalasýna göre evre 3’ün üstünde olan, mini mental durum testi (MMSE) 25 ve üstünde olup demans tanýsý olmayan, D vitamini düzeyini etkileyecek hastalýðý ve ilaç kullanýmý olmayan 43 idiyopatik Parkinson hastasýnýn demografik verileri, Bileþik Parkinson Hastalýðý Deðerlendirme Ölçeði (BPHDÖ) (UPDRS) motor alt skalasý, nonmotor semptom skalasý ve kýsaltýlmýþ geriyatrik depresyon ölçeði (GDÖ) kaydedilerek D vitamini düzeyi ile aðrý yakýnmasý arasýndaki iliþki deðerlendirilmiþtir.
BULGULAR: Çalýþmaya katýlan hastalarýn 24’ü erkek 19’u kadýndýr. Hastalarýn yaþ ortalamasý 61.9 (±9.84) olarak belirlenmiþtir. Ortalama hastalýk süresi 3.9 yýl; UPDRS motor skor ortalamasý 18.3 (±7.6) bulunmuþtur. Nonmotor semptom skalasýna göre yapýlan deðerlendirmede hastalar 30 üzerinden 10.2 (±5.3) puan almýþlardýr. Hastalarýn %60.5’inde aðrý yakýnmasý olduðu görülmüþtür. Aðrý varlýðý ile D vitamini düzeyi, yaþ, hastalýk süresi, UPDRS, ilaç dozu, nonmotor semptom skoru, GDÖ, arasýnda anlamlý iliþki (p>0.05) bulunamamýþtýr. Ýlaç dozu açýsýndan 60 yaþ ve altýndaki hasta grubunda aðrýsý olan ve olmayan hastalarýn levodopa dozlarý arasýnda anlamlý fark bulunmuþtur (p=0.04). Aðrýsý olanlarýn levodopa dozlarý olmayanlara göre yüksek bulunmuþtur. Altmýþ yaþ üstündeki hastalarda aðrý varlýðý ile UPDRS arasýnda anlamlý pozitif iliþki bulunmuþtur (p=0.035).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Çalýþmanýn sonucunda aðrý ile D vitamini düzeyleri arasýnda iliþki tespit edilmedi. Daha büyük hasta gruplarýnda aðrý alt tiplerini belirleyerek aðrý ile D vitamini düzeyleri arasýndaki iliþkinin incelenmesinin önemli olduðu düþünülmüþtür.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Amacýmýz bilinen keratokonus (KK) tanýsý olmayan olgularda, görme keskinliði, refraktif ve pakimetrik parametreler ile topografik keratokonus tarama sýnýflamasýnýn (KKTS) iliþkisini deðerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu geriye dönük çalýþmada klinisyenlerin, KK’tan þüphelenerek, topografi tetkiki istediði 183 hastanýn 366 gözüne ait görme keskinliði, refraktif ve pakimetrik parametreler ile Sirius topografi (CSO, Frenze, Ýtalya) ile elde edilen KKTS sonuçlarý normal, þüpheli KK ve KK olarak geriye dönük not edilmiþtir. Gözlere ait astigmatik deðerler; < -1 D, -1 / -2 D, -2 / -4 D, and > -4 D olmak üzere dört gruba ayrýlmýþ ve KKTS ile bu gruplar arasýndaki iliþki deðerlendirilmiþtir.
BULGULAR: EÝDGK þüpheli KK grubunda normal gruba göre yüksek (p=0.008), KK grubunda normal ve þüpheli KK grubuna göre düþük (sýrasýyla
p=0.015, p<0.001) bulunmuþtur. SKK deðerleri þüpheli KK ve KK gruplarýnda normal gruba göre düþük (p<0.001), KK grubunda ise
þüpheli KK grubuna göre düþük (p<0.001) bulunmuþtur. Þüpheli KK ve KK gruplarýnda sferik refraktif deðerler normal grubuna göre yüksek (sýrasýyla p=0.03, p<0.001), KK grubunda þüpheli KK grubuna göre yüksek (p<0.001) bulunmuþtur. Astigmatik refraktif deðerler ve sferik eþdeðer (SE), KK grubunda normal ve þüpheli KK grubuna göre yüksek (p<0.001) bulunmuþtur. KK sýnýfýnda astigmatik deðeri 0/-1 D arasý ve -1/-2D arasý olan göz bulunma oraný düþük (p<0.05), > -4 D olan göz bulunma oraný yüksek saptanmýþtýr (p<0.05).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Vizyonu refraksiyonla artmayan ve/veya SKK ince olan ve/veya yüksek astigmatizmasý olan hastalarda KK açýsýndan topografik deðerlendirme istenmelidir. Astigmatik refraktif deðeri -1 D’nin altýnda olan gözlerde de KKTS’nda þüpheli KK ve KK bulunma ihtimali mevcuttur, -4 D’den büyük olanlarda ise KK olarak iþaretlenme ihtimali artmaktadýr.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Derin anterior lameller keratoplasti (DALK) ve penetran keratoplasti (PK) sonrasý geliþen glokom insidansýný ve anti-glokomatöz tedavisiye yanýtý karþýlaþtýrmalý olarak deðerlendirmek.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu geriye dönük çalýþmada 146 DALK’li ve 156 PK’li hasta deðerlendirildi. Tüm hastalar keratoplasti iþleminden sonra 1., 3., 6., 12. ve 24. aylardada takip edildi. Glokom ve glokom tedavilerinin risk faktörleri ve insidansý hem DALK hem de PK gruplarýnda deðerlendirildi.
BULGULAR: Çalýþmaya DALK prosedürü olan 156 göz ve PK prosedürü olan 163 göz dahil edildi. DALK grubundaki 11 göze (%7.05) ve PK grubundaki 16 göze (%9.81) glokom tanýsý kondu (p=0.42). Ortanca anti-glokom ilacý sayýsý DALK gruplarýnda 1.0 ve PK gruplarýnda 1.5
idi (p=0.01). PK sonrasý glokomlu 16 gözün 4’üne (%25) mitomisin C ile trabekülektomi yapýldý (p=0.01). DALK grubunda hastalar cerrahi
müdahale olmaksýzýn tek anti-glokomatöz tedavi ile takip edildi.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Çalýþma grubumuzda glokom insidansý DALK’li gözlerde %7, PK’li gözlerde %9.8 idi. Ancak, glokom ilacý sayýsý PK iþlemi olan gözlerde
DALK iþlemi olan gözlere göre anlamlý olarak daha yüksekti (p=0.01). Dahasý, DALK’li gözlerde, PK’li gözlere kýyasla mitomisin C ile trabekülektomi cerrahisine daha az gereksinim duyulmuþtur. Bu nedenle; sonuçlarýmýz, DALK prosedürünün glokom geliþimi açýsýndan PK’den daha uygun ve daha güvenli olabileceðini düþündürdü.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Çalýþmanýn amacý tekrarlayan ayak bileði burkulmalarýnda lateral kollateral ligaman (LKL) hasarýný ultrason (US) ve ultrason elastografi
(USE) ile deðerlendirerek, bulgularý saðlýklý bireylerle karþýlaþtýrmaktýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Sporla uðraþan 54 kiþi (toplamda 108 ayak bileði), saðlýklý 30 kiþi (toplamda 60 ayak bileði) çalýþmaya dahil edildi. LKL’yi oluþturan anterior talofibular ligaman (ATFL), kalkaneofibular ligaman (KFL) ve posterior talofibular ligamanlarýn (PTFL) proksimal, orta ve distal parçalarý deðerlendirildi. Ligamanlarýn US ve USE deðerlendirilmesi longitudinal planda yapýldý. Ligamanlarýn uzunluðu ve kalýnlýðý ölçüldü; hasarlanmasý dört derecede deðerlendirildi. USE paternleri de dört derecede deðerlendirildi ve gerinim oranlarý hesaplandý.
BULGULAR: ATFL uzunluðu hasta grubunda kontrol grubundan daha kýsaydý (p=0.028). Ligamanlarýn kalýnlýðýnda her iki grup arasýnda farklýlýk saptanmadý. ATFL, KFL ve PTFL’nin ultrasondaki hasarlanma dereceleri hasta grubunda daha yüksek tespit edidi (p<0.001).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Sporcularda ayak bileði LKL hasarýnýn gösterilmesinde US non-invaziv taný yöntemi olarak kullanýlabilir. USE kronik LKL yaralanmalarýnýn
deðerlendirimesin US’ ye tanýsal katký saðlar.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Meme kanseri kadýnlarda görülen en sýk kanserdir. Meme kanserlerinde REG1A ek-spresyonuna iliþkin literatürler sýnýrlý sayýdadýr. Bizim çalýþmamýz meme kanserlerinde klinik davranýþ ve hastalýksýz saðkalýmý etkileyebilecek prognostik faktörler ile KÝ67 ve REG1A ekspresyonunun iliþkisini belirlemeyi amaçlamýþtýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþmamýza 2007–2011 yýllarý arasýnda Kartal Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi patoloji bölümünde meme kanseri tanýsý almýþ ve onkoloji kliniðinde takip edilen hastalar dahil edilmiþtir. Hasta kayýtlarý, onkoloji dosyalarý, patoloji lamlarý ve parafin bloklar gözden geçirilmiþ ve deðerlendirilmiþtir. Daha sonra en uygun bloklar immünhistokimyasal çalýþma için seçilmiþtir.
BULGULAR: Çalýþmamýzda 104 primer meme kanseri içemektedir. Hastalarýn yasý 24–95 arasýnda deðiþmekte olup ortalama yaþ 53.9±14.8 saptanmýþtýr. Tüm hastalar kadýndýr. Meme kanserinde REG1A ekspresyonu ile; vasküler invazyon, histolojik grede, metastaz, ER, PR, c-erbB2 arasýnda anlamlý bir iliþiki vardý. Ayný zamanda; meme kanserinde Ki67 ekspresyonu ile; tümör boyutu, vasküler invazyon, metastaz, ER, PR, c-erbB2 arasýnda anlamlý bir iliþki vardý.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak yeni prognostik parametrelere karar verilirken REG1A ekspresyonu prognozu belirlemede yeni tedavi stratejilerinin geliþtirilmesinde rol oynayabilir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Skrotal kalsinozis (SK) nadir görülen, genellikle asemptomatik, skrotum derisinde kalsiyum fosfat depolanmasýna baðlý nodüllerle karakterize benign bir durumdur. Bu çalýþmada amaç, skrotal kalsinozis tanýlý hastalarýn klinik bulgularýnýn araþtýrýlmasý, immünhistokimyasal yöntemle olasý epitelyal kökeni varlýðýnýn analiz edilmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþmaya 2011–2020 yýllarý arasýnda, iki farklý merkezde, eksizyonel biyopsi ile skrotal kalsinozis tanýsý alan 15 hasta dâhil edildi. Hastalara ait demografik, klinik ve laboratuvar verileri geriye dönük olarak elektronik arþivden elde edildi. Tüm olgulardan hazýrlanan
Hematoksilen & Eozin (H&E) kesitler iki patolog tarafýndan yeniden deðerlendirildi. On üç olguya kist epiteli için sitokeratin AE1-AE3 immünhistokimyasal boyasý uygulandý.
BULGULAR: Hastalarýn ortanca yaþ deðeri 32 (4–68) idi. Hastalarda, skrotumun çoðunlukla ventral bölümünde non-ülsere, boyutlarý 0.5–2 cm
arasýnda deðiþen beyaz-sarý renkte, aðrýsýz nodüller ve üçünde kaþýntý þikâyeti mevcut idi. Sekiz hastada incelenen serum kalsiyum deðerlerinin normal idi. Histopatolojik incelemede skrotal dermiste psödokapsüllü, çoðunda kist duvarý ya da epitelizasyon izlenmeyen amorf ve dens, H&E ile bazofilik kalsiyum depozisyonlarý görüldü. Bu alanlar çevresinde yer yer makrofaj infiltrasyonu ya da hiyalinizasyon izlenirken bir olguda ossifikasyon mevcut idi. Beþ olguda çevrede epidermal kistler izlenirken, ikisinde kalsifikasyon, keratinizasyon ve epitel geçiþi birlikte izlendi. Bu alanlarda immünhistokimyasal olarak sitokeratin AE1-AE3 ile kist epiteli pozitif idi. Kist epiteli ve kalsifikasyon birlikte izlenen kistler, sadece kalsifikasyon izlenen kistlere göre daha küçük idi.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Ýdiyopatik skrotal kalsinoziste patogenez ile ilgili durum netlik kazanmamýþ olsa da kýl folikülünün dilatasyonu sonrasý aðzýnýn týkanarak ilerleyen süreçte kistik deðiþim ve kist epitelinde kalsifikasyon ile epitelin yerini kalsiyumun almasý en olasý mekanizma gibi görünmektedir.