Tip 2 diyabetin etyolojisinde özellikle obez hastalarda geliþen periferik insulin direnci önemli rol oynar. Bu çalýþmada obez, diabetik hastalarda karaciðer yaðlanmasý sýklýðýný ve bu yaðlanmaya gama-Glutamil Transpeptidaz (gama-GT) seviyesindeki deðiþikliðin eþlik edip etmediðini araþtýrmayý amaçladýk. Ekim 1999-Ocak 2000 tarihleri arasýnda hastanemiz Diabet Polikliniði'nde ayaktan tedavi edilen Tip 2 Diabetes Mellitus'lu 78 olgu ve 38 non-diabetik olgu incelenmiþtir. Olgularýmýzýn serum gama-GT, ALT, AST, Alkali fosfataz (ALP), trigliserid, total kolesterol, HDL kolesterol deðerleri ölçüldü.Tüm olgularýn ultrasonografýk deðerlendirmesi ayný hekim tarafýndan hastalarýn kliniði ve laboratuvar deðerleri bilinmeden General Electric RT-4000 cihazýyla yapýldý. 78 Tip 2 Diabetes Mellitus'lu olgunun 52'si (%66,7) kadýn, 26'sý (%33,3) erkekti. Kontrol grubundaki 38 olgunun 21 'i (%55,3) kadýn, 17'si (%44,7) erkekti. Yaþ ortalamasý diabetik olgularda 56.0±10,1 yýl, kontrol grubunda 46,5±16 yýl idi. Diabetik hastalarýn diabet süresi ortalama 9,3±7,5 yýl idi. BMI ve bel/kalça oraný açýsýndan bakýldýðýnda gruplar arasýnda istatistiki anlamlý bir fark yoktu. Diabetik olgularýn 34'ünde karaciðer yaðlanmasý tespit edildi (%43). Kontrol grubunun ise 8'inde (%21) yaðlanma tespit edildi (p<0,001). GGT düzeylerine bakýldýðýnda diabetik hastalarda 32,6±20, 1 u/L kontrol grubunda 23,3±15,4 u/L bulundu(p<0,005). Karaciðer yaðlanmasý olan diyabetiklerde, karaciðer yaðlanmasý olmayanlara göre ALT, AST, trigliserid düzeyleri anlamlý olarak yüksek iken total kolesterol düzeylerinde anlamlý bir farklýlýk tespit edilmedi. (p<0,001). gama-GT düzeyi 50 u/L'den yüksek olan 9 diabetik olgunun hepsinde karaciðer yaðlanmasýnýn mevcut olduðu görüldü (p<0,001). Kontrol grubunda karaciðer yaðlanmasýyla gama-GT düzeyi arasýnda iliþki bulunmadý (p=0,048). Diabet süresiyle y-GT düzeyini karþýlaþtýrdýðýmýzda serum gama-GT düzeyindeki yükselmeyle diyabet süresi arasýnda bir iliþki saptanmadý. Sonuç olarak, tip 2 diabetlilerde karaciðer yaðlanmasý açýsýndan bakýldýðýnda gama-GT düzeyinin spesifitesi yüksek, sensitivitesi düþük bir parametre olduðunu söyleyebiliriz.

1994-1998 yýllarý arasýnda Dr. Lütfi Kýrdar Kartal Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi Çocuk Saðlýðý ve Hastalýklarý Kliniði'nde akut bakteriyel menenjit tanýsý alarak tedavi gören 176 hasta deðerlendirildi. Bu hastalardan konvülsiyon ile baþvuranlarýn karþýlaþtýrýlmasý yapýldý. 176 hastanýn %28'i kýz, %72'si erkekti. Yaþlar 1 günle 12 yaþ arasýnda deðiþmekteydi. Bunlardan %22'si ilk semptom olarak konvülsiyon ile baþvurdu (%35 kýz, %65 erkek). Konvülsiyonla baþvuran hastalarýn %39'u 0-12 ay, %25'i 1-3 yaþ, %18'i 3-6 yaþ, %18'i de 6-12 yaþ arasýndaydý. Bunlarýn %59'unda meningeal irritasyon bulgularý pozitifti. Hepsinde ateþ mevcuttu ve daha evvel antibakteriyel tedavi almamýþlardý. Konvülsiyonla baþvuran hastalar ile diðerleri arasýnda beyin omurilik sývýsýndaki hücre sayýsý, protein ve þeker deðerleri açýsýndan anlamlý bir fark saptanmadý. Sonuçta, meningeal irritasyon bulgularý ile baþvuran febril konvülsiyonlu bir çocukta hemen menengit düþünülüp lomber ponksiyon yapýlmasý, her ateþli çocuðun menenjit açýsýndan deðerlendirilmesi, ateþe ilave konvülsiyon varsa menenjit üzerinde daha çok durulmasý, iyi bir fizik muayene ve anamnez ile tanýya erken gidilmesi üzerinde duruldu.

Metformin, tip 2 diyabetlilerde glisemi regülasyonu saðlamak için, tek baþýna veya kombine tedavide kullanýlmaktadýr. Bu çalýþmanýn amacý, insulin kullanan ancak yeterli glisemi regülasyonu saðlanamayan tip 2 diyabetli vakalarda metforminin tedaviye eklenmesinin insulin ihtiyacý ve glisemi regülasyonuna etkisini araþtýrmaktýr. Bu amaçla insülin kullanmasýna raðmen optimal glisemi regülasyonu saðlanamayan (HbA1c > %8), beden kitle indeksi (BKÝ) > 27 kg/m2 olan ve metforminin kontrendike olmadýðý 42 (K/E: 29/13) tip 2 diyabetli vaka çalýþmaya alýnmýþtýr. Çalýþmaya alýnan vakalarýn yaþlan 61,2(6,7 yýl ve diyabet süreleri 14,9(5,1 yýl idi. Çalýþmanýn baþlangýcýnda vakalarýn açlýk kan þekeri, HbA1c, total kolesterol, trigliserit, HDL-kolesterol, SCOT, SOFT, GGT düzeyleri ölçüldü. Ayrýca vücut aðýrlýðý ve boy alýnarak BKÝ hesaplandý. Ayrýca vakalarýn kullandýðý günlük toplam insülin dozu ve günlük insülin dozu/kg, hesaplandý. Metformin 1700 mg/gün tedavisine baþlandýktan sonraki 3. ve 6. aylarda bu parametreler tekrarlandý. Metformin baþlanmadan önceki deðerler 3. ve 6. aylarda elde edilen sonuçlarla karþýlaþtýrýldýðýnda, toplam insulin dozu/gün ve günlük insulin dozu/kg, deðerlerinin azaldýðý görüldü (p<0,05). Bununla birlikte vakalarýn HbA1c, total kolesterol, HDL-kolesterol, trigliserid deðerlerinin ve vücut aðýrlýðýnýn baþlangýç deðerlerine göre düþtüðü saptandý (p<0,05). Diðer yandan SCOT, SGPT, GGT, üre, kreatinin gibi biyokimya parametrelerinde metformin tedavisi öncesinde ve sonrasýnda anlamlý farklýlýk yoktu (p>0.05). Ýnsülin-metformin kombinasyon tedavisi tip 2 diyabetli vakalarda glisemi regülasyonunu iyileþtirmekte ve insulin ihtiyacýný azaltmaktadýr. Bu olumlu etkileri göz önüne alýndýðýnda farklý bir tedavi yaklaþýmý olarak dikkate alýnmasý gerektiði düþüncesindeyiz.

Bu çalýþma 2001 Haziran - 2001 Eylül tarihleri arasýnda Dr. Lütfi Kýrdar Kartal Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi II. Kulak Burun Boðaz Polikliniði'ne baþvuran kronik süpüratif otitis media tanýsý almýþ 24 süpüratif akýntýlý kulak üzerinde yapýldý. Çalýþmanýn amacý, ülkemizde poliklinik þartlarýnda kronik süpüratif otitis media tanýsý ile takip edilen vakalarda mikrobiyal ajanlarýn aerop ve anaerop kültürlere ekim yapýlarak kesin olarak saptanmasý ve antibiyogram hassasiyet testi ile etkin bir tedavinin uygulanmasýydý. Steril eküvyonla alýnan süpürasyon materyalleri aerob-anaerob kültürlere ekildi ve kültür antibiyogram testine tabi tutuldu. Anaerop bakteri üretilemeyen bu kültürlerde Pseudomonas spp., Klebsiella spp. ilk sýrada yer almaktaydý. Kültür antibiyogram sonuçlan deðerlendirildiðinde, Pseudomonas spp.'nin sýrasýyla seftazidime, piperasilin-tazobaktam kombinasyonuna, gentamisine, siprofloksasine duyarlý olduðu tespit edildi. Klebsiella spp.'nin en fazla duyarlýlýðý siprofloksasine karþý olmuþtur.

Diabetes mellituslu olgularda immuniteyi araþtýrmak amacýyla, 54 diabetik ve 20 saðlýklý kontrol grubunda IgM, IgG ve IgA düzeylerini tayin ettik. Ayrýca diabetik olgularda glikometabolik kontrol durumu ile humoral immunite arasýndaki iliþkiyi saptamak için de HbA1c ile immunglobulinler arasýndaki korelasyonu araþtýrdýk. Çalýþmamýzda diabetes mellitus'lu olgularda saðlýklý kontrol grubuna göre IgA düzeyleri anlamlý derece yüksek (p<0.001), IgG ve IgM düzeyleri ise düþük bulundu (p<0.001). Hasta grubu diabeti iyi kontrol edilen ve edilmeyen olarak iki gruba ayrýlarak incelendiðinde kontrol grubu ile iyi kontrol edilen grup arasýnda IgA düzeylerinin farklý olmadýðý gözlendi. Kötü kontrollü diabetiklerde HbA1c düzeyleri ile IgA düzeyleri arasýnda ayný yönde anlamlý korelasyon tespit edildi. Diabetik hastalarda serum immunglobulinlerinin -özellikle IgA'nýn-deðiþimi, diabetin ve sekonder etkilerinin izlenmesi (örneðin infeksiyonlara hassasiyet) açýsýndan önem taþýmaktadýr. Serum IgA konsantrasyonunun glisemik kontrolün düzeyinden etkilendiði anlaþýlmaktadýr.

Sistemik Lupus Eritematosus (SLE) bir immunkompleks hastalýðýdýr. Bu çalýþmada SLE vakalarýnda IV cyclophosphamide (CPM) ve oral prednizolondan oluþan immunsupresif tedavinin etkinliði deðerlendirilmiþtir. 1999-2001 yýllarý içinde SLE tanýsý konulan; immunsupresif, antitrombosit ve ACE inhibitörler ile en az 6 ay tedavi edilen 10 olgunun tedaviye yanýtlarý incelendi. Tamamý eriþkin gruptan olan hastalarýn yaþ ortalamasý 29±4,6 (20-35) yýl idi. Vakalarýn 9'u kadýn ve 1'i erkek idi. 9'u nefritik sendrom, 1'i nefrotik sendrom kliniðinde olup 9'unda hipertansiyon vardý. 12 ay süre ile takip edilen 10 hastanýn proteinüri/gün deðeri; baþlangýçta 2,5±0,6 gr/dl iken 3. ayda 1,3±0,4 gr/dl, 6. ayda 1,19±0,2 gr/dl, 12. ayda 1,1±0,1 gr/dl'ye düþtü (p<0.01). Vakalarýn baþlangýçta kreatinin klerensi 60,7±28,6 ml/dk idi, daha sonraki takiplerinde ise istatiksel olarak anlamlý bir farlýlýk yoktu (p>0.05). Sonuç olarak SLE'de immunsupresif olarak kullandýðýmýz ÝV CPM ve oral prednizolon tedavisinin yararlý olduðu görülmüþtür.

Parotisin deðiþik hastalýklarý için farklý cerrahi giriþimler yapýlmaktadýr. Parotis glandýna yapýlan bu giriþimler sonucunda birtakým komplikasyonlar oluþabilir. Bunlar: Hematom ve yara enfeksiyonu, fasiyal sinir parezisi, "greater auricular" nöropati, Frey sendromu, salivatuar fistül, hipertrofýk veya keloidal skar oluþumu, hastalýðýn rekürensi ve nadiren de sialoseldir. Hematom ve fasiyal sinir parezisi en sýk lokal komplikasyon olurken, reküren hastalýk uzun dönemde en sýk görülen problemdir. Fasiyal sinir parezisi parotis glandmýn fasiyal sinirle olan özel iliþkisi nedeniyle sýk oluþabilecek bir komplikasyondur. Geçici veya kalýcý olabildiði gibi inkomplet veya komplet þekilde de olabilir. Frey sendromu. bir diðer ismiyle aurikulotemporal sendrom, ise parotidektomi sonrasý iyileþme sürecinde parasempatik sekretomotor fibrillerin kutanöz sinirlere yanlýþ yönlenmesiyle oluþur. Parotis cerrahisi sonrasý %35-60 gibi yüksek oranlarda, ancak klinik olarak deðiþik derecelerde görüldüðü bildirilmiþtir. Bu çalýþma Dr. Lütfi Kýrdar Kartal Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi 1.KBB Kliniði'nde Ocak 1997 - Ocak 2001 tarihleri arasýnda yapýlan 31 parotis cerrahi giriþimi sonucunda oluþan komplikasyonlarýný tespit edilebilmesi amacý ile yapýlmýþtýr. Komplikasyonlar literatür bilgisi ile birlikte gözden geçirilerek sunulmuþtur.

Bu çalýþmanýn amacý kliniðimize yatýrýlan kabakulak meningoensefalitli olgularý deðerlendirirken, bu komplikasyondan korunmak için en iyi yol olan aþýlanmanýn önemini vurgulamaktý. Þiþli Etfal Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi Çocuk Enfeksiyon Kliniði'nde 1 Ocak-30 Haziran 2000 tarihleri arasýnda kabakulak meningoensefalit tanýsýyla yatýrýlýp izlenen 4-11 yaþ arasý 21 hastanýn yapýlan lomber ponksiyonlarda alman beyin omurilik sývýsý (BOS) þeker, protein, hücre sayýmý, frotti ile tetkik edildi. Hastalarýn BOS kabakulak IgM ve kan amilaz parametreleri çalýþýldý. Kusma, ateþ, baþaðrýsý semptomlarý ile baþvurup kabakulak meningoensefalit (parotitisi takiben) ön tanýsýyla lomber ponksiyon yaptýðýmýz tüm olgularýmýzýn BOS bulgularý hücre sayýsýnda lenfosit hakimiyeti ile artýþ, protein yüksekliði ve þekerin normal olup, kültürde üreme olmamasý ile tanýmýzý destekliyordu. Olgularýmýzýn ortalama kan amilaz deðerleri de yüksekti. Çalýþmamýzda, 4-11 yaþ arasý çocuklarda artýþ gözlenen kabakulak ve meningoensefalit komplikasyonundan korunmak için en iyi yolun 4-6 yaþ arasý aþýyý tekrarlamak olduðu sonucuna varýldý.

2001 yýlýnda hastanemizde aminoglikozidlere baðlý 7 akut böbrek yetmezliði vakasý görülmüþtür. 2 hastada hemodiyaliz yapýlmýþ, diðer 5 hastada ise konservatif tedavi yapýlmýþtýr.

Bu çalýþmanýn amacý radyasyonun tümör hücresi üzerindeki etkisini tedavinin hemen baþlangýcýnda ortaya koyabilecek bir yöntem geliþtirebilmektedir. Radyoterapi kullanýmýndan sonraki 24 saat içinde oluþan serum PHI deðiþiklikleri saptanmýþtýr. Çalýþmada küratif radyoterapiye aday 20 hasta ile postoperatif radyoterapiye aday 4 hasta ve 40 saðlýklý insan deðerlendirilmiþtir. Serum PHI düzeyleri radyoterapiden önce ve radyoterapiyi takiben 2-6. saatler ile 15-20. saatler arasýnda ölçülmüþtür. Sonuçta radyoterapi alan hastalardan 2-6. ve 15-20. Saatler arasýnda en az bir kez enzim piki saptananlarýn hiç enzim piki yapmayanlara göre daha radyosensibl olduklarý kararýna varýlmýþtýr.

Antenatal kortikosteroid (KS) kullanýmý ile prematürite mortalitesinde belirgin azalma tespit edilmiþtir. Multisistem maturitenin hýzlanmasýný saðlayan steroid kullanýmý, özellikle respiratuar sistemde etkili olur ve yenidoðanda RDS kliniklerinin oluþmasýný önler. Çalýþmamýzda, tekrarlayan dozlarda antenatal KS kullanýmýnýn etkinlik ve sonuçlarý literatür bilgileri ýþýðýnda tartýþýlmýþtýr.

Diabetes mellitusun kronik komplikasyonlarý mikrovasküler (retinopati, nefropati ve nöropati) ve makrovasküler [hipertansiyon, iskemik kalp hastalýðý(IKH), periferik vasküler hastalýk(PVH), serebro vasküler hastalýk] komplikasyonlar olarak sýnýflandýrýlmaktadýr. Çalýþmamýzda yeni taný konmuþ tip 2 diyabetlilerde kronik komplikasyonlann sýklýðýnýn araþtýrýlmasý amaçlanmýþtýr. Bu amaçla Dr. Lütfi Kýrdar Kartal Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi Diyabet polikliniðine baþvuran ve bilinen diyabeti olmayýp ADA kriterlerine göre Tip 2 diyabet tanýsý konulan 74 vaka (erkek/kadýn: 31/43, ort. kronolojik yaþ: 52.77±9,1 yýl, beden kitle indeksi: 29.29±4.0 kg/m) komplikasyonlar açýsýndan taranmak üzere çalýþmaya alýndý. Önce hastalarýn anamnezleri alýnýp, fizik muayeneleri yapýldý. Daha sonra biyokimya tetkikleri [açlýk kan þekeri (AKS), HbA1c, üre, kreatinin, lipid profili] için kan alýndý. Nefropati açýsýndan 24 saatlik idrarda üriner albumin ekskresyon hýzý ve glomeruler filtrasyon hýzý ölçüldü. Vakalarýn göz dibi muayeneleri göz kliniði retina bölümünde yapýldý. Sonuçlarý komplikasyonlar açýsýndan deðerlendirdiðimizde, vakalarýn %10.8'inde diyabetik retinopati, %16.2'sinde periferik nöropati ve %21.6'smda nefropati (mikroalbüminüri %16.2 ve makroalbüminüri %5.4) tespit ettik. Diðer yandan vakalarýn %53.5'inde hipertansiyon, %5.7'sinde ÝKH ve %4.1'inde PVH saptadýk. Çalýþmamýzda diyabete baðlý mikrovasküler komplikasyon oranlarý literatürdeki çalýþmalarla benzer veya düþük bulunmuþtur. Bu bulgunun diyabet tanýsýnda ADA kriterlerinin kullanmamýz ile ilintili olabileceðini düþünmekteyiz, çünkü tip 2 diyabet tanýsýndaki gecikme mikrovasküler komplikasyon sýklýðýnýn artmasýna neden olmaktadýr. Sonuç olarak, diyabetin erken tanýsý için risk grubundaki kiþilerde diyabet taramalarý yapýlmasý ve yeni taný konulan tip 2 diyabetlilerde kronik komplikasyonlann araþtýrýlmasý diyabete baðlý komplikasyonlann önlenmesinde önemli ve gerekli bir yaklaþýmdýr.