GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışma, 70 yaş ve üzeri hormon reseptör pozitif (HR+), HER2-negatif metastatik meme kanserli (MBC) hastalarda CDK4/6 inhibitör tedavisinin etkinliğini ve güvenliğini değerlendirmeyi amaçlamaktadır. Yaşlı hastalarda komorbiditeler ve tedaviye bağlı toksisiteler nedeniyle karşılaşılan özel zorluklar dikkate alındığında, bu araştırma, gerçek dünya verileri üzerinden bu populasyona yönelik bilgi sağlamayı hedeflemektedir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Retrospektif, tek merkezli bir analizde, Mayıs 2020 ile Aralık 2022 tarihleri arasında HR+ HER2- MBC tanısı konulmuş ve CDK4/6 inhibitör tedavisine başlayan 70 yaş ve üzeri 43 hasta dahil edilmiştir. Elektronik tıbbi kayıtlardan elde edilen veriler demografik bilgiler, ECOG performans durumu (PS), tedavi detayları ve yan etkileri içermektedir. Progressyonsuz sağkalım (PFS) ve genel sağkalım (OS), Kaplan-Meier analizi ile değerlendirilmiş ve alt grup karşılaştırmaları log-ank testleri ile yapılmıştır. PFS ve OS ile ilişkili faktörleri belirlemek için Cox orantılı tehlike modelleri kullanılmıştır.
BULGULAR: Ortanca yaş 76.7 yıl olup, hastaların %46.5’i de novo metastaz ile başvurmuştur. CDK4/6 inhibitörleri, hastaların %41.9’una ilk basamak 46.5%’una ikinci basamak olarak ve %11.6’sına da üçüncü basamak olarak verilmiştir. Tüm kohortta ortanca PFS 16.0 ay olmuştur. ECOG PS 0 veya 1 olan hastalar, ECOG PS≥2 olanlara göre anlamlı şekilde daha uzun PFS (20.0 ay) elde etmiştir (5.8 ay, p<0.01). Ortanca OS, ECOG PS 0 veya 1 olanlar için 29.3 ay, ECOG PS ≥2 olanlar için 15.9 ay olmuş ve fark anlamlı bulunmuştur (p<0.01). Toksisite nedeniyle doz azaltımı %32.6 oranında gözlemlenmiş ancak PFS’yi anlamlı derecede etkilememiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: CDK4/6 inhibitörleri, HR+ HER2- MBC’li yaşlı hastalarda, özellikle ECOG PS 0 veya 1 olanlarda kontrol edilebilir yan etkili profili ile etkinlik göstermiştir. Bulgular, yaşlı hastalarda tedavi yönetiminde ECOG PS’nin değerlendirilmesinin önemini vurgulamaktadır. Doz ayarlamalarının etkinliği bozmadan uygulanabileceği, kişiselleştirilmiş tedavi ile sonuçların optimize edilebileceğini göstermektedir. Daha geniş kohortlarda daha fazla araştırmaya ihtiyaç vardır.
INTRODUCTION: This study aimed to evaluate the effectiveness and safety of CDK4/6 inhibitor therapy in patients aged ≥70 years diagnosed with hormone receptor-positive (HR+) HER2-negative metastatic breast cancer (MBC). Given the unique challenges faced by older adults due to comorbidities and potential treatment-related toxicities, this study aimed to provide insights into real-world outcomes in this population.
METHODS: This retrospective, single-center analysis included 43 patients aged ≥70 years diagnosed with HR+ HER2- MBC who started CDK4/6 inhibitor treatment between May 2020 and December 2022. Data were collected from medical records, including demograph-ics, ECOG performance status, treatment details, and adverse events. Progression-free survival (PFS) and overall survival (OS) were evaluated using Kaplan-Meier analysis, whereas subgroup comparisons were performed using logrank tests. Cox proportional hazard models were used to identify the factors associated with PFS and OS.
RESULTS: The median age was 76.7 years, and 46.5% of the patients presented with de novo metastasis. CDK4/6 inhibitors were administered as first-line treatment in 41.9% of patients, second-line therapy in 46.5 %, and third-line therapy in 11.6 %. The median PFS was 16.0 months, with patients with ECOG PS 0 or 1 achieving significantly longer PFS (20.0 months) than those with ECOG PS≥2 (5.8 months, p<0.01). The median OS was 25.3 months, with better outcomes for ECOG PS 0 or 1 (29.3 months) than for ECOG PS≥2 (15.9 months, p<0.01). Dose reductions occurred in 32.6% of patients but did not significantly affect the PFS.
DISCUSSION AND CONCLUSION: CDK4/6 inhibitors are effective in older adults with HR+ HER2- MBC, par-ticularly those with an ECOG PS of 0 or 1 with manageable toxicities with dose reductions. These findings highlight the importance of assessing ECOG PS when managing treatment in older patients. Dose adjustments were feasible without compromising efficacy, suggesting that personalized treatment can optimize outcomes. Further research with larger cohorts is required to confirm this hypothesis.