Astma bronşiale en çok görülen akciğer hastalıklarından biridir. Son yıllarda hastalığın nedenleri ve tedavisi konularında önemli gelişmeler sağlanmasına karşın görülme sıklığı azalmamış, aksine artmıştır. Astma hastalığının görülme sıklığı, prevalansı, doğal seyriyle ilgili pek çok araştırma yapılmışsa da hastalığın tanımlamasında tek tip kriter kullanılmayışı sonuçların güvenilirliğini azaltmaktadır. Astım prevalansıyla ilgili Türkiye'de yapılan çalışmalar çok az hatta hiç denecek kadardır. Toplum genelinde yaygınlığı düşünülerek Türkiye'de 5 milyondan fazla kişide astma olduğu kabul edebilir bir düşüncedir. Polikliniklerimize son 5 yıllık süre içinde başvuran 54.250 kişiden astına bronşiale tanısı konulan 5.657 hastanın veri ve sonuçlarına göre bir çalışma yapıldı. Bu çalışma da astmanın Türkiye'deki illere göre dağılımı, yaşa göre dağılımı, kadın-erkek oranı, mesleksel durumları, IgE seviyeleri ve kalıtımla ilişkisi araştırıldı ve çıkan sonuçlar değerlendirildi.

Asthma bronchiale is one of the most common disease of the respiratory tract. The etiology is better understood in recent years and the therapeutic possibilities developed. Despite these improvements the incidence of the disease increases constantly. The absence of standardized criteria and a series of previous investigations including the incidence prevalence and course of the disease results in little reliability. There is only a few studies in Turkey which evaluate the prevalence of the disease. Asthma bronchiale is common among the Turkish population and it will be estimated that 5 million individuals suffer from this disease. 5.657 of 54,250 patients who refined to our department in last 5 years, suffered from asthma bronchiale. We have grouped our patients according to their geographical locations, their age and sex. We have evaluated their occupations, IgE levels, hereditary relations. The results were grouped accordingly.

Bu çalışma viral hepatitli olgularda serum prealbumin düzeylerini saptamak ve bu düzeylerin viral hepatitin tanısındaki değerlerini araştırmak amacıyla yapılmıştır. Bu amaçla 38 viral hepatitli olguda ve 32 sağlıklı kontrol olgusunda serum prealbumin düzeyleri, serum AST, ALT, GGT, ALP, total protein, albumin, total bilirubin ve direkt bilirubin düzeyleri ile birlikte tayin edilmiştir. Kontrol gurubunda prealbumin düzeyleri 19.10-37.50 (28.96±6.18 mg/dl)olarak saptanmıştır Oysa viral hepatitli olgularda ise 3.3-23.0, 9.60±7.06 mg/dl olarak bulunmuştur. Akut viral olgularda kontrol grubuna kıyasla serum prealbumin seviyelerinde belirgin bir düşme saptanmıştır. Bu düşme istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur. (p<0.001). Viral hepatitli olgularda hastalığın başlangıç döneminde serum pre albumin düzeylerinde saptanan düşme, tayin edilen diğer parametrelerde görülen değişmelerle uyumludur. Bu çalışma ile elde edilen verilerden serum prealbumin tayinlerinin akut viral hepatitin tanısında yararlı olabileceği kanısına varılmıştır.

This study was undertaken to find the serum prealbumin levels in cases of viral hepatitis and to investigate the importance of these levels for diagnosis of viral hepatitis. Serum prealbumin levels were estimated in 38 cases of acute viral hepatitis and 32 healthy controls along with serum AST, ALT, GGT, ALP, total protein, albumin, total bilirubin and direct bilirubin. Serum prealbumin level in control group was found 19.10-37.50, 28.96±6.18 mg/dl (mean ±SD), whereas this level in the cases of acute viral hepatitis was found 3.3-23.0, 9.60±7.06 mg/dl. In the cases of acute viral hepatitis, a certain increase was observed by comparison with the control group. This increase was found statistically significant (p<0.001). The increase of serum prealbumin level observed in the initial phase of illness was correlated with other parameters investigated. It was concluded that serum prealbumin estimation may be useful parameter in viral hepatitis.

Doğum tartıları 1100 ile 2300 gr arasında değişen 30 prematüre bebeğin EKG'lerin incelendi. Olguların %65'inde sağ aks, %35'inde nötral aks bulundu. Düşük tartılı gurupta (>1500 gr) sağ aks deviasyonu daha azdı. Prematürelerdeki EKG traselerinin, terminde doğanlara göre erişkin patternine kaydığı gözlendi.PR süresi (D2'de) 1500 gr'ın altındaki gurupta ortalama 0.09", diğer gurupta ise 0.094" bulundu. P amplitüdü ise (aynı derivasyonda), I. gurupta (1500 gr'ın altı) ortalama 1,8 mm, diğer gurupta 1.5 m bulundu. Bu değerler miyadında doğanlara göre, P amplitüdü yüksek, PR süresi ise kısa bulunmuştur. QRS süresi, düşük ağırlıklı gurupta daha fazla olmak üzere kısa, QRS voltajı ise her iki prematüre gurubunda belirgin derecede farklı olmamak üzere düşük bulunmuştur. Ayrıca değerlendirmelerin doğru yapılabilmesi için çekim tekniğine çok dikkat etmek gerektiği vurgulanmıştır.

The ECG's of 30 premature babies with birth weights ranging between 1100-2300 gr were evaluated. In %65 of the cases, right axis, in %35 of them neutral axis was found. In the low birth weight group (> 1500 gr)the incidence of right axis deviation was lower. The ECG pattern of premature babies, when compared to the term babies, was similar to the adult pattern. The PR interval (in D2 derivation) was 0.09 sec in the group smaller than 1500 gr while it was 0.094 sec in the other group. The amplitude of P wave in the same derivation was1.S mm in the first group and 1.5 mm in the second group. When compared to the values found in tern babies, the amplitude of P wave was higher, whereas the PR interval was shorter. The QRS interval was found to be short according to the term babies and shorter in the low birth weight group. The voltage of QRS was low in both groups with no significant difference between these groups. It is emphasized that in order to have a re liable ECG evaluations, the ECG recordings of premature babies must be applied by experienced people with extreme care for technical details.

Pleural effüzyonlu vakaların tanı ve niteliğinin belirtilmesinde ultrasonografi'nin etkinliğini araştırmak amacı ile 24 hasta incelendi. Sonuçta PA ve lateral akciğer grafilerinin göstermekte yetersiz kaldığı olgularda ulturasonografinin daha kesin ve ayrıntılı bir yöntem olduğu görüldü.

24 patients were evaluated to ascertain the effectiveness of ultrasound for classification the diagnose and qualifications of plevral effusion cases. The results showed in cases which P.A. and lateral chest X-Ray was in sufficient.

Optik, terapötik, tektonik ve preparatuar endikasyonla lameller keratoplasti yapılan 17 gözdeki sonuçlar değerlendirilmiştir. Lameller keratoplasti 3 gözde tümör, 2 gözde kimyasal yanığa bağlı vaskülarize lökom ve 12 gözde rekürren ptergium nedeniyle yapılmıştır. Gözler en az 14 ay ile en uzun 38 ay, ortalama 18 ay süre ile takip edilmişlerdir. Ameliyat sonrası bir gözde erken ve bir gözde geç dönemde greft rejeksiyonu meydana gelmiştir. Diğer gözlerde uzun süreyle saydam greftler elde etmek mümkün olmuştur.

The results in 17 eyes which underwent lameller keratoplasty with optical, therapeutic, tectonic and preparative indications were evaluated. Lameller keratoplasty was performed because of tumors in 3 eyes, vascularized leucomas due to chemical burn in 2 eyes and recurrent pterygpium in 12 eyes. Follow-up ranged 14 39 months (mean, 18 months). Early graft rejection in one eye and late graft rejection in one eye were occurred. In the other eyes successful grafts were obtained in long term follow up.

Bu çalışmada hastanemiz çocuk kliniğinde 1988-1990 yıllarında Henoch-Schönlein tanısıyla izlenen 20 vaka etyoloji, seroloji, laboratuvar, cilt biyopsi sonuçlan ve steroid tedavisi yönünden incelendi. Döküntü, GİS. ve eklem bulguları en sık görülen semptomlar olup %10 unda renal komplikasyon saptandı. Biyolojiden sorumlu kesin bir etken tespit edilmedi. Steroid alan %20 hastada hastaneye yatış ve klinik düzelme açısından almayanlara göre fark görülmedi.

In this study, twenty patients diagnosed as Henoch-Schönlein Syndrome, in our hospital's pediatric clinic, between 1988-1990 were examined for the etiology, serology, laboratory and skin biopsy findings and effectiveness of the steroid treatment. Rash, GIS. and joint complaints were the most common symptoms and renal complications were found in %10 of the patients. No obvious etiologic agent could be found. There were no difference between the steroid used patients (%20) and the non used ones in terms of the clinical improvement and the hospitalization periods.