Tip 2 Diyabetli Hastalarda Mikroalbuminüri ile Serum Ürik Asit Seviyeleri Arasındaki İlişki

GİRİŞ ve AMAÇ: Giderek artan kanıtlar, ürik asit sentezindeki oksidanların, inflamasyonu ve endotel disfonksiyonunu indükleyerek böbrek fonksiyon bozukluğuna ve kardiyovasküler hastalıklara neden olabileceğini düşündürmektedir. Diyabetik hastalarda ırk ve etnik kökene bağlı olarak inflamasyon ve albüminüri korelasyonlarında farklılıklar kaydedilmiştir. Ancak tip 2 diyabetli Türk hastalarda bu konuda yapılan çalışmalar sınırlı kalmaktadır. Bu çalışmada tip 2 DM hastalarında serum ürik asit düzeyleri ile mikroalbüminüri arasındaki ilişkinin araştırılması amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu prospektif kesitsel çalışmaya T2DM’li 80 hasta dahil edildi ve iki gruba ayrıldı: mikroalbüminürisi olan 40 hasta (24 saatlik idrar proteinürisinde 30-300 mg) ve olmayan 40 hasta (24 saatlik idrar proteinürisinde <30 mg). 12 saatlik açlık sonrası hastalardan alınan venöz kan örneklerinin analizi ile biyokimyasal parametreler değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışma popülasyonunun yaş ortalaması 57.8±11.6 yıldı. Ortalama ürik asit (4.7±1.5 vs. 4.0±1.1, P=0.036) ve ortalama kreatinin klirensi (114.6±5.8 vs. 98.1±3.4, P=0,050) mikroalbüminürisi olmayan gruba göre mikroalbuminürisi olan grupta daha yüksekti. 24 saatlik idrar protein düzeyleri HbA1C (r=0.305, P=0.036), ürik asit (r=0.308, P=0.032) ve kreatinin klirensi (r= 0,294, P=0.050) ile pozitif korelasyon gösterdi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Mikroalbuminürisi olan Tip2 DM hastaların ürik asit seviyesi daha yüksek değerdeydi. Artan ürik asit düzeylerinin diyabetik nefropati, son dönem böbrek yetmezliği ve kardiyovasküler hastalık gelişimi üzerindeki potansiyel etkileri göz önüne alındığında, T2DM hastalarında ürik asit düzeylerinin rutin olarak izlenmesi prognostik açıdan önemli olabilir.

The Relationship Between Microalbuminuria and Serum Uric Acid Levels in Patients With Type 2 Diabetes Mellitus

INTRODUCTION: Increasing evidence suggests that oxidants from uric acid synthesis may cause renal dysfunction and cardiovascular diseases by inducing inflammation and endothelial dysfunction. Variations in the correlations between inflammation and albuminuria due to race and ethnicity have been noted in diabetic patients. However, studies on this topic among Turkish patients with type 2 diabetes remain limited. This study aimed to investigate the relationship between serum uric acid levels and microalbuminuria in patients with type 2 DM.
METHODS: This prospective cross-sectional study included 80 patients with T2DM, divided into two groups: 40 with microalbuminuria (30–300 mg in 24-hour urine proteinuria) and 40 without (<30 mg in 24-hour urine proteinuria). Biochemical parameters were assessed through the analysis of venous blood samples, which were collected following a 12-hour fasting period during outpatient evaluations.
RESULTS: The study population had a mean age of 57.8±11.6 years. The mean uric acid levels (4.7±1.5 vs. 4.0±1.1, P=0.036) and the mean creatinine clearance (114.6±5.8 vs. 98.1±3.4, P=0.050) were higher in the group with microalbuminuria compared to the group without. The 24-hour urinary protein levels were positively correlated with HbA1C (r=0.305, P=0.036), uric acid (r=0.308, P=0.032), and creatinine clearance (r=0.294, P=0.050).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Individuals with T2DM and microalbuminuria tend to display elevated levels of uric acid. Considering the potential effects of increased uric acid levels on diabetic nephropathy, end-stage renal disease, and the development of cardiovascular disease, routine monitoring of uric acid levels in T2DM patients may be important from a prognostic perspective.