GİRİŞ ve AMAÇ: Kategori 1 sezaryen, annenin veya fetüsün yaşamına yönelik ani bir tehdit olduğu anlamına gelmektedir. Spinal anestezi, genel anesteziye göre daha az maternal ve neonatal morbiditeye neden olduğu için kategori 2, 3 ve 4’te standart teknik haline gelmiştir. Fakat, hipoksi, aspirasyon riski ve ilaç dozlarıyla ilgili tartışmalar nedeniyle spinal anestezi daha hızlı gerçekleştirilebilirse, kategori 1 sezaryende daha kabul edilebilir bir seçenek haline gelecektir. Bu çalışmada, hızlı seri spinal anestezinin kategori-1 sezaryende uygulanabilirliğini değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya, retrospektif olarak 2019 Eylül - 2020 Eylül tarihleri arasında kategori 1 sezaryen operasyonuna alınan ve aynı anestezi uzmanı tarafından başarılı spinal anestezi uygulanan 177 hasta alındı. Bu olgularda spinal anestezinin hazırlanma süresi, intratekal aralığa girilme ve spinal anestezinin gerçekleştirilme süresi, cerrahi için yeterli bloğun oluşturulma süresi, bebeğin çıkış süresi ve bebeklerin 1. ve 5. dk APGAR skorları kaydedilip istatistiksel olarak incelendi.
BULGULAR: Hastaların yaş ortalaması 31.1±0.3 yıl, boy ortalaması 154.61±3.65 cm, kilo ortalaması 63.55±3.95 kg idi. Hazırlık süresi 52.1±0.4 sn, uygulama süresi 47.3±1.6 sn, cerrahi başlangıç süresi 193.6±2.1 sn, doğum süresi 215.0±3.1 sn idi. Ortalama 1. dakika APGAR skoru 7.7±0.0 iken 5. dakika APGAR skoru ortalaması 8.9±0.0 olarak saptandı. Apgar-1’i ile cerrahi başlangıç süresi arasında negatif yönlü istatistiksel olarak anlamlı çok zayıf düzeyde ilişki saptandı. Apgar-5 ile cerrahi başlangıç süresi arasında negatif yönlü istatistiksel olarak anlamlı çok zayıf bir ilişki saptanırken doğum süresi ile de negatif yönlü istatistiksel olarak anlamlı zayıf bir ilişki saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak, bu yöntemin hem anne hem fetüs için faydaları göz önünde bulundurulduğunda hem de hızlı ve güvenli blok elde etmek için tarif edildiği gibi uygulandığında hızlı seri spinal anestezinin kategori 1 sezaryende hızlı, etkin ve güvenilir bir seçenek olabileceğini düşünmekteyiz.

INTRODUCTION: Category 1 cesarean section (C1CS) is described as an emergency that threat-ens the life of the mother or fetus. Spinal anesthesia has become the standard technique in categories 2, 3, and 4 because it causes less maternal and neonatal morbidity than general anesthesia. However, due to hypoxia, the risk of aspiration, and discussions about drug doses, if spinal anesthesia can be performed more quickly, it will become a more acceptable option in a C1CS. Within the scope of this study,it was aimed to evaluate the applicability of rapid sequence spinal anesthesia (RSSA) in C1CS.
METHODS: Retrospectively, 177 patients who underwent C1CS between September 2019 and September 2020 and were successfully administered spinal anesthesia by the same anesthesiologist were included in the study. In these cases, preparation time for spinal anesthesia, application time, time to start surgery, delivery time and the 1-minute (1-min) and 5-minute (5-min) Activity Pulse Grimace Appearance Respiration (APGAR) scores were recorded and statistically analyzed.
RESULTS: The mean age of the patients was 31.1±0.3 years, mean height was 154.61±3.65 cm, and mean weight was 63.55±3.95kg. The preparation time was 52.1±0.4 s, the application time was 47.3±1.6 s, the time to start surgery was 193.6±2.1 s, and the duration of delivery was 215.0±3.1 s. the mean 1-min APGAR score was 7.7±0.0, while the mean 5-min APGAR score was 8.9±0.0. A very weak but negative statistically significant correlation was found between the 1-min APGAR score and the time to start surgery. A very weak but statistically significant negative correlation was found with the 5-min APGAR score and time to start surgery, while a weak but statistically significant negative correlation was found with the duration of delivery.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In conclusion, considering the benefits of this method for both mother and baby, RSSA in C1CS if performed as described to achieve rapid and safe block, can be a fast, effective, and reliable option in such surgeries.

Amaç: Açı kapanması glokomu (AKG) tanısı alan hastaların takip sonuçlarının ve bu hastalarda nihai göz içi basıncı (GİB) düzeyine etki eden faktörlerin değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: Ocak 2016–Aralık 2019 tarihleri arasında açı kapanması glokomu tanısı alan 43 hastanın 63 gözüne ait veriler geriye dönük olarak incelendi. Hastaların altı aylık takip sonuçları değerlendirildi. Başvuru anındaki ve son muayenelerindeki en iyi düzeltilmiş görme keskin-likleri (EİDGK), biyomikroskopik muayene bulguları, GİB seviyesi, uygulanan tedavi yöntemleri varsa tedavilere bağlı komplikasyonlar incelendi.
Bulgular: Yaş ortalamaları 62.24±12.5 (36–84 yıl) yıl olan 13’ü (%30.3) erkek, 30’u (%69.7) kadın toplam 43 hastanın başvuru anındaki ortalama GİB 32.23±14.3 mmHg iken son muayenedeki ortalama GİB düzeyi 14.41±8.4 mmHg idi. Yirmi üç (%34) gözde akut açı kapanması görüldü. En sık uygulanan tedavi yöntemi periferik laser iridotomi (PLI), en sık uygulanan cerrahi lens ekstraksiyonu (LE) oldu. PLI, LE, PLI ve LE birlikte, trabekülektomi uygulanan gruplarda sırasıyla 19.71±4.3 mmHg, 20.6±9.5 mmHg, 31.03±12.20 mmHg, 17.73±2.8 mmHg’lık ortalama GİB düşüşü sağlandı. Altı ay sonunda gözlerin 55’inde (%88) GİB seviyesi 10 mmHg ile 21 mmHg seviyeleri arasındaydı. Üç gözde körlük gelişmişti.
Sonuç: Çalışmamızda, yeni tanı alan AKG hastalarının altı aylık takip verileri sunuldu. Lens ekstraksiyonu veya trabekülektominin periferik laser iridotomiyle birlikte uygulandığı gruplarda daha fazla GİB düşüşü sağlandı. Lens ekstraksiyonu ve trabekülektomi arasında GİB seviyesi düşüşü ve cerrahi komplikasyon gelişme oranı açısından istatistiksel anlamlı farklılık yoktu (p=0.3).

Objective: The aim of this study was to evaluate the follow-up results of patients diagnosed with angle closure glaucoma (ACG) and the factors affecting the final intraocular pressure (IOP) level in these patients.
Methods: The data from 63 eyes of 43 patients diagnosed with ACG between January 2016 and December 2019 were retrospectively analyzed. Six-month follow-up results of the patients were evaluated. Best corrected visual acuity (BCVA), biomicroscopic examination findings, IOP level, and treatment-related complications, if any, were examined at the time of admission and at the last examination.
Results: The mean IOP level of 13 (30.3%) male and 30 (69.7%) female patients with a mean age of 62.24±12.5 years (36–84 years) was 32.23±14.3 mmHg at the time of admission, while it was 14.41±8.4 mmHg at the last examination. AAC was observed in 23 (34%) eyes. The most common treatment methods were peripheral laser iridotomy (PLI) and the surgical lens extraction (LE). The mean IOP reduction was 19.71±4.3, 20.6±9.5, 31.03±12.20, and 17.73±2.8 mmHg in the PLI, LE, PLI, and LE groups, respectively. At the end of 6 months, the IOP level in 55 (88%) eyes was between 10 and 21 mmHg. Blindness developed in three eyes.
Conclusion: In our study, 6-month follow-up data of newly diagnosed ACG patients were presented. A greater IOP reduction was achieved in groups where LE or trabeculectomy was performed using PLI. There was no statistically significant difference in IOP reduction and surgical complications with LE and trabeculectomy (p=0.3).

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışma ile, hiperbarik oksijen tedavisi (HBOT) uygulanan hastaların aydınlatılmış onam süreçlerinin değerlendirmesi, verilen bilgiyi anlamaları ve tedavide karar vermelerini etkileyen faktörlerin belirlenmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu kesitsel çalışma grubunu Sualtı ve Hiperbarik Tıp Kliniğine başvuran hastalar oluşturdu. HBOT planlanan hastalara süreç önce sözlü olarak anlatıldı ve ardından bilgilendirilmiş onam formu kendileri tarafından okunmasıyla tedavi hakkında bilgi verildi. Hasta-lara onam bilgileri verildikten sonra, kendilerine tanımlayıcı özellikleri belirten form, bilgilendirilmiş onam kontrol listesi, Standartlaştırılmış Mini Mental Test (SMMT) ve hastalarda kararda çelişkiyi ölçen testlere verilen yanıtlar değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışmaya 56 hasta katıldı. Yaş ortalaması 46.4±13.5 yıl olup, hastaların %75’i erkekti. Katılımcılar arasında, %5.4’ü karardan emin olmama eğilimindeydi ve %7.1’i kararda çelişki yaşadı. “Sizin için önerilen tedaviye karar verecek en iyi kişi kimdir?” sorusuna hastaların %53.6’sı ‘’doktor’’ olarak yanıtladı. Çalışmada kullanılan ölçek ve formların sonuçları değerlendirildiğinde, cinsiyet ve eğitim düzeyi açısından karşılaştırıldığında, cinsiyete göre SMMT (0.048) puanları, eğitim durumuna göre SMMT (0.001) puanları ile karardan emin olma testi (0.027) arasında farklılık istatistiksel olarak anlamlı bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu araştırma, HBOT uygulanan hastalar için aydınlatılmış onamın önemini ve kararla beraber verilen bilgiyi anlamayı etkileyen faktör-leri gösteren literatürdeki ilk çalışmadır. Malpraktis riskini azaltmak ve iyi klinik uygulamaları için Sualtı Hekimliği ve Hiperbarik Tıp doktorları tedavi planladıkları hastalarının onam sürecinin çeşitli yönlerini değerlendirerek yürütmelidir.

INTRODUCTION: In this study, we aimed to evaluate the processes of informed consent and identify factors affecting the comprehension and decision-making of the patient who undergoes hyperbaric oxygen treatment (HBOT).
METHODS: This cross-sectional study group consisted of patients admitted to the Department of Underwater and Hyperbaric Medicine. Patients were verbally informed about the process and allowed to read the informed consent form before they received HBOT. Having provided the information of consent, the participants completed a questionnaire including the descriptive features, an informed consent checklist form, a Standardized Mini Mental Test (SMMT), and screening tests for decisional conflict. The results were evaluated.
RESULTS: Fifty-six patients participated in the study. The mean age was 46.4±13.5 years and 75% of patients were men. Among the participants, 5.4% tended to feel uncomfortable with the decision they made, and 7.1% experienced decisional conflict. When the patients were asked “Who is the best person to decide about the treatment recommended for you?”, 53.6% of patients responded as “The doctor.” When the scales and form points used in the study were compared in terms of gender and educational level, statistically significant differences were observed between the points for SMMT (0.048) according to gender and the points for SMMT (0.001) as well as the screening test for decisional conflict (0.027) according to educational status.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The current research is the first study in the literature to show the crucial role of informed consent and the factors affecting comprehension as well as the decision of the patient undergoing HBOT. As a result, Underwater and Hyperbaric Medicine physicians must consider various aspects of the consent process to reduce the risk of malpractice and ensure good clinical practice.

GİRİŞ ve AMAÇ: Hipertiroidizm, tiroid hormonunun tiroid bezi tarafından aşırı sentezlenip salgılandığı patolojik bir hastalıktır. Son yıllarda yapılan çalışmalar hipertiroidili hastalarda tiroid kanseri oranlarının arttığını ve bu hastalarda görülen malignitenin agresif histolojik özelliklere sahip olduğunu göstermiştir. Bu çalışmanın amacı, hipertiroidizm nedeniyle ameliyat edilen hastalarda tiroid kanseri görülme sıklığını belirlemek ve ameliyat öncesi daha dikkatli değerlendirilmesi gereken hasta gruplarını belirlemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma retrospektif bir kohort çalışması olarak tasarlandı. Ocak 2012 ile Şubat 2022 tarihleri arasında hipertiroidizm nedeniyle ameliyat edilen toplam 301 hasta çalışmaya katıldı. Hastalar GD (graves hastalığı), TMG (toksik multinoduler guatr) ve TA (toksik adenom) olmak üzere üç gruba ayrıldı. Hastaların yaşı, cinsiyeti, cerrahi tipi, postoperatif patoloji sonuçları, tümör özellikleri ve postoperatif komplikasyonları kaydedildi.
BULGULAR: Hastaların 65’inde (%22) tiroid kanseri saptandı. GD, TMNG ve TA’da tiroid karsinomu insidansı sırasıyla %16, %24 ve %50 idi. Maligniteli hastaların nihai patoloji sonuçları şöyleydi: Hastaların %23’ünde (n=15) PTC’nin klasik varyantı, %63’ünde (n=41) PTC’nin foliküler varyantı, %7’sinde (n=4) diffüz sklerozan PTC varyantı ve %7’sinde (n=5) papiller tiroid mikrokarsinomu vardı. Genel olarak, multifokalite (%39) en yaygın bulguydu, bunu lenfovasküler invazyon (%13) ve son olarak tiroid dışı invazyon (%6) izledi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızın sonuçları hipertiroidisi olan hastalarda tiroid kanseri riskinin düşük olmadığını göstermektedir. Hipertiroidili hastaların değerlendirilmesi ve yönetimi sırasında malignite riski göz ardı edilmemelidir. Bu nedenle, dikkatli histopatolojik inceleme, hiperfonksiyonel bir nodül veya ekstranodüler tiroid dokusunda yer alan rastlantısal bir tümörü ortaya çıkarmaya yardımcı olabilir.

INTRODUCTION: Hyperthyroidism is a clinical condition caused by inappropriate secretion of excess thyroid hormone (t4 and t3) from the thyroid gland. It is characterized by high t4, t3, and suppressed thyroid-stimulating hormone levels. In addition, studies conducted in recent years have shown that the rates of thyroid cancer with especially aggressive histology in-crease in patients with hyperthyroidism. The aim of this study is to determine the incidence of thyroid cancer in patients who underwent surgery for hyperthyroidism and to determine the patient groups that should be evaluated more carefully before surgery.
METHODS: The study was designed as a retrospective and cohort study. A total of 301 patients who underwent surgery for hyperthyroidism between January 2012 and February 2022. The patients were divided into three groups: Graves’ disease (GD), TMG, and toxic adenoma (TA). Age, gender, type of surgery, post-operative pathology results, tumor characteristics, and post-operative complications of the patients were recorded.
RESULTS: Thyroid cancer was detected in 65 (22%) patients. The incidence of thyroid carcinoma in GD, TMNG, and TA was 16%, 24%, and 50%, respectively. The final pathology results of patients with malignancy were as follows: Classical variant of papillary thyroid carcinoma (PTC) in 23% (n=15) of patients, follicular variant of PTC in 63% (n=41) of the patients, diffuse sclerosing variant of PTC in 7% (n=4) of patients, and 7% (n=5) of patients had papillary thyroid microcarcinoma. Overall, multifocality (39%) was the most common finding, followed by lymphovascular invasion (13%) and finally extrathyroidal invasion (6%).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The results of our study show that the risk of thyroid cancer is not low in patients with hyperthyroidism. The risk of malignancy should not be ignored during the evaluation and management of patients with hyperthyroidism. Therefore, careful histopathological examination may help reveal an incidental tumor located in a hyperfunctional nodule or extranodular thyroid tissue.

GİRİŞ ve AMAÇ: Oküler olmayan ameliyatlardan sonra perioperatif görme kaybı insidansı, tüm ameliyatların %0.002’sinden kalp ve omurga ameliyat-larının %0.2’sine kadar değişmektedir. Çalışmanın amacı, yüzüstü pozisyonun göz içi basıncına olan etkisini incelemek ve yüz üstü pozsiyonda göz içi basıncını etkileyen diğer faktörleri değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Prospektif çalışmaya, 18-65 yaş arası, yüzüstü pozisyonda elektif cerrahi ameliyat geçiren hastalar alındı. Standart monitörizasyon koşulları ve bispektral indeks skoru (BİS) takibinden sonra, hastaların ameliyat öncesi, indüksiyon ve pozisyon sonrası, 60-120. ve 180. dakikalarda göz içi basınçları kaydedildi. Pozisyondan sonra tepe inspiratuvar basınç, solunan havadaki desfluran miktarı ve soluk sonu karbondioksit takibi eklendi. Student t testi ve korelasyon analizi uygulandı.
BULGULAR: Sağ ve sol göz içi basıncı (GİB) değerinin indüksiyon sonrası anlamlı olarak azaldığı (sırasıyla; p<0.001, p <0.001) ve pozisyon sonrası, 60-120. ve 180. dakikalarda anlamlı olarak arttığı (sağ sırasıyla; p=0.001, p<0.001, p=0.003, p=0.01), (sol sırasıyla; p<0.001, p<0.001, p=0.02, p=0.01) gözlendi. GİB değerleri ile sistolik kan basıncı arasındaki korelasyona bakıldığında; preoperatif zamanda doğru orantı, indüksiyon sonrası ve pozisyon sonrası ters orantı, 60. dakikada plato ve 120. dk ve 180. dakikada doğru orantı bulundu. GİB ve diyastolik kan basıncı arasındaki korelasyon incelendiğinde; preoperatif ve indüksiyon sonrası ters orantı, pozisyon verildikten sonra plato, sonraki takiplerde 120. dakikada ters, 180. dakikada doğru orantı gözlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Göz içi basınçları ile sistolik ve diyastolik basınçlar arasındaki ilişki ölçüm sürelerine bağlı olarak değişkenlik gösterse de özellikle ters orantılı ölçümler görme hasarı açısından özellikle risklidir.

INTRODUCTION: The incidence of perioperative vision loss after non-ocular surgeries range from 0.002% of all surgeries to 0.2% of heart and spine surgeries. The aim of the study was to examine the effect of prone position on intraocular pressure (IOP) and to evaluate other factors affecting IOP in the prone position.
METHODS: Patients, aged between 18 and 65, years who underwent an elective surgical operation in prone position were included in this prospective study. After standard monitoring conditions and bispectral index score (BIS) monitoring, patients’ IOP was recorded at preoperatively, after induction, position, 60th–120th and 180th min. Peak inspiratory pressure, desflurane amount in inhaled air, and end-tidal carbon dioxide monitoring were added after position. Student’s t-test and correlation graphics were performed.
RESULTS: The right and left IOP values decreased significantly after induction (respectively; p<0.001, p<0.001) and increased significantly at 60-120th and 180th min after position (in the right order; p=0.001, p<0.001). 0.001, p=0.003, p=0.01), (left order; p<0.001, p<0.001, p=0.02, p=0.01) were observed. When the correlation between IOP values and systolic blood pressure was evaluated; direct proportion at pre-operative time, inverse proportion post-induction and post-positioning, a plateau at the 60th min, direct proportion on the 120th and 180 min were observed. When the correlation between IOP values and diastolic blood pressure was evaluated; inverse proportion during pre-operative time and post-induction, and plateau post-induction, inverse proportion at minute 120 and direct proportion at minute 180 was observed.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Although the relationship between IOP and systolic and diastolic pressures is variable depending on measurement times, especially measurements with inverse proportions are particularly risky in terms of visual damage.

GİRİŞ ve AMAÇ: Akut pankreatit, gastrointestinal hastalıkların en yaygın nedenlerinden biridir. Ayrıca, acil serviste (AS) teşhis edilen çok yaygın bir hastalıktır. Ancak acil serviste basit ve ucuz yöntemlerle akut pankreatit tanısı konulamamaktadır. Sistematik immün-enflamasyon indeksi (SII), enflamatuvar hastalıkların teşhisi için son zamanlarda tanıtılan bir puanlama sistemidir. Bu çalışma, SII’nin akut pankreatit tanısında ve ciddiyetini tahmin etmede kullanımını araştırmaktadır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu, üçüncü basamak bir hastanenin acil servisinde yapılan retrospektif ve tek merkezli bir çalışmadır. Çalışmaya Haziran 2021-Aralık 2021 tarihleri arasında acil servise başvuran, akut pankreatit tanısı alan ve dahil edilme kriterlerini karşılayan hastalar alındı. Akut pankreatit tanısı alan 207 hastadan dahil edilme kriterlerini karşılayan 150 hasta çalışmaya alındı.
BULGULAR: Pankreatit tanısında ve şiddetini tahmin etmede SII ve nötrofil-lenfosit oranının (NLO) karşılaştırılması, 938.82×109/L kesme değeri olan SII’nin pankreatit (alan) tanısında %78.7 duyarlılığa ve %46 özgüllüğe sahip olduğunu gösterdi. Eğrinin altında (EAA): 0.685; %95 güven aralığı (CI): 0.626–0.745). Kestirim değeri 4.45 olan NLO ise pankreatit tanısında %74.7 duyarlılığa ve %50 özgüllüğe sahipti (EAA: 0.677; %95 GA: 0.617–0.737). SII, akut pankreatit tanısında NLR’den daha iyi performans gösterdi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: SII, akut pankreatit tanısında NLR’den daha fazla duyarlılık göstermektedir. Ancak hastalığın ciddiyetini belirlemede NLR daha duyarlıdır. Sonuç olarak SII acil serviste akut pankreatit tanısında kullanılabilir.

INTRODUCTION: Acute pancreatitis is one of the most common causes of gastrointestinal dis-eases. Furthermore, it is a very common disease diagnosed in the emergency department (ED). However, the diagnosis of acute pancreatitis cannot be made with simple and inexpensive methods in the ED. The systematic immune-inflammation index (SII) is a scoring system that has recently been introduced for diagnosing inflammatory diseases. This study investigates the use of SII in diagnosing acute pancreatitis and predicting its severity.
METHODS: This study was carried out retrospectively, in a single center, in the ED of a tertiary education and research hospital. The study included patients who presented to the ED between June 2021 and December 2021 and were diagnosed with acute pancreatitis and who met the inclusion criteria. Of 207 patients diagnosed with acute pancreatitis, 150 patients who met the inclusion criteria were included in the study.
RESULTS: Comparison of SII and neutrophil-to-lymphocyte ratio (NLR) in diagnosing pancreatitis and predicting its severity showed that SII with a cutoff value of 938.82×109/L had 78.7% sensitivity and 46% specificity in diagnosing pancreatitis (area under the curve [AUC]: 0.685; 95% confidence interval [CI]: 0.626–0.745). NLR, with a cutoff value of 4.45, on the other hand, had 74.7% sensitivity and 50% specificity in diagnosing pancreatitis (AUC: 0.677; 95% CI: 0.617–0.737). SII performed better than NLR in diagnosing acute pancreatitis.
DISCUSSION AND CONCLUSION: SII is more sensitive in the diagnosis of acute pancreatitis, and NLR is more sensitive in disease severity. SII can be used in the diagnosis of acute pancreatitis.

GİRİŞ ve AMAÇ: Tenofovir disoproksil fumarat (TDF) ve entekavir (ETV) molekülleri kronik hepatit B virüs (HBV) enfeksiyonu tedavisinde ilk seçenek ilaçlardır. Çalışmamızda, renal toksisite için risk faktörü taşımayan kronik HBV hastalarında TDF ve ETV kullanımına bağlı renal yan etki gelişimi araştırıldı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmada 2014–2018 yılları arasında kronik HBV tanısıyla tedaviye alınan naif hastalar retrospektif değerlendirildi. Tedavilerine göre hastalar ETV grubu ve TDF grubu olarak ikiye ayrıldı. Hastalara ait demografik bilgiler ve laboratuvar bulguları kaydedildi. Renal fonksiyonlardaki etkilenme “Renal Fonksiyonda Azalma” (RFA) tanımlaması ile değerlendirildi. RFA tanımlaması; tedavi öncesine göre; e-GFR’de ≥%20 azalma ve/veya serum kreatininde ≥0.2 mg/dL artış anlamlı kabul edildi. Tedavinin 12., 24., 48., 96., 144., 192. ve 240. hafta-larındaki kreatinin ve e-GFR sonuçları, tedavi öncesiyle karşılaştırılarak RFA gelişen hastalar belirlendi.
BULGULAR: Çalışmaya alınma kriterlerine göre ETV grubunda 77 (%61.2), TDF grubunda 49 (%38.8) olmak üzere toplam 126 hasta dahil edildi. Gruplar demografik özellikler açısından homojendi. Tedavi öncesi TDF ve ETV kollarında sırasıyla; ortalama ALT değerleri 62.40 U/L ve 64.88 U/L (p=0.273), AST değerleri 43.77 U/L ve 44.02 U/L (p=0.720), fibrozis 3.02 ve 2.59 (p=0.159) olup istatistiksel olarak iki kol arasında fark saptanmadı. Serum kreatinin değerlerinde ki değişim incelendiğinde TDF grubunda 240. haftada bir hastada, ETV grubunda ise 48. ve 240. haftalarda farklı iki hastada RFA gelişti (p=0.457). e-GFR değerlerinde ki değişim incelendiğinde TDF grubunda 240. haftada bir hastada, ETV grubunda ise 48. haftada bir hastada, 240. haftada ise iki farklı hastada olmak üzere toplamda üç hastada RFA gelişti (p=0.198). İki grup arasında RFA gelişimi açısından anlamlı fark saptanmadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Tedavi naif kronik HBV hastalarında renal toksisite gelişimi açısından TDF ve ETV tedavileri arasında fark yoktur. Ancak bu iki tedaviyi kullanan hastaların serum kreatinin ve e-GFR değerleri yakın takip edilmelidir.

INTRODUCTION: Tenofovir disoproxil fumarate (TDF) and entecavir (ETV) are the first-line drugs in the treatment of chronic hepatitis B virus (HBV) infection. In our study, the development of renal side effects related to the use of TDF and ETV in chronic HBV patients without renal risk factors was evaluated.
METHODS: Patients with chronic HBV infection followed up between 2014 and 2018 were evaluated retrospectively. The patients were divided into ETV-group and TDF-group. Demo-graphic and laboratory findings of the patients were recorded. The change in renal functions was evaluated with the definition of “Decrease in Renal Function (DRF);” a decrease of ≥20% in Estimated Glomerular Filtration Rate (e-GFR) and/or an increase of ≥0.2 mg/dL in serum creatinine compared to the base-level was considered significant. The patients who developed DRF were determined by comparing the creatinine and e-GFR results at the 12th, 24th, 48th, 96th, 144th, 192th, and 240th weeks of treatment with those before treatment.
RESULTS: Of the 126 patients, 77 (61.2%) were in the ETV-group and 49 (38.8%) were in the TDF-group. The groups were homogeneous in terms of demographic characteristics. Pre-treatment mean ALT values were 62.40U/L and 64.88U/L (p=0.273), AST values were 43.77U/L and 44.02 U/L (p=0.720), fibrosis 3.02 and 2.59 (p=0.159) in the TDF and ETV-groups, respectively; and statistically no difference was detected. According to creatinine values, DRF developed in one patient in the TDF-group at week 240, and in two patients in the ETV-group at weeks-48 and 240 (p=0.457). According to e-GFR values, DRF developed in the TDF-group in one patient at week 240. In the ETV group, DRF developed in one patient at week-48, and in two other patients at week-240 (p=0.198) in terms of e-GFR values. There was no statistically significant difference between two-treatment groups in terms of DRF levels.
DISCUSSION AND CONCLUSION: There is no difference between TDF and ETV treatments in terms of the development of renal toxicity in treatment-naive chronic HBV patients. However, patients who are using these two treatments should be closely monitored in terms of serum creatinine and e-GFR values.

GİRİŞ ve AMAÇ: İnfluenza virüsü ve Streptococcus pneumoniae enfeksiyonları kronik obstrüktif akciğer hastalığı (KOAH) hastalarında sık alevlenme-lere yol açarak, pnömoni ve ikincil bakteriyel enfeksiyon gelişimini kolaylaştırarak mortalite ve morbiditeyi arttırmaktadır. Bu nedenle KOAH olgularına ulusal ve uluslararası tanı ve tedavi kılavuzlarında influenza ve pnömokok aşısı önerilmektedir. Çalışmamızda, KOAH hastalarında influenza ve pnömokok aşıları için, aşılanma oranlarının tespit edilmesi, hastaların aşılanmasını etkileyen demografik, klinik, sosyokültürel ve sosyoekonomik özelliklerin belirlenmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamıza Global Initiative for Chronic Obstructive Lung Disease (GOLD) kriterlerine göre en az bir yıldır KOAH tanısı almış ve çalışmaya katılmayı kabul eden 18 yaş ve üzeri 297 KOAH hastası dahil edildi. Hastaların solunum fonksiyon testleri, hastalığın GOLD kılavuzunda göre evrelemesi ve Modifiye Tıbbi Araştırma Konseyi (MMRC) skalası kaydedildi. Tek anketör tarafından hastalara yüz yüze anket yapıldı.
BULGULAR: Çalışmaya alınan 297 hasta dahil edilme ve dışlanma kriterlerine göre değerlendirildiğinde dört hasta çalışma dışı bırakıldı. 293 hastanın %84.6’sı erkek, %15.4’ü kadın, yaş ortalaması 65.8±9.51 yıl olarak saptandı. Çalışmada KOAH hastalarında son bir yıl içerisinde influenza aşılanma oranı %29.4 ve yaşamları boyunca en az bir kez pnömokok aşılanma oranı %34.5 olarak bulundu. İnfluenza aşılanmasında 65 yaş ve üzeri hastaların aşılanma oranlarının anlamlı derecede yüksek olduğu görüldü (p=0.036). Pnömokok aşılanmasında eğitim seviyesi yüksek olanlarda aşılanma oranı istatistiksel olarak yüksek saptandı (p=0.001). Her iki aşı grubunda da gelir düzeyi düşük olan hastalarda aşılanma oranlarının anlamlı derecede düşük olduğu görüldü (p=0.044, p=0.034). Aşılanmayan hastalara nedeni sorulduğunda influenza ve pnömokok aşıları için ilk sırada ‘aşıdan haberdar olunmadığı’ (%41.3, %76.0) ikinci sırada ise ‘doktorunun tavsiye etmediği’ (%28.2, %27.6) söylendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: KOAH hastalarında influenza ve pnömokok aşısı uygulama oranı ülkemizde literatür ile uyumlu olarak düşük seviyede bulunmuştur. Aşı yapılmamış bireylerde doktor önerisinin olmaması ve aşı hakkında bilgi sahibi olunmaması önemli bir etken olarak saptanmıştır.

INTRODUCTION: Influenza and pneumococcal vaccines are recommended for chronic obstructive pulmonary disease (COPD) cases in national and international guidelines. In this study, it was aimed to determine the vaccination rates for influenza and pneumococcal diseases in COPD patients and to determine the demographic and clinical, characteristics that affect the vaccination of the patients.
METHODS: Our study included 297 COPD patients aged 18 years and older who were diagnosed with COPD for at least 1 year according to the Global Initiative for Chronic Obstructive Lung Disease criteria. Pulmonary function tests of the patients, staging of the disease, and the Modified Medical Research Council scale were recorded.
RESULTS: When the 297 patients included in the study were evaluated according to the inclusion and exclusion criteria. In the study, the rate of influenza vaccination in COPD patients in the last year was 29.4% and the rate of pneumococcal vaccination at least once in their lifetime was 34.5%. Vaccination rates of patients aged 65 and over were significantly higher in influenza vaccination (p=0.036). In pneumococcal vaccination, the vaccination rate was statistically high in those with a high education level (p=0.001). It was observed that the vaccination rates were significantly lower in patients with low-income levels in both vaccine groups (p=0.044, p=0.034). When asked about the reason for the unvaccinated patients, they were told that they were not aware of the vaccine (41.3%, 76.0%) in the first place and that their doctor did not recommend it (28.2%, 27.6%) in the second place for influenza and pneumococcal vaccines.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Influenza and pneumococcal vaccine application rates in patients with COPD were found to be low in our country, in line with the literature. The lack of doctor’s advice and lack of knowledge about the vaccine was important factors in unvaccinated individuals.

GİRİŞ ve AMAÇ: COVID-19 ilk görüldüğü andan itibaren yayılarak tüm dünyayı etkisi altına aldı. Tanı ile ilgili tanımlanmış çeşitli kriterler olsa da asemptomatik hastalar ve solunumla ilgili semptomları olmayan hastalarda COVID-19 tanısı büyük bir endişe kaynağı olmaya devam etmektedir. Bu hastalar spesifik olmayan semptomlarla hastaneye başvurabilmektedir. Bu nedenle bu çalışmada, üroloji polikliniğimize başvuran pulmoner semptomları olmayan hastalarda çekilen abdominal bilgisayarlı tomografilerde (BT) izlenen COVID-19 pnömoni bulgularını değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 1 Nisan 2020 – 1 Kasım 2020 tarihleri arasında üroloji polikliniğine başvuran hastaların dosyaları geriye dönük olarak in-celendi. Pulmoner semptomları olan ve daha önce COVID-19 tanısı almış hastalar çalışma dışında bırakıldı. Üroloji polikliniğinde herhangi bir nedenle abdominal BT yapılan hastalar çalışmaya dahil edildi. Bu hastaların demografik verileri ve BT bulguları kaydedildi. Abdominal BT’nin akciğer taban görüntülerinde COVID-19 pnömoni bulguları araştırıldı. Ek olarak abdominal BT’si olmayan hastalar çalışma dışında bırakıldı.
BULGULAR: Bu çalışmaya 1024 hasta dahil edildi. Bu hastaların 99’unun (%9.7) abdominal BT akciğer taban görüntülerinde COVID-19 pnömonisi ile ilgili bulgulara sahip olduğunu gözlemledik. Hastaların 885’inde (%86.4) patolojik pulmoner bulgu bulunmazken, 40’unda (3.9%) başka patolojik pulmoner bulgular vardı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: COVID-19 hastalığı tüm dünyada bir pandemi haline gelmiş ve önemli bir sorun olarak varlığını sürdürmektedir. Ürologlar dahil tüm sağlık profesyonelleri bu hastalığın tanı ve tedavisinde aktif rol oynamaktadır. Bu nedenle üroloji polikliniğine renal kolik veya karın ağrısı şikayeti ile başvuran hastalarda COVID-19 pnömonisinin değerlendirilmesi gerektiği akılda tutulmalıdır.

INTRODUCTION: The novel coronavirus disease 2019 (COVID-19) has spread all over the world from the first case. Although some criteria used in diagnosis, the diagnosis of COVID-19 in asymptomatic patients and patients with non-respiratory symptoms remains a big con-cern. The patients with COVID-19 could apply to the hospital with non-specific symptoms. Therefore, we aimed to evaluate the incidence of missed diagnosed COVID-19 pneumonia on abdominal computed tomography (CT) performed in patients admitted to our urology outpatient clinic in this study.
METHODS: The files of patients admitted to the urology outpatient clinic were evaluated retrospectively from April 1 to November 1, 2020. The patients with pulmonary symptoms and previously diagnosed with COVID-19 were excluded from the study. The patients who underwent abdominal CT at the urology outpatient clinic for any reason were included in this study. The demographic data and CT findings of these patients were recorded. The rates of missed diagnosed COVID-19 pneumonia detection on the lung base images of abdominal CT were evaluated. In addition, the patients without abdominal CT were excluded from this study.
RESULTS: One thousand and twenty-four patients were included in this study. We observed that 99 (9.7%) of these patients had findings related to COVID-19 pneumonia on the lung base images of abdominal CT. Although 885 (86.4%) patients had no pathological pulmonary findings, 40 (3.9%) patients had other pathological pulmonary findings.
DISCUSSION AND CONCLUSION: COVID-19 disease has become a pandemic worldwide and continues to exist as a significant problem. All health-care professionals, including urologists, play an active role in the diagnosing and treating this disease. Therefore, it should be kept in mind that COVID-19 pneumonia should be evaluated in patients admitted to the urology outpatient clinic with renal colic or abdominal pain.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı, acil tıp kliniğine başvuran delici-kesici alet yaralanmalarının (DKAY) demografik ve klinik özellikleri ile kan transfüzyonu yapılan ve yapılmayan hasta gruplarında Glasgow Koma Skalası (GKS), Revize Travma Skoru (RTS), şok indeksi (Şİ), modifiye şok indeksi (MŞİ) ve yaşa göre şok indeksi (YŞİ) değerlerini karşılaştırarak analiz etmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrospektif, kesitsel, tek merkezli çalışmaya DKAY nedeniyle acil tıp kliniğine başvuran ardışık 308 hasta dahil edildi. Bu vakaların demografik ve klinik özellikleri, travma skorlamaları (GKS ve RTS), şok indeksleri (Şİ, MŞİ ve YŞİ), operasyon ve transfüzyon durumları, yaralanma zamanı ve klinik sonlanımları kaydedildi. Veriler kan transfüzyonu yapılan ve yapılmayan vakalar arasında karşılaştırıldı.
BULGULAR: Çalışmaya 288 erkek (%93.5) ve 20 kadın (%6.5) toplam 308 hasta alındı. Ortalama yaş 28.30±11.90 idi. 235 (%76.3) olgu darp, 64 (%20.8) trafik kazası ve 9 (%2.9) kendine zarar verme nedeniyle acil servise başvurdu. En yaygın anatomik yaralanma bölgesi alt ekstremiteydi (%39). Yapılan cerrahi işlemlerin 173’üne (%56.20) yumuşak doku onarımı, 22’sine (%7.10) vasküler cerrahi onarım, 22’sine (%7.10) laparotomi, 18’ine (%5.80) tüp torakostomi yapıldı. En fazla hasta sayısı (n=38, %12.3) Temmuz ve Ağustos aylarında ve (n=153, %49.7) 18: 01-00: 00 saatleri arasında başvurdu. Kan transfüzyonu yapılan hastalarda almayanlara göre ortalama GKS ve RTS değerleri anlamlı olarak daha düşük, ortalama Şİ, MŞİ ve YŞİ değerleri daha yüksekti (tüm karşılaştırmalar için p<0.001). Son olarak yüksek Şİ, YŞİ ve MŞİ’nin kan transfüzyonu ihtiyacının bağımsız belirteçleri olduğu bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: DKAY nedeniyle acil servisine başvuran vakalarda en fazla yaralanmanın ekstremite bölgesinden olduğu ve yaralanma sonucu en sık yapılan işlemin primer sütürasyon olduğu gözlemlenmiştir. Ek olarak, yüksek SI, MSI ve ASI, acil servise bıçak yarası ile başvuran hastalarda kan transfüzyonu gereksinimi için önemli belirleyicilerdi.

INTRODUCTION: This study analyzed the demographic and clinical characteristics of patients who were admitted to the emergency department (ED) with stab wounds and compared the Glasgow coma scale (GCS), Revised Trauma Score (RTS), Shock Index (SI), Modified Shock Index (MSI), and Age-Adjusted Shock Index (ASI) between patients who received a blood transfusion and those who did not.
METHODS: This retrospective, cross-sectional, single-center study included 308 consecutive patients admitted to the ED due to stab wounds. We assessed patients’ demographics and clinical features, trauma scores (GCS and RTS), SIs (SI, MSI, and ASI), the timing of trauma, intervention and blood transfusion need, and clinical outcomes. Data were compared among the groups who received blood transfusions and those who did not.
RESULTS: A total of 308 patients, 288 male (93.5%) and 20 female (6.5%), were included in the study. The mean age was 28.30±11.90 years. 235 (76.3%) cases were admitted due to assaults, 64 (20.8%) traffic accidents, and 9 (2.9%) self-harm. The most common anatomi-cal site of injury was the lower extremity (39%). The soft tissue repairs were done in 173 (56.20%), vascular surgical repair in 22 (7.10%), laparotomy in 22 (7.10%), and tube thoracostomy in 18 (5.80%). The highest number of patients (n=38, 12.3%) were in July and August and (n=153, 49.7%) between 18: 01 and 00: 00. The mean GCS and RTS values were significantly lower, and mean SI, MSI, and ASI values were higher in patients who received blood transfusions (p<0.001 for all comparisons). Finally, elevated SI, ASI, and MSI remained independent predictors of the need for blood transfusion.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The most common anatomical site for stab wounds was extremities and the most common required procedure was soft tissue repairs. In addition, elevated SI, MSI, and ASI were independent predictors for blood transfusion requirement in patients admitted to the ED with stab wounds.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu yazının amacı, meme kanseri nedeni ile neoadjuvant kemoterapi (NAKT) gören hastaların aksillalarının durumunu PET/BT ile değerlendirmek ve sentinel lenf nodu biyopsisi (SLNB) ile aksillaya yaklaşımımızı ve aksiler lenf nodu diseksiyonunu ve sonuçlarını literatür eşliğinde irdelemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2016–2019 yılları arasında Kartal Dr. Lütfi Kırdar Şehir Hastanesinde meme kanseri tanısı alıp NAKT sonrası ameliyat edilen 100 kadın hasta geriye dönük olarak değerlendirildi. Hastalar yaş; NAKT öncesi tümör çapı, evre, aksiler tutulum olup olmaması NAKT sonrası tümör çapı, evresi, aksilla durumu, yapılan ameliyat ve ameliyat sonucu patolojik olarak aksilla ve kitle durumu, takip süresi ve nüks açısından değerlendirildi.
BULGULAR: Bu çalışmada, yaş ortalaması 53.4±11 idi (26/75). Hastaların neoadjuvant kemoterapi (NAKT) öncesi tümör çapı ortalaması 29.06±13 mm (10–80 mm), NAKT sonrası tümör çapı 13.42±17 mm (0–80 mm) (p<0.001) idi. Patojoli spesmeninde ise tümör çapı ortalamsı 14.91±19 mm (0–80 mm) idi. NAKT öncesi hastaların 36’sı evre III, 64’ü evre II idi. NAKT sonrası; 79 hastanın evresi geriledi (p<0.001), 18 hastada evre gerilemesi olmadı, üç hastanın evresi II’den III’e ilerledi. Toplam 34 hastada (%38) patolojik tam yanıt (pCR) elde edildi. NAKT öncesi bütün hastalarda klinik ve görüntüsel olarak aksillar lenf nodu (LN) pozitifliği vardı. NAKT sonrası SLNB yapılan 100 hastanın 51’inde SLNB negatif, 49 hastada pozitif idi. Pozitif gelen hastaların aksiler diseksiyonundan sonra 25 hastanın pozitif lenf nodunun SLNB ile çıkarılmış olduğu görüldü. Yirmi dört hastada ise diğer lenf nodlarında da yayılım vardı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Meme kanserinde NAKT’nin dikkate alınması ve aksilla için SLNB sonrası cerrahi karar vermenin uygun olacağını değerlendirdik.

INTRODUCTION: In this study, we aim to determine the condition of the breast cancer patient’s axilla after neoadjuvant chemotherapy (NACT) with PET/CT, evaluate our approach to the axilla after sentinel lymph node biopsy (SLNB), and examine the axillary lymph node dissection (ALND) and its results in the light of the literature.
METHODS: In Kartal Dr. Lütfi Kırdar City Hospital, 100 women patients who were diagnosed with breast cancer and operated after NACT between 2016 and 2019 were evaluated retrospectively. Patients were evaluated in terms of tumor size, stage, presence or absence of axillary involvement before and after NACT, age, the operation performed, follow-up time, recurrence, pathological status of the axilla, and mass.
RESULTS: In this study, the mean age was 53.4±11 years (26–75 years). The mean tumor diameter was 29.06±13 mm (10–80 mm) before NACT and 13.42±17 mm (0–80 mm) (p<0.001) after NACT. The mean tumor diameter in the pathogen specimen was 14.91±19 mm (0–80 mm). Before NACT, 36 of our patients were stage III and 64 were stage II. After NACT, 79 of our patients were downstage (p<0.001), 18 patients did not change in stage, and 3 patients progressed from stage II to III. Pathological complete response was obtained in a total of 34 patients (38%). Before NACT, all patients had axillary lymph node (LN) positivity clinically and visually. SLNB was negative in 51 of 100 patients who underwent SLNB and positive in the remaining 49 patients. After ALND of positive patients, it was seen that the positive LNs of 25 patients were removed by SLNB. Metastasis to other LNs was also detected in 24 patients.
DISCUSSION AND CONCLUSION: We concluded that it would be appropriate to consider NACT for breast can-cer and it would be appropriate to make a surgical decision for axilla after SLNB.

GİRİŞ ve AMAÇ: Prematüre doğan bebeklerin prematüre retinopatisi gelişimine bağlı olarak 1. ve 5. yaş refraksiyon ölçümleri ile, 5. yaş kontrol muayenelerindeki görme keskinliği ölçümleri ve şaşılık gelişimine olan etkisinin değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya 36 haftadan küçük doğan 30 prematüre bebeğin 60 gözü dahil edildi. Bebekler takipleri sırasında prematüre retinopatisi (PR) gelişen (grup 1) ve gelişmeyen (grup 2) prematüre bebekler olmak üzere iki gruba ayrıldı. Bebeklerin cinsiyeti, doğum haftası, doğum kilosu, PR gelişimi, 1. yaş refraktif durumları ile 5. yaş kontrol muayenesindeki refraktif durumları ile görme keskinlikleri, şaşılık muayeneleri, ön ve arka segment bulguları kaydedildi. PR gelişen grupla PR gelişmeyen grup hem 1. yaş hem de 5. yaştaki refraksiyon durumları ile 5 yaştaki görme keskinlikleri açısından istatistiksel olarak karşılaştırıldı.
BULGULAR: Çalışmaya 16’sı (%53.33) erkek ve 14’ü (%46.67) kız olmak üzere 36 haftadan küçük doğan 30 prematüre bebeğin 60 gözünden PR gelişen 22 göz (grup 1) ile PR gelişmeyen 38 göz (grup 2) istatistiksel olarak karşılaştırıldığında, hem 1. yaş hem de 5. yaşta miyopi görülme oranları arasında ileri düzeyde anlamlı bir farklılık bulundu. Grup 1’de (n=22) her iki yaşta da miyopi insidansı daha yüksekti (sırasıyla p=0.0001 ve p=0.006). Hipermetropi ve astigmatizma görülme oranları açısından ise hem 1. yaşta hem de 5. yaşta istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık bulunamadı (sırasıyla 1.yaş p=0.475 ve p=0.694 ile 5. yaş p=0.103 ve p=0.81). Beş yaşında ölçülen görme keskinliği değer ortala-maları açısından 2 grup arasında anlamlı bir farklılık yoktu (p=0.054).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Tek başına prematüritenin miyopi insidansında artışa yol açmadığı fakat PR gelişimiyle miyopi insidansı arasında anlamlı bir ilişki olduğu, dolayısıyla PR gelişen bebeklerin sonraki yıllarda daha yakından takibinin uygun olacağı kanaatine varıldı.

INTRODUCTION: In children, refractive status is affected by a lot of factors such as congenital disorders, prematurity, and retinopathy of prematurity (ROP). Our study aimed to evaluate the effect of ROP development on visual acuity, strabismus, and refractive errors in children born premature.
METHODS: The study included 60 eyes of 30 premature infants born <36 weeks. The infants were divided into two groups as; which developed ROP (Group I) and group which undeveloped ROP (Group II). First year refractive status, refractive status on the control examination of the fifth age, visual acuity, strabismic examination findings, anterior, and posterior segment findings were recorded. Two groups were statistically compared in terms of refraction status of both first and fifth age and visual acuity of fifth age.
RESULTS: There were 16 (53.3%) male and 14 (46.67%) female premature infants borned before 36 weeks. Group I developed of ROP comprised of 22 eyes and Group II comprised of 38 eyes with no ROP. A statistically significant difference was found between the rates of myopia at the age of 1 and 5 years. The incidence of myopia was found statistically high in both ages (p=0.0001 and p=0.006, respectively) in Group I patients. There was no statistically significant difference in both first age and fifth age examination findings in terms of hypermetropia and astigmatism(p=0.475 and p=0.694, respectively, p=0.103 and p=0.81, respectively). There was no significant difference between the two groups in terms of mean visual acuity values measured at the age of 5 (p=0.054).
DISCUSSION AND CONCLUSION: It was concluded that prematurity alone did not lead to an increase in the incidence of myopia, but there was a significant relationship between the development of the ROP and myopia incidence. Infants with ROP should be closely followed in subsequent years.

GİRİŞ ve AMAÇ: Akut karın, dikkatli değerlendirme gerektiren ciddi bir durumdur. Akut karın etiyolojisi oldukça karmaşıktır ve alternatif tanı yöntem-leri yaşamı tehdit eden durumlara işaret edebildiği için çok değerlidir. Bu çalışmanın amacı, acil serviste cerrahi ve medikal tedavi seçenekleri ile ilişkili olarak fizik muayene ve laboratuvar göstergelerinin rolünü incelemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu tek merkezli retrospektif çalışma, 01 Ocak 2019-01 Ocak 2020 tarihleri arasında hastanemiz acil servisine başvuran 18-90 yaş arası 735 hasta ile yapıldı. Hastaların demografik özellikleri (yaş ve cinsiyet), hastaneye yatış verileri, rebound varlığı ve istemsiz defans, ayırıcı tanı, tedavi yaklaşımı (medikal veya cerrahi tedavi) ve laboratuvar parametreleri analiz edildi.
BULGULAR: Tüm hastaların yaş ortalaması 45.5±18.6 yıl idi ve erkek hastalar fazlaydı (%51.1). En sık tanılar sırasıyla akut apandisit, akut gastroenterit ve akut kolesistit idi. Cerrahi tedavi uygulanan hastalar medikal tedavi uygulananlara göre anlamlı olarak daha gençti (p<0.001). Rebound ve istemsiz defans medikal tedavi alan hastalarda daha belirgindi. Cerrahi tedavi uygulanan hastalarda inflamatuvar laboratuvar parametreleri daha yüksekti. Rebound, düşük yaş, yüksek lökosit ve nötrofil düzeylerinin yanı sıra düşük RDW varlığı, cerrahi tedavi lehine anlamlı ilişkiler gösterdi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bulgularımız, akut karınlı hastalarda rebound varlığı, yüksek nötrofil ve düşük yaşın tedavi modalitesi için belirleyici olabileceğini düşündürmektedir.

INTRODUCTION: Acute abdomen is a dangerous condition that necessitates attentive care. The etiology of acute abdomen is quite complex and alternative diagnostic methods are very valuable as it may indicate life-threatening conditions. The purpose of this study was to ex-amine the role of physical examination and laboratory indicators in relation to surgical and medical treatment options in the emergency department (ED).
METHODS: This single-center retrospective study was conducted on 735 patients aged be-tween 18 and 90 years admitted to the ED of our hospital between January 01, 2019, and January 01, 2020. Patients’ demographics (age and gender), hospitalization data, presence of rebound and involuntary guarding, differential diagnosis, treatment approach (medical or surgical treatment), and laboratory parameters were analyzed.
RESULTS: The mean age of all patients was 45.5±18.6 years and male patients were dominant (51.1%). The most common diagnoses were acute appendicitis, acute gastroenteritis, and acute cholecystitis, respectively. Patients who had surgical treatment were significantly younger than those who received medical treatment (p<0.001). Rebound tenderness and involuntary guarding were more pronounced in the patients who received medical treatment. Inflammatory laboratory parameters were higher in patients who received surgical treatment. The presence of rebound tenderness, decreased age, elevated leukocyte, and neutrophil levels, as well as decreased red cell distribution width showed significant associations in favor of surgical treatment.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Results suggest that the presence of rebound tenderness, elevated neutrophil, and decreased age may be predictive for the treatment modality in patients with acute ab-domen.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı 2. trimesterdaki servikal uzunluk ile preterm doğum ve maternal özellikler arasındaki ilişki değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya, hastanemiz antenatal polikliniğine 20-24. gebelik haftalarında başvuran servikal uzunluk ölçümü yapılan 98 gebe çalışmaya dahil edildi. Yaş, vücut kitle indeksi (VKİ), obstetrik öykü, gravida, parite ve abort sayıları kaydedildi. Preterm doğum grubu 37. gestasyonel hafta öncesi doğum, term doğum grubu 37. gestesyonel hafta sonrası doğum olarak tanımlandı.
BULGULAR: Çalışma grubunda 77 (%78.6) gebe 37. gebelik haftasından sonra 21 (%21.4) gebe ise 37. gebelik haftası öncesinde doğum yaptı. Servikal uzunluk 14 (%14.3) hastada 25 mm’den kısa, 84 (%85.7) hastada ise 25 mm’den uzun olarak tespit edildi. On iki (%12.24) hastamız-da preterm doğum öyküsü mevcuttu. Preterm doğum oranı servikal uzunluğu 25 mm’den kısa olan grupta anlamlı olarak yüksek bulundu (p<0.05). Yaş, VKİ seviyeleri ile servikal uzunluk arasında anlamlı ilişki tespit edildi (p<0.05). Preterm/term doğum ve parite sayısı arasında ilişki tespit edilemedi (p<0.05). Preterm ve term doğum oranları ile VKİ arasında anlamlı ilişki tespit edildi (p<0.05). Preterm doğum öyküsü varlığında preterm doğum oranı anlamlı olarak artmaktadır (p<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Servikal hunileşme, preterm doğum öyküsü ve obezite varlığı 2. trimester servikal uzunluğunun kısa olması ile ilişkili tespit edildi. Bu nedenle bu hasta gruplarında 20-24. gebelik haftalarında rutin servikal uzunluk ölçümü yapılması önerilmektedir.

INTRODUCTION: The study aimed to investigate the relationship between mid-trimester cervical length and pre-term delivery and maternal characteristics.
METHODS: Cervical length measurement was carried out in 98 pregnant women who presented to antenatal outpatient clinic between 20 and 24th weeks’ pregnancy. Age, obstetric history, gravida, parity, the number of abortion, and body mass index (BMI) were also recorded. Births before 37th week formed preterm birth group, and those after 37th week formed term birth group.
RESULTS: Of pregnant women included in the study, 77 (78.6%) gave birth after 37th week of pregnancy, while 21(21.4%) gave birth before 37th week of pregnancy. Fourteen cases (14.3%) with cervical length under 25 mm, while 84 (85.7%) cases with cervical length over 25 mm. Twelve (12.24%) of the study group had a history of preterm birth. Of these cases, 11 (91.7%) had a recurrent pre-term birth. The rate of pre-term birth was higher in cases with a cervical length less than 25 mm compared to other cases (p<0.05). There was a significant relation between cervical length and age and BMI levels (p<0.05). No significant relation was found between parity and term and pre-term births (p>0.05). There was a significant relation between BMI and term and pre-term birth rates (p<0.01). The rate of pre-term birth was significantly higher in cases with previous history of pre-term birth (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Mid-trimester short cervical length associated with presence of funneling, his-tory of preterm birth, and obesity. Both a history of pre-term birth and a short cervix were associated with preterm birth. Therefore, in this patient group, routine cervical length measurement at 20–24 pregnancy weeks is recommended.