AMAÇ: Vertebral hemanjiyomlar yaygın iyi huylu damarsal lezyonlardır. Sıklıkla asemptomatiklerdir. En sık bulgu ağrıdır. Tedavi seçenekleri cerrahi, lezyon içerisine alkol enjeksiyonu, metil metakrilat ile vertebroplasti, embolizasyon ve radyoterapidir. Bu yazıda, semptomatik vertebral hemanjiyom tedavisinde radyoterapi sonuçlarımız sunuldu.
YÖNTEMLER: Semptomatik vertebral hemanjiyomu olan 34 hasta (24 kadın, 10 erkek; ort. yaş 52; dağılım 30-65 yaş) 24-40 Gy dozunda eksternal radyoterapi ile tedavi edildi. Tüm hastalarda ağrı, bir hastada başvuru anında parapleji vardı. Tedaviden önce, sonra ve takip sırasında ağrı ve ağrının azaltılması sonuçları değerlendirildi.
BULGULAR: Ortalama 48 aylık takip ile radyoterapi sonrası 6 hastada %50’dan az, 10 hastada %50’den fazla ve 18 hastada tam yanıt elde edildi.
SONUÇ: Semptomatik vertebral hemanjiyomlarda, özellikle ağrı ana semptom iken, radyoterapi noninvazif, güvenli ve etkin bir tedavi seçeneğidir.

OBJECTIVE: Vertebral hemangiomas are common benign vascular lesions. They are often asymptomatic. Pain is the most common symptom. Treatment options are: surgery, intralesional injection of alcohol, vertebroplasty with methyl methacrylate, embolisation, and radiotherapy. We present the results of radiotherapy in symptomatic vertebral hemangiomas treated in our clinic.
METHODS: 34 patients (24 female, 10 male; mean age 52; range 30 to 65 years) with symptomatic vertebral hemangiomas were treated with external radiotherapy at a dose of 24-40 Gy. All patients had pain and one patient had paraplegia at presentation. Results in terms of pain and pain relief were assessed before and after therapy and during follow up.
RESULTS: Radiotherapy is a non-invasive, safe, and effective treatment option for symptomatic vertebral hemangiomas, especially those cases in which pain is the main symptom.
CONCLUSION: Radiotherapy is a non invasive,safe and effective treatment option for symptomatic vertebral hemangiomas especially in which pain is the main symptom.

AMAÇ: Bu çalışmanın amacı, keratoplasti (KP) ameliyatlarında endikasyonları ve operasyon tiplerini saptamaktı.
YÖNTEMLER: Kliniğimizde Ocak 2008-Aralık 2008 tarihleri arasında yapılan keratoplasti ameliyatları geriye dönük incelendi. Hastaların yaşı, cinsiyeti, hangi gözün ameliyat edildiği, endikasyonları ve operasyon tipi [Penetran keratoplasti (PKP), derin anterior lameller keratoplasti (DALK), tek başına keratoplasti veya beraber kombine cerrahiler] kaydedildi.
BULGULAR: Çalışmaya 239 keratoplasti hastası alındı. Hastaların en sık psödofakik veya afakik korneal ödem endikasyonuna bağlı ameliyat edildiği görüldü (62 göz, %25.9). İkinci sıklıkta keratokonus (61 göz, %25.5) ve 3. sıklıkta korneal distrofi (31 göz, %13) olduğu görüldü. Yirmi yedi hastada (%11.3) greft yetersizliği vardı. Toplam 239 ameliyatın 201’i
(%84.1) PKP ve 38’i DALK (%15.9) idi. PKP olanların 14’ü (%7) ekstrakapsüler katarakt ekstraksiyonu (EKKE) ve arka kamara (AK) göz içi lensi (GİL) implantasyonu, 7’si (%3.5) skleral fikse GİL implantasyonu, 5’i (%2.5) pupilloplasti, 7’si (%3.5) sineşiolizis ile kombineydi.
SONUÇ: Keratoplasti ameliyatları kliniğimizde en sık keratokonus ve psödofakik veya afakik korneal ödem endikasyonu nedeniyle gerçekleştirilmiştir. Bunların dışında keratit sekeli, korneal distrofi, greft yetmezliği ve travmatik korneal skarlar nedeniyle de keratoplasti sıklıkla uygulanmaktadır.

OBJECTIVE: The aim of this study was to evaluate the distribution of indications and the type of operation for keratoplasty (KP).
METHODS: Records of all patients who underwent KP, between January 2008-December 2008 were rewiewed retrospectively. The age, sex and laterality of the eye, indication for keratoplasty and type of the operation [penetrating keratoplasty (PK), deep anterior lamellar keratoplasty (DALK), penetrating keratoplasty (PK) only or concomitant surgical procedures] were recorded.
RESULTS: 239 operation of keratoplasty were included in the study. We showed that, most common indication was pseudophakic or aphakic corneal edema (62 eyes, 25.9%). Keratoconus is the second most common indication (61 eyes; 25.5%) and corneal dystrophy is the third most viewed (31eyes, 13%). 27 patient (11.3%) was regreft. Of the 239 operations, 201 (84.1%) were PK and 38 (15.9%) were DALK. Of the PK operations, 14 (7%) were combined with extracapsular cataract extraction (ECCE) and posterior chamber (PC) intraocular lens (IOL) implantation, 7 (3.5%) were combined with scleral fixated (SF) IOL implantation, 5 (2.5%) were combined with pupilloplasty, 7 (3.5%) were combined with synechiolysis.
CONCLUSION: Pseudophakic and aphakic corneal edema were the most common indication for keratoplasty with keratoconus. In addition keratitis scar, corneal distrophy, regraft and traumatic corneal skar were other common indications for keratoplasty.

AMAÇ: Bu çalışmanın amacı preoperatif pregabalin, pregabalin+deksketoprofen veya plasebo uygulamasının hemodinamik yanıt, postoperatif analjezi, intraoperatif opioid tüketimi, hasta memnuniyeti üzerine olan etkilerini karşılaştırmaktır.
YÖNTEMLER: Laparoskopik kolesistektomi uygulanacak 18-65 yaş arası ASA I-II risk grubundaki 90 hasta çalışmaya alındı. Hastalar cerrahiden 60 dk önce oral olarak 150 mg pregabalin (grup P), 150 mg pregabalin+25 mg deksketoprofen (grup PD) veya plasebo (grup K) aldı. Anestezi indüksiyonu propofol, fentanil, vekuronyum, idamesi ise propofol, remifentanil ile O2-hava desteğinde sağlandı. Hastalar operasyon esnasında KAH, OAB, SpO2 ve intraoperatif remifentanil kullanımı açısından kaydedildi. KAH, OAB, solunum hızı, sedasyon skalası, VAS postoperatif olarak 1., 2., 6., 12. ve 24. saatlerde değerlendirildi. Hasta memnuniyet skoru, yan etkiler, cerrahiden sonra ilk 24 saat içersindeki total analjezik gereksinimi analiz edildi ve gruplar arasında karşılaştırıldı.
BULGULAR: PD grubundaki hastalarda postoperatif özellikle 1. ve 2. saatlerde VAS skorları belirgin olarak düşük idi. PD grubunda total intraoperatif opioid tüketimi P ve K grubuna göre belirgin az idi. Hasta memnuniyeti ise PD grubunda diğer gruplardan yüksek idi.
SONUÇ: Laparoskopik kolesistektomi geçirecek hastalarda deksketoprofen ile kombine edilen pregabalinin preemptif kullanımının entübasyona hemodinamik yanıtı baskılamada, intraoperatif ve postoperatif analjezi sağlamada daha etkili olduğu sonucuna varıldı.

OBJECTIVE: The objective of present study was to evaluate the effect of administering preoperative pregabalin, pregabalin and dexketoprofen, or placebo on haemodynamic response, postoperative analgesia, intraoperative opioid consumption, and patient satisfaction.
METHODS: Ninety ASA I-II patients, aged 18-65 years, undergoing laparoscopic cholecystectomy were included in the study. Patients received either oral pregabalin 150mg (group P), pregabalin 150mg and dexketoprofen 25mg (group PD), or placebo (group C) 60 min before surgery. Anesthesia was induced with propofol, fentanyl, and vecuronium and maintained with propofol, remifentanyl, air and O2. HR, MAP, oxygen saturation, and use of intra-operative remifentanyl was recorded during the operation. Postoperatively HR, MAP, respiration rate, sedation scala, and VAS were assessed at 1, 2, 6, 12, and 24 hours rest. Patients satisfaction score, side effects, and total analgesic requirement in the first 24 hours after surgery were analyzed and compared between the groups.
RESULTS: Patients in the PD group had significantly lower postoperative VAS scores, particularly at 1-2 hours. Total intra-operative opioid consumption in the PD group was significantly less than group P and C. Patient's satisfaction in PD group was increased in comparison to the other groups.
CONCLUSION: We concluded that preemptive use of pregabalin combined with dexketoprofen is effective in suppressing haemodynamic response to intubation and providing intraoperative and postoperative analgesia in patients undergoing laparoscopic cholecystectomy.

AMAÇ: Spigel hernisi tanısı konulan hastalar geriye dönük olarak literatür eşliğinde incelendi.
YÖNTEMLER: Bu çalışmaya Spigel hernisi tanısı ile ameliyat edilen 17 hasta (12 kadın, 5 erkek; ort. yaş 52; dağılım 32-74 yaş) dahil edildi. Hastalar yaş, cinsiyet, şikayetler, lokalizasyon, defekt çapı, hastanede yatış süresi ve onarım teknikleri açısından incelendi.
BULGULAR: Ortalama defekt çapı 3.7 (2-6) cm idi. Tüm hastalarda ağrı şikayeti vardı. Hastaların 11’ine polipropilen yama ile, 6’sına standart cerrahi ile onarım yapıldı. Polipropilen yama ile onarım uygulanan hastalarda 4-48 aylık takiplerde nüks saptanmadı.
SONUÇ: Spigel hernilerinde polipropilen yama ile cerrahi onarım düşük nüks oranlarıyla uygulanabilir.

OBJECTIVE: Patients diagnosed with Spigelian hernia are evaluated retrospectively by review of the literature.
METHODS: The study included 17 patients (12 female, 5 male; mean age 52; range 32 to 74 years) who were diagnosed with a Spigelian hernia which was treated surgically. Patients were evaluated in terms of age, sex, clinical presentation, localization, size of the defect, duration of hospitalization, and surgical techniques.
RESULTS: Average size of the defect was 3.7 (2-6) cm. All of the patients reported pain. Eleven patients were treated with mesh herniorraphy techniques. Six patients were treated by the standard surgical technique. During the follow-up of 4-48 months, no recurrence was observed among the mesh herniorraphy group.
CONCLUSION: Mesh herniorraphy techniques using polypropylene meshes can be preformed with low recurrence rates.

AMAÇ: Bu çalışmada amaç, total diz artroplastisinde patellar yüzey değişiminin klinik sonuçları etkileyip etkilemediğinin belirlenmesidir.
YÖNTEMLER: Patella yüzeyi değiştirilmiş 52 diz ile patella yüzeyi korunmuş 53 hasta karşılaştırıldı. Bu karşılaştırma “Knee Society” skorlama sistemi, diz önü ağrısı, patellofemoral eklem fonksiyonu ve eklem hareket açıklığı gibi klinik parametreler göz önüne alınarak yapıldı.
BULGULAR: Ameliyat sonrası dönemde her iki grup arasında toplam klinik, diz ve fonksiyon skorları arasında fark saptanmadı. Yeni gelişen diz önü ağrısı bakımından da gruplar arasında fark bulunmadı. Patellofemoral eklem fonksiyonlarını gösteren merdiven inme kapasitesi ve sandalyeden kalkma becerileri göz önüne alındığında da her iki grup arasında belirgin bir fark saptanamazken; diz eklem hareket açıklığı patellası korunan hastalarda daha iyi bulundu.
SONUÇ: Her iki grup arasında postoperatif takiplerde anlamlı farklar saptanmaması nedeniyle rutin olarak patellar kıkırdak değişimi uygulanması doğru bulunmamaktadır. Sadece seçilmiş hastalarda cerrahın tercihine bağlı olarak patellar eklem yüzeyi değiştirilmelidir. Böylece gereksiz kullanımından doğacak patellar komponente bağlı komplikasyonlardan kurtulmuş olunur.

OBJECTIVE: The aim of this study is to determine the effect of patellar resurfacing on clinical results in total knee arthroplasty.
METHODS: 52 patellar-resurfaced patients and 53 patellar surface-protected patients were compared. This comparison was included clinical parameters such as the "Knee Society" scoring system, anterior knee pain, patellofemoral joint function, and joint range of motion.
RESULTS: There was no statistical difference between postoperative total clinical, knee, and functional scores between patellar-resurfaced and patellar surface-protected patients.
Postoperative anterior knee pain was not statistically different between the two groups. There was no statistical difference between the two groups in terms of stair climbing and chair raising, activities which demonstrate patellafemoral joint function. Range of motion of the knee was found to be improved among the patellar surface protected group.
CONCLUSION: Routine patellar resurfacing is not recommended since no statistically significant difference was found between the two groups in postoperative clinical follow-ups. Patellar resurfacing may be performed in selected patients according to surgeon's option so that patellar resurfacing related complications can be avoided.

AMAÇ: Ani işitme kaybı (AİK) en fazla üç gün içinde aniden gelişen, en az üç frekansı tutan, minimum 30 dB ve üzerindeki sensörinöral işitme kaybıdır. Bu çalışmada, ani işitme kayıplı olgularda eşlik eden diğer hastalık ve semptomların prognoz üzerine etkisini değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEMLER: Çalışmaya Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi Kulak Burun Boğaz Anabilim Dalı’nda, 1992-2008 tarihleri arasında yatarak tedavi gören, 93 unilateral ve 2 bilateral AİK’lı (97 kulak) hasta (57 erkek, 38 kadın; ort. yaş 47.7; dağılım 4-70 yaş) alındı.
BULGULAR: Erken tedaviye başlanan olgularda, tedaviye iyi yanıt açısından anlamlı sonuçlar alındı. Ani işitme kayıplı olgularda işitme kaybı şiddeti ve tedaviye iyi yanıt açısından anlamlı sonuç alındı. Diyabet ve vertigo şikayeti olan hastalarda tedaviye yanıt daha iyi bulundu. Tinnitus, odyolojik konfigürasyon, üst solunum yolu enfeksiyonu (ÜSYE) açısından AİK’lı olgularda prognostik bir faktör olarak anlamlı sonuçlar elde edilemedi.
SONUÇ: Diyabet, vertigo, AİK şiddeti ve geç başvuru sürelerinin iyileşme oranlarını düşürdüğünü tespit ettik. AİK ile tinnitus ve ÜSYE arasında ise anlamlı bir ilişki bulunamadı.

OBJECTIVE: Sudden hearing loss (SHL) is a sensorineural hearing loss that develops within three days, leading to a minimum 30 dB hearing loss, involving at least three frequencies. In this study, we intended to evaluate the effect of co-morbidities and symptoms on prognosis in patients with sudden hearing loss.
METHODS: 95 cases and 97 ears (57 male, 38 female; mean age 47.7; range 7 to 40 years) presenting to the Otorhinolaryngology Department of Gaziantep University with SHL between the years 1992-2008 were included in this study.
RESULTS: Statistically meaningful results were obtained from patients in whom the therapy was started earlier. Statistically meaningful differences were observed regarding intensity of the hearing loss and response to therapy. In patients with vertigo and diabetes, the response to therapy was improved.
In patients with tinnitus, odiologic configuration, or presence
of upper respiration tract infection, no meaningful prognostic
factors were identified for cases with SHL.
CONCLUSION: We found that diabetes, vertigo, intensity of SHL, and delayed appealing time contribute to decreased rate of healing. Tinnitus and upper respiratory tract infection appear to have no relation to SHL.

Safra kesesi ameliyatını laparaskopik yöntem ile yapmak altın standart olarak kabul edilmektedir. Yaklaşık 1/10.000-50.000 oranında görülen situs inversus totalis laparaskopik kolesistektomi için kontrendikasyon oluşturmadığı gibi altın standart olarak kabul edilmelidir. Bu yazıda, situs inversus totalisli hastada yapılan laparaskopik kolesistektomi sunuldu ve ek olarak ameliyat için yerleştirilen portların yerlerinin cerraha sağladığı faydalar değerlendirilmiştir.

The use of laparoscopy in gallbladder surgery is widely accepted as the gold standard. Situs inversus totalis, which is seen at a rate of 1/10.000-50.000 rate, does not have contraindication for laparoscopic cholecystectomy, and thus this method should be more frequently applied. We present a case of laparoscopic cholecystectomy in a patient with situs inversus totalis is presented and the benefits of port placement during surgery were evaluated.

Herediter multipl ekzostoz (HME), uzun kemiklerin jukstaepifizer bölgesinden köken alan ekzostozlarla karakterize, otozomal dominant geçişli bir sendromdur. Temel defekt bozulmuş enkondral kemik oluşumu ve enkondral kemikleşmenin olduğu jukstaepifizer bölgelerde çok sayıda benign kemik aşırı büyümesidir (ekzostoz veya osteokondrom). İnsidansı 1/50.000’dir. Klinik olarak asıl yakınma eklem yakınında tek veya çok sayıda sert, ağrısız kitlelerin varlığıdır. Bu osteokondromlar büyümede geriliğe, ağrılı lokal semptomlara, damar, tendon, sinir basılarına, eklem hareketlerinde kısıtlılığa ve nörolojik bulgulara da neden olabilir. Burada göğüs ağrısı şikayeti ile göğüs hastalıkları polikliniğine başvuran ve akciğer grafisinde soliter pulmoner nodül tespit edilen HME tanısı olan hasta, soliter pulmoner nodülün ayırıcı tanısında nadir görülen bir neden olarak sunuldu.

Hereditary multiple exocytosis (HME) is a syndrome characterized by exocytosis bulging from the juxtaepiphyseal part of long bones and is inherited through an autosomal dominant mode. The basic defect is impaired endochondral bone growth and multiple benign bone overgrowths (exostose or osteochondroma) at the juxtaepiphyseal regions where endochondral ossification takes place. The incidence is 1/50.000. Clinically, the main complaint is the presence of single or multiple, firm, painless masses near the joints. These osteochondromas may also cause growth retardation, painful local symptoms, compression of the blood vessels, nerves and tendons, limitation of joint movements and neurological symptoms. This HME case was admitted to our clinic with the complaint of chest pain and in his chest X-ray solitary pulmonary nodule was observed. The case was presented because of its rarity in the differential diagnosis of solitary pulmonary nodule.

Demir tüm hücreler için gerekli olan temel bir elementtir. En önemli görevi hemoglobin aracılığı ile oksijen taşımaktır. Demir fizyolojik olaylarda kullanılmak üzere her gün belli miktarlarda alınması zorunlu bir mineraldir. Demirin yüksek dozda alınması vücutta toksik etkiye neden olabilmektedir. Demir zehirlenmesinde en çok etkilenen organ karaciğerdir. Kalp, böbrek, akciğerler ve hematolojik sistem de zarar görebilecek diğer başlıca organlardır. Bu yazıda, yüksek dozda demir alımına bağlı gelişen toksikasyon olgusu tartışıldı. Yirmi bir aylık kız çocuk yüksek dozda demir preparatı içmesi nedeniyle çocuk acilimize getirildi. Hastanın 153 mg/kg demir almış olduğu saptandı. İlaç alımını takiben 4. saatte bakılan kan demir düzeyi 377 μg/dl idi. Hastaya desferroksamin tedavisi başlandı. Demir düzeyi giderek düşen hastanın gelişinin 4. gününde kan demir düzeyi 23 μg/dl saptandı. Hasta ayaktan izlenmek üzere evine gönderildi. Demir preparatlarının tek dozluk paketlenmesi, ilaçların çocukları cezbedici tat ve görünümde olmaması, ilaç kutularında çocuk koruyucu kapakların kullanılması, doktorların erişkin hastalara demir preparatlarını reçete ederken toksisite açısından aileyi uyarması ve gerekli bilgileri vermesi mortalite ve morbiditeyi azaltacağı görüşündeyiz.

Iron is an essential element for all human cells, and it is required in certain quantities every day for use in physiological events. The primary use of iron is in hemoglobin, used for vital oxygen transport. Large quantities of iron can be toxic to the human body. The liver is the primary organ which is subject to its toxic effects. Secondary damage occurs to the heart, kidneys, lungs, and the hematologic system. In this study, we discuss a case of high dose iron intake intoxication. A twenty-one month old girl was brought to our child emergency unit due to consumption of a high dose iron drug. History of the case revealed that 153mg/kg elemental iron was taken orally. Blood iron level in the patient was 377 μg/dl four hours after ingestion. Desferrioxamine was started for treatment of iron toxicity. Blood iron level was gradually reduced and detected as 23 μg/dl on the fourth day. The patient was sent back home for outpatient follow-up. This report suggests that doctors must caution families and provide information about the toxicity of iron preparations. Warning parents will reduce mortality and morbidity due to poisoning. Additionally, single-dose packaging, the use of unpleasant appearances for toxic drugs, and the use of protective covers may be beneficial for reducing the incidence of toxicity.

Spinal muskuler atrofi (SMA), proksimal kaslarda ilerleyici tarzda güçsüzlük ve atrofi ile kendini gösteren nöromüsküler bir hastalıktır. İnsidansı 1/10000 olup kistik fibrozisten sonra beyazlarda en sık görülen otozomal resesif hastalıktır. “Survival motor neuron” (SMN-1) geninde mutasyonla karakterizedir. Evrensel tarama maliyet etkin değildir. Bu nedenle prenatal tanı genellikle yüksek riskli çiftlerde uygulanır ve SMN-1 genindeki homozigot delesyon tespitine dayanır. Gebe olan SMA hastalarını bekleyen komplikasyonlar arasında tekrarlayan idrar yolu enfeksiyonları, ilerleyici kötüleşen solunum fonksiyonları, preterm doğum, uzamış doğum eylemi, tekerlekli sandalye ve konumlandırma problemleri ve kas-iskelet bel ağrısı bulunmaktadır. Bu yazıda preeklampsi ile komplike olan bir SMA olgusu sunuldu.

Spinal muscular atrophy (SMA) is a neuromuscular disorder characterized by progressive proximal manifestation of muscle weakness and atrophy. Spinal muscular atrophy is the second most common autosomal recessive disorder among Caucasians after cystic fibrosis, with estimated incidence of one in 10,000. SMA is characterized a by mutation in the survival motor neuron gene (SMN-1). Universal screening is not cost effective. For this reason, prenatal diagnosis is usually applied in high-risk couples and is based on the detection of homozygous deletion of the SMN-1 gene. Complications probable for the pregnant SMA patients include recurrent urinary tract infections, worsening pulmonary function, premature labor, prolonged labor, wheelchair seating with positioning problems, and musculoskeletal low back pain. We present a case of SMA that is complicated by preeclampsia.

İskemik modifiye albümin 1990’lı yılların sonunda tanımlanmış ve koroner iskemide kullanılan bir moleküldür. İskemide erken dönemde kullanılabilir olması akut apandisit, boğulmuş fıtıklar, mezenterik iskemi gibi hastalılarda da kullanılabileceğini düşündürmüştür.

Ischemia modified albumin became available in late 1990’s and is usually applied in coronary ischemia. IMA usage in early ischemia led us to hypothesize that IMA could be used to treat acute appendicitis, incarcerated hernia, mesenteric ischemia.