Çalışmamızda elektif sezaryen operasyonu planlanan olgularda 11 mg (2,2ml) intratekal %0.5’lik hiperbarik bupivakain ile 8.5 mg (1,7ml) intratekal %0.5’lik hiperbarik bupivakain+25 µgr (0,5ml) fentanilin etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. Sezaryen operasyonu planlanan 60 (ASA I-II) olgu, her grupta 30 olgu olacak şekilde rasgele iki gruba ayrıldı. Grup A olgulara 11 mg (2,2ml) hiperbarik bupivakain, Grup B olgulara 8.5 mg (1,7ml) hiperbarik bupivakain+25 µgr (0,5ml) fentanil spinal aralıktan verildi. T4 dermatomunda sensoryal analjezinin başlama zamanı, toplam analjezi süresi, hemodinamik parametreler, yenidoğanın 1-5. dk.’lardaki Apgar skoru, maternal yan etkiler, motor blok derecesi, objektif ağrı skalası ve hastaların yöntemden memnuniyeti kaydedildi. B grubunda T4 dermatomunda sensoryal analjezinin başlama zamanı A grubuna göre daha kısa bulundu (p<0.05). Toplam analjezi süresi ise B grubunda A grubuna göre daha uzun olarak kaydedildi (p<0.05). Hasta memnuniyeti ise A grubuyla karşılaştırıldığında B grubunda daha iyi idi. Her iki grupta diğer parametre değerleri arasındaki fark anlamsızdı (p>0.05). Sonuç olarak; elektif sezaryen operasyonlarında lokal anestezik+opioid kombinasyonun lokal anesteziğe tercih edilebileceği kanısına varıldı.

The aim of the present study was to compare the clinical effects of 11 mg (2,2 ml) 0.5% hyperbaric bupivacaine with 25 µgr (0,5ml) fentanyl combined with 8,5 mg (1,7 ml) 0.5% hyperbaric bupivacaine, in patients undergoing elective cesarean section. 60 term parturients (ASA I-II), scheduled for cesarean section were randomly assigned into two groups. Spinal anesthesia was performed with 11 mg (2,2 ml) hyperbaric bupivacaine in group A (n=30), 8.5 mg (1,7 ml) hyperbaric bupivacaine+25 µgr (0,5ml) fentanyl in group B (n=30). Onset time of sensory analgesia in T4 dermatome, duration of analgesia, haemodynamic parameters, 1st and 5th minutes Apgar scores of neonate, side effects of maternal, the degree of motor blockade, objective pain scale, satisfaction of the patients were recorded. The onset time of sensory analgesia in T4 dermatome was found to be shorter in the group A (p<0.05). Duration of analgesia was recorded to be longer in the group B (p<0.05). Satisfaction of patient was better than group B compared with group A. The other parameters in both groups showed no difference (p>0.05). As a result, the spinal use of local anesthetic+opioid combination may be preferred over local anesthetic in cesarean section operations.

Bu çalışmada planlı ekstrakapsüler katarakt cerrahisi ve intraoküler lens yerleştirilmesinin (PEKKE-İOL) kornea kalınlığına olan etkisinin araştırılması amaçlandı. Yaşları 69-72 (ortalama 70.5) olan 25’i erkek, 27’si kadın, toplam 52 senil katarakt hastasının kornea kalınlıkları preoperatif ve postoperatif olarak 24-36 saat, 10. gün, 1 ay ve 3 aylık olarak ultrasonik pakimetrik olarak ölçüldü. Preoperatif kornea kalınlıkları 540±25.4 mikron, postoperatif 24-36 saatte 655±35.4 mikron, 10. gün 610±20.4 mikron, 1. ay 557±15.4 mikron ve 3. ay 545±25.4 mikron bulundu. Student’s t-test ile yapılan analizde kornea kalınlıkları arasında preoperatif ve postoperatif olarak 24-36 saat ve 10.gün değerleri arasında istatistiksel anlamlılık görüldü (p<0.05). PEKKE-İOL cerrahisinin kornea kalınlığında istatistiksel olarak anlamlı bir azalmaya sebep olduğu sonucuna varıldı.

To investigate the effect of planned extracapsular cataract extraction followed by intraocular lens implantation (PECCE-IOL) procedure on the corneal thickness was aimed in this study. Ultrasonic pachymetric measurements of the corneal thickness of 52 patients (25 males and 27 females; aged between 69 and 72 years, with a mean age 70.5) with senile cataract was performed pre-operatively as well as on 24th-36th hours, 10th day, 1st month and 3rd month postoperatively. The mean corneal thickness was 540±25.4 microns pre-operatively; 655±35.4 microns between 24th and 36th hours post-operatively; 610±20.4 microns on 10th day; 557±15.4 microns at the end of the 1st month and 545±25.4 at the end of the 3rd month postoperatively. Students’ t-test revealed a statistically significant difference between the values obtained between 24th-36th hours and on the 10th day (p<0.05). In conclusion, PECCE-IOL procedure causes significant reduction in corneal thickness.

Postoperatif intraabdominal abse, brid ileus, eviserasyon ve yara yeri enfeksiyonları cerrahlar için büyük problemler oluşturmaktadır. Parenteral ve enteral uygulanan antibiyotiklerin bu komplikasyonları azalttığı bilinmektedir. Ancak antibiyotiklerin intraperitoneal kullanımı ile komplikasyonların ve mortalitenin değişimi ile ilgili bir çalışma son yıllarda yapılmamıştır. Kliniğimizde fekal ya da pürülan peritonit sebebi ile opere edilen 92 ardışık hasta iki gruba ayrılarak incelenmiştir. Çalışma grubundaki 46 hastaya sistemik antibiyotiklerin yanı sıra peroperatif intraperitoneal metronidazol ile lavaj uygulanmıştır. Bu grupta sadece 2 (%4) hastada komplikasyon gözlenmiştir. Bunlar yara yeri enfeksiyonu ve eviserasyondur. Buna karşın kontrol grubundaki 46 hastaya sadece sistemik antibiyotik verilmiş olup, hastaların 8’inde (%17) yara yeri enfeksiyonu, 1 hastada (%2) eviserasyon oluşmuştur (p<0,05). Her ne kadar çalışma grubundaki 3 hasta kaybedilmiş olsa da (p<0,05), bu sonucun çalışmamızla ilişkili olmasından ziyade ölen hastaların primer patolojileri ile ilişkili olduğunu düşünmekteyiz. Her iki grup arasında diğer komplikasyonlar açısından bir farklılık görülmemiştir (her biri için p>0,05). Sonuç olarak intraabdominal metronidazol ile lavaj ve sistemik antibiyotik kullanımı (kombine tedavi) fekal ve pürülan peritonitli hastalarda komplikasyonları azaltabilir.

Postoperative intraabdominal abscess, brid ileus, evisceration and wound site infections constitute major problems for surgeons. It is known that antibiotics administered parenterally and enterally can reduce these complications. However, no study concerning the changes in complications and mortality upon intraabdominal use of antibiotics was performed in recent years. 92 consecutive patients operated in our clinic due to fecal or purulent peritonitis were categorized into two groups and observed. Preoperative intraabdominal metronidazole and lavage was applied in addition to systemic antibiotics to 46 patients in the study group. Complications were observed only in 2 patients (4%) within this group. These consisted of wound site infection and evisceration. On the contrary, 46 patients in the control group were received only systemic antibiotics, upon which wound site infection in 8 of patients (17%) and evisceration in 1 case (2%) occurred (p<0,05). Although 3 of the patients in the study group died (p<0,05), we think that rather than our study, these conditions were related to the primary pathologies of the relevant patients died. No difference concerning the other complications was observed between these two groups (for each p>0,05). In conclusion, administration of intraabdominal metronidazole, lavage and systemic antibiotic (combined therapy) may reduce the complications in fecal and purulent peritonitis patients

Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi Çocuk Kliniği’ne her hangi bir hastalık nedeniyle yatırılan 210 hasta malnütrisyon, anemi, anne sütü alım süresi, raşitizm ve aşılanma durumu açısından değerlendirildi. Vakaların yaşları medyan 10.5 ay ve E/K: 3/2 idi. Bu hastaların %44.8’inin sosyal güvencesi varken, %55.2’sinin yoktu. Hastalar Gomez sınıflamasına göre %14.3’ü hafif, %16.7’si orta, %3.8’i ağır malnütrisyonlu idi. Anne sütü alım süresi bir yaşın üzerindeki hastalarda medyan 6 aydı. Vakalarımızın %6.2’sinde raşitizm vardı. İki aydan büyük olan hastaların %61.5’inin aşısı tam, %29.6’sının eksik, %8.9’unun hiç aşısı yoktu. Hastaların %63.8’i anemik olup; %37.6’sının anemisi hafif, %18.6’sının orta, %7.6’sının ağır idi. Bölgemizdeki hastalarda anemi ve malnütrisyonun yüksek oranda olduğu görüldü.

Two hundred and ten patients who admitted to Dr. Lütfi Kırdar Kartal Training and Research Hospital, Clinics of Pediatrics, due to different kinds of diseases were evaluated for malnutrition, anemia, duration of breast-feeding, rickets and immunization status. The median age of the cases was 10.5 months with a male to female ratio of 3/2. 44.8% of those patients had social insurance and the remaining 55.2% had no social insurance. According to Gomez classification 14.3% had mild, 16.7% had moderate and 3.8% had severe malnutrition. The median duration for breast-feeding for the patients older than 12 months was 6 months. 6.2% of our cases had rickets. Among the patients who were older than 2 months, 61.5% had full immunization, 29.6% had incomplete immunization and 8.9% had no immunization. 63.8% of the patients were anemic; 37.6% had mild, 18.6% had moderate and 7.6% had severe anemia. It was found that anemia and malnutrition were prevalent in the patients in our region.

Bu çalışma diabetes mellitus (DM)’ta diyabet tipi, süresi, tedavi şekli, metabolik regülasyon ve komplikasyonlar ile süperoksid dismutaz (SOD), total antioksidan status (TAS) ilişkisini araştırmak amacıyla yapıldı. Bu amaçla 62 diyabetik ve 31 sağlıklı olguda TAS, SOD, früktozamin (FA), hemoglobin A1c (HbA1c), açlık kan şekeri (AKŞ), kan üre azotu (BUN), kreatinin, kolesterol, trigliserid ve yüksek dansiteli lipoprotein kolesterol (HDL-C) çalışıldı. Diyabetik grupta ortalama SOD değeri kontrol grubuna kıyasla anlamlı olarak düşük bulunurken (p<0.001), ortalama TAS değerlerinde anlamlı farklılık saptanmadı (p>0.05). Hem kontrol hem diyabetik grupta SOD ile TAS değerleri arasında korelasyon saptanmadı. İyi-kötü kontrollü gruplar arasında ve komplikasyonlu-komplikasyonsuz gruplar arasında TAS ve SOD farklılıkları saptanmadı (p>0.05). Diyabet süresine göre TAS ve SOD farklılığı ve korelasyonu saptanmadı (p>0.05). Tedavi şekline göre TAS ve SOD değerlerinde anlamlı farklılık saptanmadı. Tip 1 ve tip 2 diyabetiklerde TAS ve SOD parametrelerinde anlamlı farklılık gözlenmedi (p>0.05); ancak HbA1c ile FA, AKŞ ile FA ve HbA1c ile AKŞ arasında korelasyon saptandı (p<0.01). Bu çalışmada diabetes mellituslu grupta kontrol grubu ile karşılaştırıldığında daha düşük SOD düzeyleri bulundu, ancak TAS düzeylerinde anlamlı farklılık bulunmadı. Bu çalışmadan elde edilen veriler sonucunda tip 1 ve tip 2 DM’lularda cinsiyet farkı olmaksızın SOD seviyelerinin düşük bulunduğu saptandı ve diabetes mellitusun izlenmesinde SOD’nin yararlı bir parametre olabileceği kanısına varıldı.

This study was done to investigate the relationship between the level of superoxide dismutase (SOD), total antioxidant status (TAS) and type of diabetes, diabetes duration, metabolic regulation and complications of diabetes. For this purpose, we studied SOD, TAS, fructosamine (FA), glucose, HbA1c, blood urea nitrogen (BUN), cholesterol, trigliseride and HDL-Cholesterol in 31 non-diabetics and 62 diabetic subjects. In diabetic group mean SOD level was significantly lower than the control group (p<0.01). There was no significant difference in TAS levels between diabetics and control group (p>0.05). There was no correlation between SOD and TAS in both diabetics and controls (p>0.05). There was also no correlation between SOD, TAS, HbA1c, FA and glucose levels. There were no established significant differences in the levels of SOD and TAS between good and bad metabolic control group (p>0.05). There were also no significant differences between with and without complications groups (p>0.05). In diabetic group, according to years and treatment of diabetes, there were no significant differences in SOD and TAS values. There were no significant differences in SOD and TAS in type 1 and type 2 diabetics (p>0.05) but there was significant correlation between HbA1c-FA, HbA1c-glucose and FA-glucose (p<0.01). In this study SOD levels were lower in diabetics group than control group, but there were no found significant differences in TAS levels. From data obtained in this study we determined that SOD levels were lower in type 1 and type 2 diabetics not related with sex, and we concluded that SOD levels might be a useful parameter for diabetes mellitus.

Malign mezotelyoma (MM) sıklıkla plevrayı nadiren periton, perikard ve tunika vaginalisi tutan nadir bir kanserdir. Bu çalışmamızda MM tanılı hastalarımızla ilgili klinik deneyimimizi değerlendirmeyi amaçladık. Retrospektif olarak yaş, cinsiyet, performans statüsü, başlangıç semptomları, sigara ve asbest hikayesi, lokalizasyon, tedavi rejimi ve komplikasyonlar açısından 10 hastamızı değerlendirdik. Hastaların ortalama yaşı 52.10±12.33 (37-74) yıl olup, 3’ü kadın 7’si erkekti. 8 hastada hastalığın lokalizasyonu plevra iken 2 hastada periton idi. Hastaların 4’ü evre 4, 6’sı ise evre 3 idi. Uygun olan hastalarda cerrahi tedavi ve radyoterapi uygulandı. Kemoterapi olarak yüksek doz metotreksat+folinik asit rejimi 1.seri tedavi olarak kullanıldı. Çalışmanın sonunda medyan progresyona kadar geçen süre 2 ay (SE: 4; %95 CI: 0-9) ve medyan sağkalım süresi 8 ay (SE: 3; %95 CI: 3-13) olarak bulundu. 1 yıllık sağkalım oranı %41.1 idi. Çalışmanın sonunda mezotelyomalı hastalarımızda yüksek doz metotreksat+folinik asit rejiminin uygun bir tedavi olduğu, literatürdeki benzer çalışmaların bu verileri desteklediği görülmüştür.

Malign mesothelioma is a rare cancer, which affects usually pleura and rarely peritoneum, pericardium and tunica vaginalis and has no standard treatment regimen. Purpose of the study was to evaluate our clinical practice on malign mesothelioma. We analyzed 10 patients retrospectively according to following criteria: Age, gender, performance status, initial symptoms, tobacco and asbestos history, localization, stage of disease, treatment regimen, results of therapy and complications. Mean age of the patients was 52.10±12.33 (37-74) years, 3 of them were female and 7 were male. Localization of disease was pleura in 8 patients and peritoneum in 2 patients. Four of the patients were at stage 4 and 6 were at stage 3. Surgical therapy, chemotherapy (high dose methotrexate+folinic acid) and radiotherapy were used for treatment. At the end of the study, median progression time was 2 months (SE: 4; 95% CI: 0-9) and median survival time was 8 months (SE: 3; 95% CI: 3-13). One-year survival rate was 41.1%. Using the high dose methotrexate+folinic acid was appropriate according to our study. Similar studies in the literature supports our results.

Psoriazis, etyolojisi bilinmeyen ve sık görülen dermatolojik bir hastalıktır. Psoriaziste keratinositlerdeki hiperproliferasyonun veya gastrointestinal sistemdeki değişikliklerin anormal lipid metabolizmasına yol açabileceği ileri sürülmüştür. Bu çalışmada bir grup psoriazisli hasta ile kontrol grubunun lipid profilleri karşılaştırılmıştır. Çalışmaya plak tip psoriazisli 26 erkek, 36 kadın 62 hasta ile 29 erkek, 34 kadın 63 psoriazisi olmayan sağlıklı erişkin kişi alındı. On iki saat açlığı takiben alınan kanda total kolesterol (TK), trigliserid (TG), yüksek dansiteli lipoprotein (YDL), düşük dansiteli lipoprotein (DDL) ve çok düşük dansiteli lipoprotein (ÇDDL) seviyelerine bakıldı. Bulunan değerler düşük, normal, yüksek ve çok yüksek olarak kaydedildi ve gruplar arasında karşılaştırıldı. Her iki grubun TG, YDL ve DDL değerleri arasında bir fark bulunmazken (p>0.05), TK ve ÇDDL açısından ise istatistiksel fark mevcuttu (p<0.05). Psoriazis tedavisinde kullanılan bazı ilaçlar da düşünüldüğünde hastaların hiperlipidemiyle ilişkili tıkayıcı kalp-damar hastalıkları açısından büyük bir risk altında oldukları görülmektedir. Bu yüzden psoriazisli hastaların lipid profillerinin izlenmesinde fayda vardır.

Psoriasis is a very common dermatological disease with unknown etiology. It has been related with hyperproliferation of keratinocytes. The changes in the gastrointestinal system may cause abnormal lipid metabolisms. In this study, lipid profiles of patients with psoriasis and control group have been compared. Sixty-two (26 male, 36 female) adult patients with plaque type psoriasis and 63 (29 male, 34 female) healthy adults without psoriasis included in the study. The total cholesterol (TC), triglyceride (TG), high-density lipoprotein (HDL), low-density lipoprotein (LDL) and very low-density lipoprotein (VLDL) were measured in the blood taken after 12 hours of hungry. The found levels were recorded as low, normal, high and very high and were compared between groups. There were no significant differences among TG, HDL and LDL of each two groups (p>0.05); there were statistical significant differences in levels of TC and VLDL (p<0.05). When some of drugs that have been used for psoriasis treatment are considered it is seen that these patients are very large risk group in terms of hyperlipidemia related occlusive cardiovascular diseases. Therefore, it is useful to check the lipid profiles in patients with psoriasis.

CK-MB izoenziminin ölçümünde, rutin laboratuarlarda günümüzde en yaygın kullanılan yöntem immunoinhibisyon ile CK-MB aktivite ölçümüdür. Bu teknik ile ilgili en sık karşılaşılan sorun, miyokardial nekrozun söz konusu olmadığı durumlarda da sonuçların referans aralığının üzerinde çıkmasıdır. Biz çalışmamızda, immunoinhibisyon ile elde edilen sonuçları yeni bir yöntem olarak kabul gören, CK-MB kütle konsantrasyonunun elektrokemiluminometrik immunoassay yöntemi ile karşılaştırdık. Bu amaçla ilk olarak, total CK değeri normal olup CK-MB aktivite değeri firmanın verdiği kit referans aralığının üzerinde olan ve kardiak şikayet ve öyküsü olmayan 65 olgu çalışmaya alındı. Bu 65 olgu sağlıklı grup olarak kabul edildi. Çalışmanın ikinci bölümünde klinik olarak akut miyokard enfarktüsü (AMI) tanısı almış 34 hasta serumu her iki yöntemle çalışıldı. Sağlıklı grupta her iki yöntemle elde edilen CK-MB sonuçları arasında kötü bir korelasyon bulunurken (r=0.076), AMI’lü grubun değerleri oldukça yüksek bir korelasyon gösterdi (r=0.977). Sonuç olarak, sağlıklı olgularda immunoinhibisyon tekniği ile CK-MB değerlerinin pozitif interfere olduğunu, gerçek yüksek kardiak CK-MB değerlerinde bu interferansın oranla azaldığını düşünmekteyiz.

In quantification of CK-MB isoenzyme, activity measurements by means of immunoinhibition technique have been widely used in routine laboratories. The most common problem met by this technique is lack of specificity; that is results above reference ranges are not seldom seen in the absence of myocardial necrosis. In this study we compared this traditional technique with a recently introduced CK-MB mass assay with chemiluminometric immunoassay technique with higher specificity. Sixty five subjects with no signs and symptoms of coronary artery disease, whose total CK activities are within; but CK-MB immunoinhibition results are above the reference ranges of manufacturer’s, are taken into study (healthy controls). Another 34 subjects diagnosed as acute myocardial infarction (AMI) also are evaluated by the both methods. Results of healthy controls by two methods showed a weak correlation (r=0.076); whilst in AMI group a high correlation was observed (r=0.977). According to these data, immunoinhibition assay seems to be positively interfered and this interference is obvious in the results of healthy controls, but this positive interference is proportionally very small and so of little importance in AMI patients’ sera whose cardiac MB’s are quite high.

Akut apandisit acil servislerinde sık tedavi edilen hastalıklardandır. Kliniğimizde son 6 yılda yapılan apendektomi olguları ve bunların demografik özelliklerini retrospektif olarak inceledik. 1996-2002 yılları arasında kliniğimize başvuran ve akut apandisit ön tanısıyla opere edilen 834 hasta çalışmaya alındı. Demografik özellikler "Graphed Prisma V3" paket programındaki ki-kare (X2) testi ile, olguların mevsimsel dağılımı ise Kolmogorov-Smirnow testiyle değerlendirildi. Olguların 502’si (%60,8) erkek, 332’si (%39.2) kadındı. Erkeklerin yaş ortalaması 22.35±9.95, kadınların yaş ortalaması 23.52±16.66 idi. Hastalar genelde ikinci (n=338) ve üçüncü (n=233) dekattaydı. Postoperatif tanılar akut apandisit (%68.1, n=568), perfore apandisit (%25.5, n=213), negatif laparatomi (%6.4, n=53) idi. İstatistiksel olarak negatif laparatomi kadınlarda anlamlı bir şekilde yüksek bulundu. Bu nedenle bayan hastalarda diagnostik algoritma izlenmelidir kararına varıldı.

Appendicitis is the most commonly observed disease in emergency units. We retrospectively evaluated the patients who underwent appendectomy in our service for the last 6 years. Eight hundred thirty four patients operated between 1996 and 2002 were the subject of this study. Demographics were analyzed with chi-square test in Graphed Prisma V3 program. The seasonal distribution of the cases was analyzed with Kolmogorov-Smirnow test. Five hundred and two patients (60.8%) were male, whereas 332 (39.2%) were female. The median ages in male and female were 22.35±9.95 and 23.52±16.66 years respectively. The patients were generally in the second (n=338) and third (n=233) decades. The postoperative diagnosis were acute appendicitis in 568 (68.1%), perforated appendicitis in 213 (25.5%) and false laparotomy in 53 (6.4%) patients. The false laparatomies were high in females. Since the false laparatomies were statistically significantly high in females, we conclude that diagnostic algorithm should be followed in female patients.

Çocukların anstabil önkol kırıklarının tedavisi sorunlu olup, cerrahi ve konservatif tedavilerin sınırları tam olarak belli değildir. Bu çalışmada konservatif tedavi edilen stabil ve anstabil çocuk önkol kırıklarıyla, cerrahi tedavi edilen anstabil kırıkların karşılaştırılması amaçlanmıştır. 8-16 yaş arası 51 hastanın 7’sindeki stabil önkol kırığı konservatif, 44 anstabil kırığın 26’sı konservatif, 18’i cerrahi olarak tedavi edilmiştir. Hastaların 17’si 8-10 ve 34’ü 11-16 yaş grubundadır. 33 hastaya kapalı redüksiyon sonrası uzun kol sirküler alçı, yeterli redüksiyon sağlanamayan 18 hastaya intramedüller fiksasyon veya kompresyon plağıyla cerrahi tedavi uygulanmıştır. Konservatif olarak tedavi edilen hastalar ortalama 6 (4-9) ay, cerrahi olarak tedavi edilen hastalar ortalama 13 (6-15) ay takip edilmiştir. Konservatif olarak tedavi edilen anstabil kırıklı 26 hastanın 20’sinde (%76.9) iyi, 6’sında (%23.1) kötü; cerrahi olarak tedavi edilen 3 (%16.6) olguda kötü, 15 (%83.4) olguda iyi sonuç alınmıştır. 4 (%22.2) olguda rotasyon kusuru, 1 (%5.5) olguda redüksiyon kaybı oluşmuştur. Anstabil kırıklarda cerrahi tedaviyle iyi sonuç alma oranı konservatif tedaviye göre daha fazladır. 11-16 yaş grubundaki anstabil kırıklarda rotasyon kusuru oluşma oranı, stabil kırıklara göre çok daha fazladır. Cerrahi tedavide redüksiyon kaybı oluşma oranı konservatif tedaviye göre çok daha azdır. Kapalı intramedüller tedavi hem komplikasyon riskinin yüksek olmaması, hem de iyi sonuç alınması açısından en uygun tedavi yöntemi olarak görülmektedir.

Treatment of the unstable forearm fractures in children is very problematic and the limits of the conservative or surgical treatment are not obvious. In this study, comparison of the conservatively treated stable and unstable pediatric forearm fractures with the surgically treated unstable fractures was aimed. In the 8-16 age group, 7 stable and 26 unstable fractures were treated conservatively while the 18 unstable fractures were treated surgically. 17 of the patients were in 8-10 age group and the remaining 34 were in 11-16 age group. Following closed reduction long arm cast were applied to 33 patients, surgical treatment with intramedullary fixation or with compression plate were applied to the 18 patients in whom suitable reduction cannot be obtained. The mean follow-up time was 6 (4-9) months for conservatively and 13 (6-15) months for surgically treated patients. Satisfactory results were obtained in 20 (76.9%) of the 26 unstable fractures treated conservatively while the 6 (23.1%) had bad results. On the other hand, results in surgically treated patients were satisfactory in 15 (83.4%) and bad in 3 (16.6%). Malrotation was seen in 4 (22.2%) cases and loss of reduction in 1 (5.5%). Rate of satisfactory results in unstable fractures was better in surgically treated group than in conservatively treated group. In 11-16 ages group, malrotation rate was very higher in unstable fractures than in stable fractures. Rate of loss of reduction was very lower in surgical treatment. Closed intramedullary nailing seems to be the most suitable treatment modality, as the risk of complication is not high and having satisfactory results.

Kronik hastalığı olan ve uzun süreli tedavi gören çocukların ve ailelerinin önemli psikososyal sorunları bulunmaktadır. Özellikle söz konusu hastalık kanser ise bu sorunlar artmaktadır. Bunun bilincinde olmasına rağmen, hekim ve hemşireler ne yazık ki yoğun iş temposunda zaman zaman aile ve çocukların bu sorunlarına çok fazla eğilememektedir. Biz bu çalışmada bu sorunları bir kez daha irdelemek, hastalarımıza yaklaşımlarımızda işin sosyal yönünü de ön plana çıkarabilmek amacıyla 20 kanserli çocuk ve 30 kanserli çocuk annesine bir anket uyguladık.

There are important psychosocial problems of children and their families who have chronic diseases especially childhood cancer. Even though the doctors and the nurses are conscious of this, unfortunately during the intensive work schedule, sometimes they are unable to pay attention to these problems of parents and patients. In order to peruse these problems, in this study we questionnared 20 children with cancer and 30 mothers of cancerous children.

Retina dekolmanı ameliyatı sonrası sıklıkla geçici olarak oluşan kas dengesizliğinin kalıcı olarak da oluştuğu gözlenmiştir. Reoperasyonlar ve kas altına geniş skleral eksplantların yerleştirilmesi bu duruma sebep olan en önemli faktörlerdir. Çalışmamızda skleral “buckle” materyaline bağlı olarak gelişen restriktif tropyalı bir olgu kozmetik amaçla ameliyat edildi. Olgunun preoperatif muayenesinde sağ esotropya mevcut olup Hirshberg 45° üzerinde, Krimsky 90 prizm diyoptri üzerindeydi. Göz hareketleri tüm bakış yönlerinde kısıtlıydı. Genel anestezi altında traksiyon testi pozitifdi. Ameliyat sırasında saptanan konjonktiva, tenon kapsülü ve kas arasındaki anormal yapışıklıklar kısmen temizlendi.

Although extraocular muscle dysfunction often occurs temporarily after retinal detachment surgery, permanent muscle imbalance has also been observed after all types of retinal detachment surgery. Reoperations and the placement of large scleral exoplants beneath muscles are known the most important factors that cause this condition. Because of cosmetic reasons, we operated a patient who developed restrictive tropias, due to scleral buckle material, following retinal detachment surgery. Preoperative examination was right esotropia that Hirschberg was over 45°, Krimsky was over 90 prism dioptre. There was restriction in all fields of gaze. Forced duction test under general anesthesia was positive. The abnormal adhesions observed between conjunctiva, Tenon's capsule and muscle were removed during the operation.

Elde bazen parmak kayıpları ile sonuçlanabilen çok çeşitli yaralanmalar olabilir. Olgumuz geçirdiği iş kazasından sonra sağ el birinci, ikinci ve üçüncü parmaklarında amputasyonlar ile acilen başvurmuştur. Kopan distal parçaların replantasyona uygun olmaması nedeni ile eldeki mevcut anatomik yapı ve kapasite değerlendirilerek, farklı tarihlerde birinci ve ikinci parmak güdüklerine uzatma uygulanmış, fonksiyon için gerekli asgari boy elde edilmiştir. Çok kısa güdüğü olan üçüncü ray rezeke edildikten sonra, ikinci ray üçüncü ray yerine transpoze edilerek parmaklar arası boşluk oluşması önlenmiştir. Yedi aylık tedavi süresi sonunda hastanın eski mesleğine dönmesi mümkün olmuştur.

Much kind of injuries may occur, involving the hand sometimes causing multiple digital amputations. Our patient was referred to the emergency service with traumatic amputations of the first, second and third fingers of his right hand after a manual work accident. The distal amputates were evaluated as unsuitable for replantation in terms of the present anatomic structures and capacity, the first and second digital stumps were lengthened at different surgical sessions and minimum length for function has been obtained. The gap between the fingers was prevented after the resection of the third ray, having a very short stump and the transposition of the second ray to the third. It was possible for the patient to return back to his previous occupation after the treatment period of seven months.

200 gr dan daha fazla olan benign prostat büyümesi dev benign prostat hiperplazisi (BPH) olarak kabul edilir. Bu tür vakalarda preoperatif dönemde finasteride kullanıldığında cerrahi daha kolay ve daha kansız olabilir. Bu çalışmada dev bir BPH vakası sunulmuştur.

Benign prostatic enlargement weighing more than 200 gr is defined as giant benign prostatic hyperplasia. When finastaride used preoperatively in such cases, surgery may be easier and bloodless. In this paper, we report a case of giant BPH.

Epidural anestezi bazı merkezlerde lomber disk cerrahisinde uygulanmaktadır. Rejyonel anestezinin genel avantajlarının yanı sıra, bu teknik beyin cerrahının hasta ile sözlü iletişim kurarak sinir basısının olduğu bölgeyi saptamasında yardımcıdır. Lomber disk cerrahisinde epidural anestezi uygulaması, iyi sonuçlar ve uzun süreli postoperatif analjezi sağlayan emniyetli ve yararlı bir yöntemdir. Biz lomber disk cerrahisi için epidural anestezi uygulanan bronşiyal astımı olan bir olguyu sunmaktayız. Lomber disk cerrahisinde epidural anestezi uygulamasını tartışmayı ve hatırlatmayı amaçlıyoruz.

Epidural anesthesia is used for lumbar disc surgery in some institutions. Besides the general advantages of regional anesthesia, this technique allows the neurosurgeon to have verbal contact with the patient, which helps in precise localization of the nerve root compression. Epidural anesthesia is a safe and efficacious procedure for lumbar disc surgery, which also provides excellent and long lasting postoperative analgesia. We report a case of lumbar discectomy under epidural anesthesia in a patient with asthma bronchiale. We aimed to discuss and reconsider the use of epidural anesthesia in lumbar disc surgery.

Spindle hücreli karsinom skuamoz hücreli karsinomun nadir rastlanan yüksek "grade"li şekli olup, klinikte çoğunlukla polipoid kitle şeklinde görülür. Bu tip tümörler baş boyun bölgesinde, özellikle larinks ve farinkste yerleşir. En iyi tedavi yaklaşımı total cerrahi eksizyon olup, tek başına radyoterapi uygun değildir. Bu çalışmada epiglottis yerleşimli spindle hücreli karsinom vakamız literatür bilgileri ışığında sunulmuştur.

A spindle cell carcinoma is relatively rare and high-grade variant of squamous cell carcinoma and often presenting as a polypoid or fungating neoplasm. Most tumors of these types appear in the head and neck areas and particularly in the larynx and pharynx. Complete surgical removal of the neoplasm, with or without irradiation, offered the best therapeutic approach. Irradiation alone was unsuccessful. In this paper, a case of spindle cell carcinoma locating at epiglottis is presented with the review of literature.

Güncel pratiğimizde batına penetre yaralanmalar kriminal olaylar dışında nadir görülür. Endoprotezlerin iyatrojenik perforasyonu, yutulan gıdaların (kemik) veya yabancı cisimlerin oluşturduğu perforasyonlar görülmektedir. Bu tip yaralanmalar ölümle ya da tamamen iyileşme ile sonuçlanabilir. Biz de bu amaçla ender rastlanan bir travma şeklini literatür eşliğinde sunmayı uygun bulduk.

It’s rare to diagnose in the current practice penetrating abdominal injuries except criminal cases. Possible causes are as follow: Iatrogenic endoprosthesis perforation, swallowed food (bone) and foreign bodies perforation. This type of injuries could be mortal or end up with complete recovery. In this report, we would like to present a rare injury type with literature support.