Effects of glycemic control on diabetic cardiovascular autonomic neuropathy

OBJECTIVE: We aimed to investigate the existence of cardiovascular autonomic neuropathy (CAN) in diabetic patients and to search for a relation between the level of glycemic control and autonomic neuropathy in these patients.
METHODS: All subjects provided samples to determine levels of fasting and postprandial 2nd hour glucose, HbA1c, fasting insulin, and c-peptide. Complete blood count, lipid profile with the other biochemical parameters (AST, ALT, GGT, ALP, LDH, Na, K, Ca, Cl) and urine analysis evaluating also the presence of microalbuminuria were performed. Blood pressure was measured with funduscopic examination. The battery of CAN tests was applied to all patients.
RESULTS: Fifty-one (66.2%) patients were CAN-positive and 26 (33.8%) were CAN-negative. There was no significant relation between CAN existence and diabetes duration. CAN-positive patients were significantly older in age, but there was no significant relation with mean HbA1c levels and the existence of diabetic retinopathy between CAN-positive and -negative patients. A comparison with patients on only insulin therapy showed that those using only oral antidiabetics had a higher rate of CAN positivity, but the difference was not statistically significant.
CONCLUSION: Diabetic CAN is a serious complication that may cause higher mortality, silent ischemia and even stroke. Good glycemic control can prevent, postpone and even improve existing neuropathy.

Glisemik kontrolün diyabetik kardiyovasküler otonom nöropati üzerine etkisi

AMAÇ: Diabetes mellitus nedeniyle takip edilen hastalardaki kardiyak otonom nöropati (KON) varlığı ile bu hastalardaki glisemik kontrol düzeyi ve otonom nöropati arasındaki ilişki araştırıldı.
YÖNTEMLER: Tüm olgulardan en az 8 saatlik açlık sonrası açlık ve tokluk 2. saat plazma glukozu, HbA1c düzeyi, açlık insülin ve c-peptid düzeyi ile 20 parametreli hemogram ve lipid profilleri yanı sıra AST, ALT, GGT, ALP, LDH, Na, K, Ca, Cl ile tam idrar analizi ve spot idrarda mikroalbumin / kreatinin oranları çalışıldı. Fundoskopik ve kan basıncı muayeneleri yapıldı.
Tüm hastalara, diyabetik KON tanısında kullanılan kardiyovasküler otonom nöropati testleri uygulandı.
BULGULAR: Olguların 51’inde (%66,2) KON pozitif ve 26’sında (%33,8) KON negatif olarak saptandı. Diyabet yaşı ile KON varlığı arasında istatistiksel anlamlılık saptanmadı. Nöropati pozitif olguların yaş ortalamaları, nöropati saptanmayan olgulara kıyasla anlamlı düzeyde yüksek bulundu. Nöropatisi olan ve olmayan olgular arasında, ortalama HbA1c değerleri açısından ve diyabetik retinopati varlığı açısından anlamlı fark görülmedi. Sadece oral antidiyabetik ilaç kullanan hastalardaki diyabetik KON sıklığı, sadece insülin kullanan hastalara kıyasla daha fazla saptanmasına rağmen, istatistiksel fark bulunmadı.
SONUÇ: Diyabetik KON, artmış mortalite ve sessiz miyokard iskemisi ile beraber inmeye yol açabilen, ciddi bir komplikasyondur. İyi glisemik kontrolün, KON’yi önlediği, geciktirdiği ve hatta mevcut nöropatiyi gerilettiği bir gerçektir.