Hava kirliliğinin yoğun olduğu Sivas il merkezinde, günlük hava kirliliği düzeyleri ile Sivas Göğüs Hastalıkları Hastanesi (SGHH)'ne yatan tüm hastaların kronik obstrüktif akciğer hastalığı (KOAH) ve astım bronşiale tanısı ile yatan hastalar arasında ilişkinin olup olmadığı araştırıldı. Araştırma 1 Ekim 1998-30 Eylül 2000 tarihleri arasında SGHH'ne yatan tüm hasta kayıtlarının geriye dönük incelenmesi ile yapıldı. Sivas Sağlık Müdürlüğü Halk Sağlığı Laboratuvarı Hava Kirliliği Ölçüm Birimi'nin arşivlerinden aynı döneme ait günlük ölçümlerden kükürt dioksit-total asılı partikül (SO2-TAP) değerleri çıkarıldı. Veriler SPSS istatistik programı kullanılarak regresyon korelasyon analizi yapıldı. Araştırmada günlük SO2 değerleri ile aynı zaman diliminde hastaneye yatan tüm hastalar, astım bronşiale ve KOAH tanılı hastalar arasında anlamlı bir ilişkinin olmadığı tespit edildi. Günlük TAP değerleri ile aynı zaman diliminde, hastanemize belediye sınırları içinde ikamet ederken yatan KOAH tanılı hastalar arasında ise anlamlı bir ilişki olduğu tespit edildi (r= 0.5, p= 0.013). Çalışmamız ışığında; TAP artışı ile KOAH tanılı hastalarda alevlenmeler olmakta ve hastaneye yatış oranları artmaktadır.

This study presents the relations between the whole hospitalized patients, cases with chronic obstructive pulmonary disease (COPD) and those suffering from asthma who applied to Sivas Respiratory Disease Hospital (SRDH) and the measures of air pollution at the city center. This study was performed by retrospective evaluation of the patients records between 1 October 1998-30 September 2000. SO2-TSP values related with the same period were extracted from the archives of Sivas Health Management Hygiene Laboratory Department Air Pollution Unit. Regression corelation analysis is performed to these data with SPSS statistics programme. In our study, no significant correlation was found between daily SO2 levels and the hospitalized patients, COPD patients and asthma cases in the same time interval. A significant correlation was found between the TSP values and the total COPD patients sharing the same city environment (r=0.5, p=0.013). At the highlights of this study, as the TSP levels increases, exacerbations are observed at COPD patients and the hospitalization rates increase.

AMAÇ: Rektum kanseri tedavisi multidisipliner yaklaşım gerektirir.
YÖNTEMLER: 1996-2001 tarihleri arasında Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi Genel Cerrahi, Radyasyon ve Tıbbi Onkoloji Servisleri'nce takip ve tedavisi yapılan 116 hasta dosya tarama yöntemiyle ve telefonla diyalog kurarak retrospektif olarak incelendi.
BULGULAR: Hastaların demografik özellikleri literatürle uyumluydu. Ancak 40 yaş altı hastalarımız daha fazlaydı. Tümörler genellikle son 6 cm'de yer almış adenokarsinomalardı. Erken evre hastalar literatüre göre daha azdı. Hastaların 103'ü öpere edildi. En sık uygulanan operasyon abdomino-perineal rezeksiyondu (%59.2). Serimizde sfinkter koruyucu operasyonlar tüm olguların %40'ından azdı. Yeterli kemoterapi ve neo-adjuvan radyoterapi uygulanan hasta oranı düşüktü.
SONUÇ: Hastalarımızdaki 5 yıllık sağkalım oranları irdelendi: Dukes A'da yeterli hasta sayımız yoktu, Dukes B'de, C'de ve D'de ise %38.7, %41.0 ve %0'dı. Bu oranlar literatür ile kıyaslandığında belirgin olarak kötü idi.

OBJECTIVE: The treatment of rectal cancer requires multi-discipliner approach.
METHODS: One hundred-sixteen patients, treated for rectal cancer at departments of general surgery and oncology services of Dr. Lütfi Kırdar Kartal Training and Research Hospital, were retrospectively analyzed.
RESULTS: Although the demographics of our patients were similar with the literature, the number of the patients under 40 years old was more than the published series in the literature. Tumors were generally adenocarcinomas, located at the lowest one third of rectum. Early stage cancers were fewer. One hundred-three patients were operated. The most frequent operation was abdomino-perineal resection (59.2%). Fewer patients received adequate neo-adjuvan chemoradiation therapy, and sphincter saving operations.
CONCLUSION: The 5-years survivals were evaluated as below: The number of the patients in Dukes A was not enough to be analyzed, the survivals were 38.7%, 41.0%, 0 % in Dukes B, C, and D, respectively. These rates were significantly worse than the results in the literature.

AMAÇ: Çalışmanın amacı hastanemiz 1. İç Hastalıkları Kliniği'nce takip edilen multiple myelom tanısı almış hastaların klinik ve patolojik görünümlerini değerlendirmek ve tedavinin sonuçlarını belirlemekti.
YÖNTEMLER: 1996-2002 yılları arasında SWOG kriterlerine göre multiple myelom tanısı almış 21 hasta retrospektif olarak analiz edildi. SWOG kriterleri; kemik iliği plazmasitozisi, serum veya idrarda monoklonal gammapati, kemik lezyonlarının radyolojik olarak gösterilmesi ve plazmasitomun doku biyopsisinde gösterilmesiydi. Hastaların 8'i kadın, 13'ü erkekti. Yaşları 47 ile 75 arasında, ortalama 63,7±7 yıl idi. Başvuru sırasında hastaların performanslarını değerlendirmek için Karnofsky performans skalası kullanıldı.
BULGULAR: Genel olarak hastaların performansları orta (%60) idi. En yaygın başvuru nedenleri yorgunluk, halsizlik %48, sırt ağrısı %60 ve bel ağrısı %55 idi. Fizik muayene, laboratuar görünümleri ve radyolojik tetkikler sonucunda solukluk %43, ciddi anemi (Hb<8,5 gr) %33, kreatinin yüksekliği (Cr>2,0 mg/dl) %14, ürik asit yüksekliği (>8 mg/dl) %5, globulin yüksekliği (>4,5 gr/dl) %52,3, albumin düşüklüğü (3 gr/dl) %33 olarak bulundu. Serum kalsiyum düzeyi >12 mg/dl olan hasta yoktu. Kemikte litik lezyon 12 hastada saptandı. IgG proteini en yaygın görülen M protein tipiydi. İki olgu nonsekretuar multiple myelom tanısı aldı. Tanı anında hastaların 4'ü (%19) Evre IA, 11'i (%52,7) Evre IIA, 1'i (%4,7) Evre IIB, 3'ü (%14,2) Evre IIIA, 2'si (%10) Evre IIIB idi. 16 (%76) hastaya VAD tedavisi (Vincristin 0,4 mg/gün l, 2, 3, 4. günler iv. sürekli infüzyon, Doxorubucin 9 mg/m2/gün 1,2, 3, 4. günler iv. sürekli infüzyon, Dexamethasone 40 mg/gün l, 2, 3, 4, 9, 10, 11, 12, 17, 18, 19, 20. günler) uygulandı. Bu tedavi 28 günde bir tekrarlandı. Sekiz (%38) hastaya Melphalan+Prednisolone=MP (Melphalan 6 mg/m2/gün, Prednisolone 75 mg/gün 4 gün boyunca) uygulandı. Tedavi 4 haftada bir tekrarlandı. Üç (%14) hastaya önce MP tedavisi uygulandı. Progresyon görülünce VAD tedavisi verildi. On (%48) hastaya kemikteki litik lezyonlar veya spinal kord basısı nedeniyle kemoterapi ile birlikte radyoterapi uygulandı. Hiperkalsemi ve patolojik kırıklardan sakınmak için pamidronat kullanıldı. Hastaların hiçbirinde hiperkalsemi ve kırık görülmedi. Bir hastada adriamisinin kardiyotoksik doza ulaşması nedeniyle MP tedavisine geçildi. Bir hastada ise pulmoner emboli geçirmiş olması nedeniyle VAD protokolü uygulanamadı. Tam remisyon iki (%10) olguda, kısmi remisyon 6(%29) hastada gerçekleşti. Yedi (%33) hasta tedaviye refrakterdi. Bir hasta 1. kür MP tedavisinden sonra hastalıktan bağımsız (kardiak) nedenle kaybedildi. Diğer hastaların tedavisi halen devam etmektedir. Tedavinin en yaygın komplikasyonu kemik iliği supresyonu 4(%19) ve bulantı, kusma 3(%14) idi. Bir hasta akut böbrek yetmezliği nedeniyle kaybedildi. Yaşam süreleri 10 ile 54 ay arasında, ortalama 27,6±4,2 ay idi. Multiple myelom tanısı almış hastalar orta ve ileri yaş grubunda idi. Tanı anında genellikle performansları orta, tedaviye yanıtları 2 hasta dışında iyi idi. Hastalar ilaçlar kesildikten sonra ortalama 6 ay remisyonda kaldılar. Sonra progresyon gösterdiler.
SONUÇ: Hastanemiz l. İç Hastalıkları Kliniği'nde takip edilen multiple myelom olgularının tedaviye yanıtlarının diğer multiple myelom olgu serileri ile benzer olduğu görüldü. Hiperkalsemi ve litik kemik lezyonlarına bağlı kırık profilaksisinde pamidronat gibi disfosfonatların kullanımının faydalı olduğu düşünüldü.

OBJECTIVE: The aim of this study is to evaluate the clinical and pathological states of Multiple Myeloma (MM) patients under the 1st Internal Medicine Department follow-up and to present results of the treatment.
METHODS: We analyzed retrospectively 21 patients diagnosed as MM according to SWOG criteria during the years 1996-2002. The so-called SWOG criteria are bone marrow plasmacytosis, monoclonal gammopathy of the serum or urine, radiological confirmation of bone lesions and confirmation of the plasmacytoma with tissue biopsy. Eight of the patients were female and 13 were male. The mean age was 63,7±7 (47-75) yrs. At the time of diagnosis, to evaluate the performance of the patients we used Karnofsky Performance Scale.
RESULTS: The general performance was 60% (medium). The presenting symptoms were fatigue 48%, back pain 60%, groin pain 55%. The physical examination and laboratory tests showed paleness 43%, severe anemia (Hb<8,5 gr) 33%, augmentation of the creatinin (Cr>2 mg/dl) 14% and the uric acid level (>8 mg/dl) 5%, lowered albumin level (<3 gr/dl) 33%, raised globulin level (>4,5 gr/dl) 52,3%. There were no patients whose serum calcium level was 12 mg/dl. Radiologic modalities revealed lytic bone lesions in 12 patients. The most frequently seen M protein type was IgG. Two cases were diagnosed as nonsecretuary MM. 4 of the patients were at Stage IA (19%), 11 were at Stage IIA (52,7%), 1 were at Stage IIB (4,7%), 3 were at Stage IIIA (14,2%), 2 were at Stage IIIB (10%) at the time of diagnosis. 16 (76%) patients were given VAD therapy (vincristine 0,4 mg per day 1, 2, 3, 4 days c.i.v. infusions, doxorubicine 9 mg/m2 per day 1, 2, 3, 4 days c.i.v. infusions, dexamethasone 40 mg/dl 1, 2, 3, 4, 9, 10, 11, 12, 17, 18, 19, 20 days p.o.). This therapy course was repeated as 28 days cycles. Eight patients were given MP therapy (melphalan 6 mg/m2 per day p.o. 1 -7 days, prednisolone 75 mg/day p.o. 1 -7 days). We repeated this therapy monthly. Three (14%) patients took MP therapy first and afterwards VAD therapy was started since progression had occurred. Ten (48%) patients had radiotherapy combined with chemotherapy because of the lytic bone lesions or compression of the spinal cord. Pamidronate was used to prevent hypercalcaemia and pathologic fractures. Neither fracture nore hypercalcaemia were seen. In one case adriamycine was changed into MP therapy because of its cardiotoxicity. The VAD therapy couldn't be used in 1 patient because of her pulmonary embolism history. Two (10%) cases had total remission and 6(29%) had partial remission. Seven (33%) were refractory to therapy. One case had been lost after the first MP therapy independent of MM (cardiac reasons). The therapies of the others are still continuing. The most frequent complications of therapy were bone marrow suppression 4(19%) patients and nausea, vomiting 3(14%) patients. One patient was lost because of acute renal failure. The mean life time expectancy was 27,6±4,2 (10-54) months. Patients diagnosed as MM were middle or older ages. At the time of diagnosis their performance were medium, respond to the therapy were good except two patients. Patients were remained remission about 6 months since the therapy had stopped than they showed progression.
CONCLUSION: Under 1st Internal Medicine Department of our hospital follow-up MM patients therapy response were resemble the other MM series. To prevent the hypercalcaemia and fractures due to lytic bone lesions disphosphonates were useful.

Seboreik dermatit, nükslerle seyreden kronik bir tablodur. Halen etkili tedavi araştırmaları devam etmektedir. Etyopatogenezinde Pityrosporum ovale'nin de etken olabileceği çeşitli çalışmalarla gösterilmiştir. Bu çalışmada antifungal bir ajan olan terbinafinin oral kullanımının seboreik dermatitte etkinliği araştırılmıştır. Klinik olarak seboreik dermatit tanısı konulan hastalarda, hastalıklı bölgeler kaşıntı, eriteni ve skuam açısından 0-3 arasında skorlandı. Hastalara başka lokal ya da sistemik bir ilaç kullanmamak kaydı ile günde tek doz 250 mg terbinafın oral olarak 4 hafta süre ile verildi. Tedavi bitiminde ve tedavi başlangıcına göre 12. haftada aynı skorlama tekrar yapılarak Wilcoxon-esjendirilmis örnek testi ile sonuçlar değerlendirildi. Çalışmaya katılan yazılı onayı alınmış 91 hastadan 19'u çeşitli nedenlerden çalışmayı bıraktığından kapsam dışı tutuldu. Çalışma 43(%59.7)'ü kadın, 29(%40.3)'u erkek olmak üzere 72 hasta ile yapıldı. Dört haftalık tedavi sonunda 29(%40.28) hastanın skoru azalmış olup bunlardan 25(%34.72)'i zayıf cevap vermişti. Skorlar arası fark istatistiksel olarak anlamlı idi (p<0.05). Onikinci haftanın sonunda ise 10 hastada reaktivasyon gözlendi. Oral terbinafin seboreik dermatitte zayıf derecede etkin bulunduğundan tek başına olayı kontrol altına alacak gibi görünmemektedir. Çalışmalar kontrollü gruplarla yürütülmelidir. Bu arada oral terbinafinin diğer tedavi seçenekleri ile birlikte kombine kullanılmasının özellikle şiddetli seboreik dermatitli olgularda yararlı olabileceği inancındayız.

Seborrheic dermatitis is a chronic event that develops with recurrences. Effective therapy studies are currently underway. Various studies have shown that Pityrosporum ovale can also be a factor in etiopathogenesis. In this study, the effectiveness of oral use of terbinafine, an antifungal agent, in seborrheic dermatitis was investigated. In patients clinically diagnosed as seborrheic dermatitis, the involved areas were scored between 0-3 in terms of itching, erythema and squama. The patients were adminestered a single oral dose of 250 mg terbinafine per day without using any other local or systemic drug for 4 weeks. By the 4 week of therapy and 12 weeks after the completion of therapy, the same scoring was remade and results were evaluated by the Wilcoxon-matched sample test. Nineteen of the 91 patients who participated in the study with informed written consent discontinued the study for various reasons and were therefore excluded from the study. The study was conducted with 72 patients, 43(59.7%) of whom were female and 29(40.3%) male. At the and of the four-week therapy, the score of 29(40.28%) patients decreased and 25(34.72%) of them responded mildly. The difference between the scores was statistically significant (p<0.05). At the end of the 12 week, reactivation was observed in 10 patients. Since oral terbinafine was found to be weakly effective in seborrheic dermatitis, it does not seem likely to control the event alone. The studies should be conducted with controlled groups. By the way, we believe that combined use of oral terbinafine with other options of therapy will can be useful especially in subjects with severe seborrheic dermatitis.

Rijit bronkoskopi tanısal özelliklerinin yanı sıra tedavi amaçlı olarak da kullanılmaktadır. Özellikle pediatrik yaş gurubundaki yabancı cisim aspirasyonlu olgularda hem tanı koydurucu hem de tedavi edici olarak yaygın bir şekilde göğüs cerrahisi kliniklerinde kullanılmaktadır. Nisan 1998-Nisan 2002 tarihleri arasında hastanemiz acil ünitesinde 37 olguya trakeobronşial yabancı cisim aspirasyonu ön tanısıyla pediatrik rijit bronkoskopi uygulanmıştır. Otuzbir olguda yabancı cisim aspirasyonu anamnezi mevcut iken, 6 olguda antibiyotik tedavisine rağmen tekrarlayan pnömoni ve paroksismal öksürük varlığı nedeniyle yabancı cisim aspirasyonundan şüphelenilerek rijit bronkoskopi uygulanmıştır. Otuzbir olguda metal cisimler, 4 olguda gıda artıkları, 2 olguda ilaç tableti trakeobronşial sistemde obstrüksiyon oluşturan ve rijit bronkoskopi ile çıkarılan yabancı maddeler idi. Bu çalışmadaki amacımız rijit bronkoskopinin yabancı cisim öyküsü olan ve tedaviye dirençli solunum sistemi yakınmaları olan çocuklarda güvenli ve hayat kurtarıcı bir işlem olduğunu vurgulamaktır.

Rigid bronchoscopy is used as a therapeutic apparatus besides its diagnostic value. It is used in both treatment and diagnosis of foreign body aspiration especially in the pediatric age population. We performed pediatric rigid bronchoscopy in 37 patients with the suspicion of foreign body aspiration between April 1998-April 2002 in the emergency clinic. There was a history of foreign body aspiration in 31 patients. We suspected foreign body aspiration and than performed rigid bronchoscopy in 6 patients with relapsing pneumonia and paroxysmal cough in spite of antibiotic and medical treatment. We took out metallic foreign body in 31, food remaining in 4, medication pills in 2 patients. The aim of this study is to impress that rigid bronchoscopy is a reliable and life saving procedure on the children with foreign body aspiration history and pulmonary illness resistant to medical treatment.

Bu çalışmada temiz ve temiz-kontamine ameliyatlardan sonra oluşan yara yeri enfeksiyon kaynağını belirlemek ve etken mikroorganizmayı ortaya koymak amaçlandı. Ameliyatlardan önce, ameliyathane havasından, ekipmandan, steril ameliyat örtülerinden, cilt insizyonu yapılacak yerden, ameliyata katılacak hemşire ve doktorların yıkandıktan sonra ellerinden ve ameliyat bitiminde cilt kapatılmadan hemen önce cilt altından sürüntü örnekleri alınarak kültür ve antibiogram yapıldı. Ameliyat sonrası hastalar 30 gün takip edildi ve yara yeri enfeksiyonu olanlardan yara yerinden kültür için örnek alınarak ameliyat öncesi alınan kültür sonuçlarıyla karşılaştırıldı. Çalışmaya alınan 100 hastadan 8'inde yara yeri enfeksiyonu gelişti. Ameliyat öncesi alınan kültürlerden 80'inde üreme oldu. Havadan alınan örneklerin 50'sinde, hava dışı örneklerin ise toplam 30'unda üreme oldu. Ameliyathane havasında üreme saptanan ve saptanmayan olguların enfeksiyon sıklığı karşılaştırıldığında havada üreme saptanan 50 hastanın 7'sinde ameliyat sonrası enfeksiyon gelişirken havada enfeksiyon saptanmayan 50 hastanın sadece 1 'inde enfeksiyon saptandı (p<0.05). Enfeksiyon gelişen 8 hastanın 6'sında yara yeri sürümüşünden yapılan kültürlerde Staphylococcus aureus üredi. En fazla enfeksiyon herniorafi yapılan hastalarda (n=4) görüldü. Temiz ve temiz-kontamine ameliyatlardan sonra oluşan cerrahi yara yeri enfeksiyonlarının en önemli sebeplerinden biri hava kaynaklı kontaminasyondur. S. aureus yara yeri enfeksiyonunda en fazla görülen mikroorganizmadır.

The purpose of this study is to search the source of surgical wound infection and the microorganisms that cause infection in clean and clean-contaminated surgical wounds. The air in the room, the hands of the surgical personnel after disinfection, the surgical instruments, the patients skin after disinfection and the subcutaneous area before wound closure were sampled. The microbiological culture and antibiogram studies were performed. The patients were observed for the development of infection for 30 days after operation. The samples from infected wounds were taken as above mentioned and the results of culture studies were compared with the culture studies before infection. There were 8 wound infections among 100 patients postoperatively. The number of media that bacteria grew was 80. Bacterial growth was seen in 50 and 30 of the media that had been sampled from air and non-air sources respectively. Comparing wound infections between air and non-air origin; there were 7 wound infections from air origin and 1 infection from non-air origin. The difference between two groups was statistically significant (p<0.05). Staphylococcus aureus was the only detected microorganism in all of the infected wounds. The most common infection was seen in patients that herniorrhaphy were performed (n=4). Air-borne bacteria are the most important cause of surgical site infection in clean and clean-contaminated wounds. The most common microorganism that causes surgical site infection in clean and clean-contaminated wound is S. aureus.

Onikomikoz erişkinlerde sık rastlanan bir tırnak hastalığı olmasına rağmen çocuklarda nadiren görülür. Bu çalışmada İstanbul Fındıkzade ve Mahmutbey İlköğretim Okulu'nda öğrenim gören 7-12 yaşlar arasındaki 936 (461 'ı erkek, 475'i kız) çocukta onikomikoz sıklığı araştırıldı. Tüm çocukların el ve ayak tırnakları muayene edilerek şüpheli 19 olgudan direk mantar incelemesi ve mantar kültürü yapıldı. Direk mantar incelemesinde sadece bir olguda mantar hifleri görüldü, şüpheli olguların mantar kültüründe ise hiçbir üreme saptanmadı. Direk mantar incelemesi pozitif olan 9 yaşındaki erkek olgunun klinik muayenesinde sağ ayak baş parmak tırnağında subungual hiperkeratoz, sarımsı-siyah renk değişikliği ve onikolizis mevcuttu. Bu değişiklikler iki yıl önce geçirilen bir travma sonrasında başlamıştı. Çocuklarda onikomikoz nadiren saptanmakla birlikte, hastalığın çocuklarda da görülebileceği akılda tutulmalıdır. Çünkü erken tanı ve tedavi enfeksiyon kaynağını elimine etmek ve distrofiyi önlemek açısından önemlidir.

Onychomycosis, defined as the infection of the nail by fungus is frequently seen in adults whereas it is uncommon in pediatric age group. In this study the incidence of pediatric onychomycosis was investigated in a primary school at Fındıkzade and Mahmutbey/İstanbul, in 936 children of which 461 were males and 475 were females. The age range varied between 7 and 12 years. After the examination of the fingernails and toenails, the direct microscopic examination and culture were performed on 19 suspected cases, there was no growth in suspected cases on culture and fungus hyphae was seen in one case on microscopic examination. Clinical examination of a 9 years old boy, with positive microscopic examination result, showed subungual hyperkeratosis, discoloration from yellow to dark and onycholysis. These nail lesions were begun two years ago after a trauma. Although onychomycosis is rarely seen in children, it should be kept in mind in the differential diagnosis. The early diagnosis and therapy is important both for the treatment of infection and the prevention of dystrophy.

Psödoeksfoliasyon sendromu (PEX-S), genellikle glokom (PEX-G) ve katarakt (PEX-C) gibi komplikasyonlarla seyreden ve güç kontrol edilebilen bir sendromdur. Yaşlılarda sık görülür ve artan yaşla görülmesi daha da sıklasın Gittikçe iyileşen yaşam koşulları ve gelişen tıbbi olanaklara bağlı olarak ortalama insan ömrünün uzaması nedeniyle, göz hekimlerinin bu sendromu daha iyi tanımaları bir zorunluluk haline gelmiştir. Altı aylık bir süre içinde göz hastalıkları polikliniğine başvuran 3200 hastanın 45'inde (%1.41) PEX teşhis edildi (24 erkek, 21 kadın) ve bunlar retrospektif olarak incelendi. Olguların 29'unda (%64.4) PEX-G, 16'sında (%35.6) PEX-C mevcuttu. Bu hastaların ortalama yaşı 73 idi (erkeklerde 73.6, kadınlarda 72.4).

Pseudoexfoliation syndrome (PEX-S) is a challenging syndrome commonly complicated by conditions like glaucoma and cataract. It primarily affects the elderly population and its incidence increases with age. Therefore, increasing life expectancy due to improving life conditions and advances in health care obliges ophthalmologists to be more familiar with the condition. 45 cases (24 males, 21 females) out of 3200 who admitted to the outpatient ophthalmology clinic within a 6 months period, are diagnosed as PEX-S (%1.41). In this prospective study, 29 of these cases (%64.4) are found to have PEX-G, while 16 cases (%35.6) had PEX-C. The mean age of the patients was 73 (males 73.6, females 72.4).

Tüm non-Hodgkin lenfomaların %1'ini oluşturan primer santral sinir sistemi lenfomaları üzerine 5 vakalık retrospektif bir çalışma yapmayı amaçladık. 1997-2001 yılları arasında Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi I. Dahiliye Kliniği Medikal Onkoloji Polikliniği'ne primer santral sinir sistemi lenfoması patolojik tanısı konmuş tedavi amaçlı başvuran 5 hasta yaş, cinsiyet, lenfoma tipi, yerleşimi, uygulanan tedavi, tedaviye verdikleri cevap ve sağkalım açısından retrospektif olarak değerlendirildi. Çeşitli nörolojik semptomlarla ilgili kliniklere başvuran 3'ü erkek, 2'si kadın 5 hastanın yaşlan 44-65 arasında değişiyordu (ortalama yaş 55,2±9,3). Hastaların 2'si sterotaksik, 3'ü eksizyonel biyopsi ile patolojik tanılarını almışlardı. "Working Formulation"a göre 3 hasta iyi dereceli büyük hücreli immunoblastik lenfoma, 2 hasta orta dereceli büyük hücreli diffüz lenfoma tanısına sahipti. MRG bulgularına göre lezyonlar 3 hastada multipl yerleşimli, 2 hastada soliter yerleşimliydi. Hastaların tümüne kemoterapi ve radyoterapi uygulandı. Kemoterapi rejimi olarak 3 hastaya metotreksat, folinik asid, sitozin arabinozid, 2 hastaya metotreksat, folinik asid uygulandı. 2 hasta sistemik metotreksat yanında intratekal metotreksat aldı. Tüm hastalara sistemik steroid (deksametazon) verildi. 2 hastaya antikonvulzif tedavi başlandı. Tedavi sürecinde 1 hastaya beyin ödemi nedeniyle şant operasyonu düzenlendi. Bu tedavi rejimleri altında izlenen hastalarda 7-30 aylık bir sağkalım sağlandı (ortalama sağkalım 19±10,4 ay). Dört hasta kaybedildi, 1 hasta tedavisinin 15. ayında olup takipleri sürmektedir. Santral sinir sisteminin bu nadir görülen tümöründe halen belirlenebilmiş bir tedavi rejimi bulunmamaktadır. Radyoterapi, kemoterapi veya ikisinin birlikte uygulanmasının birbirine olan üstünlükleri konusunda tatminkar yayınlar yoktur. Bu şartlar altında hastalığın prognozu kötü olup ortalama sağkalım beklentisi 7-15 ay civarında kalmaktadır. Bu çalışmada da benzer sonuçlara ulaşılmıştır.

We aimed to make a retrospective study of five cases of primary central nervous system lymphomas which make 1 % of the whole non-Hodgkin lymphomas. Five patients who came to the medical oncology polyclinic of the first internal medicine clinic in Dr. Lütfi Kırdar Kartal Training and Research Hospital during the years 1997-2001 and that were diagnosed pathologically as primary central nervous system lymphoma; were evaluated retrospectively according to the following parameters: age, gender, type of lymphoma, site, therapy, response to therapy, survival rates. Five patients (3 men, 2 women), aged between 45-65 years (mean: 55,4 years), applied to the related clinics, complaining of various neurological symptoms. Two of them were pathologically diagnosed with stereotaxic and three with excisional biopsy. According to the Working Formulation; 3 patients had well-differentiated large-cell immunoblastic lymphoma, 2 had medium-differentiated large-cell diffuse lymphoma. MRI detected multiple sited lesions in 3 patients and solitary in 2. All the patients had chemo and radiotherapy. As the chemotherapy regimen, 3 cases had methotrexate, folinic acid, cytosine arabinoside and 2 cases had methotrexate, folinic acid. Two patients had also intrathecal methotrexate with systemic methotrexate. All the patients had systemic steroid (dexamethasone). Two cases were started anticonvulsive therapy. During the therapy course, one patient had shunt operation because of brain edema. The patients^ after these therapy courses, were followed to have 7-30 months of survival rate. Four patients were lost, one patient is still at the follow-up at 15 month of his therapy. There still is not a strict therapy regimen for this rare type of central nervous system tumor. There are no satisfactory results comparing radiotherapy, chemotherapy or both together as the therapy regimen. Under these circumstances, the prognosis is bad and the mean survival rate is about 7-15 months. We have reached such results that are harmonious with the literature.

Rozasea, deri ve göz bulguları ile seyreden kronik seyirli, vasküler, inflamatuar bir dermatozdur. Hastalığın nedeni bilinmemekle birlikte etyolojide endokrin faktörler de suçlanmaktadır. Tiroid hormonlarının aşırı salgılanması ve diyabette de yüzde eritem görülebilmektedir. Bu ön çalışmada, açlık kan şekeri ve tiroid hormonlarından total T3, total T4 ve TSH seviyeleri bakılarak rozasea ile diyabetes mellitus ve tiroid fonksiyon bozukluklarının birlikte görülme oranlan araştırılmıştır. Çalışmaya alınan tanısı klinik olarak konulmuş yaşları 30-80 (ortalama: 52.4±12.04) arasında değişen 30 kişilik rozasealı hasta grubunun 19 (%63.33)'u kadın, 11 (%36.67)'i erkekti. Yaşlan 30-80 arasında (ortalama: 55.55(11.26) değişen 20 kişilik kontrol grubunun 12 (%60)'si kadın, 8(%40)'i erkekti. Hastalardan gerekli anamnez bilgileri alınmış, hastalığın süresi, lokalizasyonu ve dermatolojik bulguları kaydedilmiştir. Tüm hasta ve kontrol grubunun açlık kan şekeri, total T3, total T4 ve TSH seviyelerine sabah açlık kanında bakılmıştır. Hastalarımızın açlık kan şekeri ortalaması 112.89±33.03 mg/dl iken bu değer kontrol grubunda 96.7±10.98 mg/dl bulunmuş olup, grupların ortalama değerleri arasında istatistiksel anlamda bir fark mevcuttu (p=0.017). Çalışma grubunun 12 (%40)'sinde, kontrol grubunun da 1 (%5)'inde diyabet bulundu. Bu fark da istatistiksel olarak anlamlıydı (p=0.005). Tiroid hormon değerleri açısından ise gruplar arasında anlamlı bir fark yoktu. Rozasea ile tiroid bozuklukları arasında bir ilişki bulunamamıştır. Ancak hastalığın diyabetle ilişkisi daha geniş ve kapsamlı çalışmalarla araştırılmaya devam edilmelidir düşüncesindeyiz.

Rosacea is a chronic, vascular and inflammatory dermatosis that manifests itself with dermal and ophtalmic signs. Although the cause of the disease is not known, endocrine factors are blamed in etiology. In excessive secretion of thyroid hormones and diabetes erythema may be seen on the face. In this pilot study, the fasting blood glucose and thyroid hormones total T3, total T4 and TSH were checked and the joint occurance ratios of rosacea with diabetes mellitus and thyroid dysfunctions were examined. Of the clinically diagnosed patient group composed of 30 persons aged between 30-80 (mean: 52.4±12.04) years, 19 (63.33%) were female and 11 (36.67%) were male. Of the control group composed of 20 persons aged between 30-80 (mean: 55.55±11.26) years, 12 (60%) were female, 8 (40%) were male. The medical history information was received from all the patients, the duration, localization and dermatological signs were recorded. Both the patient and control groups were checked for their fasting blood glucose, total T3, total T4 and TSH levels in their fasting blood in the morning. The mean fasting blood glucose of our patients was 112.89±33.03 mg/dl, whereas this value was found as 96.7±10.98 mg/dl in the control group, and there was a statistically significant difference between the mean values of the patients (p=0.017). Diabetes was found in 12 (40%) of the study group and 1 (5%) of the control group. This difference was also statistically significant (p=0.005). There was no difference between the groups in terms of the thyroid hormone values. No correlation was found between rosacea and thyroid dysfunctions. However, we think that the correlation of the disease with diabetes should continue to be studied with more extensive and comprehensive researches.

Vitiligo, tüm dünyada sık rastlanan, edinsel ya da kalıtsal olabilen, her yaş grubunu ve cinsiyeti etkileyen progresif bir pigment bozukluğu hastalığıdır. Klinik olarak, keskin sınırlı, değişik çap ve lokalizasyonlarda, süt beyazı renginde, genellikle simetrik makullerle karakterizedir. Psoriazis de sık rastlanan, her yaşı etkileyebilen, cinsiyet farkı gözetmeyen, kronik seyirli cilt hastalıklarından biri olup çeşitli boyutlarda üzeri sedefi skuamla kaplı, zemini eritemli keskin sınırlı papül ve plaklarla karakterizedir. Hayat boyu iyileşme ve nükslerle seyreder. İmmünolojik fenomenlerin karşılaştırılması vitiligo ile psoriazis arasındaki ilişkiye destek olabilecek niteliktedir. Bu çalışmada 10 yaşında psoriazisi, 5 yıl sonra da vitiligosu başlayan 22 yaşındaki bir erkek hastada vitiligo-psoriazis birlikteliği sunulmuş ve literatür eşliğinde olgu tartışılmıştır.

Vitiligo, which is very common of the worlwide, is a skin disease of progressive depigmentation. It can affect all ages and both sexes and may be acquired or hereditary. Clinically, it can be recognized by symmetrical milky white patches, various sizes and localizations. Psoriasis is also another common.skin disease, affecting all ages and both sexes. It can be recognized by various sizes of sharply bounded plaques and papules which are covered by silvery white scale and located on erytema. The disease is lifelong and characterized by chronic, recurrent exacerbations and remissions. Comparison of the immunological phenomenas can significantly support the relationship between vitiligo and psoriasis. In this presentation, it has been discussed along with literature that a 22 years old man, who had psoriasis at the age of 10 and had vitiligo at the age of 15 and also has been presented psoriasis in a patient with concomitant vitiligo.

Paraganglioma, sempatik veya parasempatik sinir sistemi ile ilişkili nöroendokrin hücrelerden kaynaklanan tümörlere verilen genel isimdir. Sürrenal medullasından kaynaklanırlarsa feokromositoma adını alırlar. Sürrenal dışı paragangliomalar ise insidansı %0,01 -0.1 arasında değişen oldukça nadir görülen tümörlerdir. Bu çalışmada retroperitonda periaortik yerleşimli 13cm çapında paraganlioma tesbit edilen 37 yaşındaki erkek hastanın tanısı, tedavisi ve prognozu literatür eşliğinde tartışılmıştır.

Paraganlioma is a generic name of tumors arising from neuroendocrine cells, related with both the sympatethic and parasympatethic nervous systems. They will named as pheochromocytomas if they arise from the adrenal medulla. Extraadrenal paragangliomas are very rare (0,01-0,1%). In this paper, the diagnosis, treatment and prognosis of a 37 year old male patient with a paraganglioma of 13cm located in his periaortic retroperitoneum, has been discussed regarding the relevant literature.

Revaskülarize edilmiş dirseküstü subtotal ampule bir kolda ameliyat teknikleri ile bunların sırası prezante edilmektedir. Onbeş yaşında erkek hasta humerusta kırık, brakial arterde kontüzyon, median ve ulnar sinirlerde traksiyon travması, radial sinirde tam avülziyon, kolun dirseküstü bölümünde ileri derecede kontüzyon ile müracaat etti. Acilen ameliyata alınan hastada önce kemik tespiti yapıldı. Arterin tromboze kısmı rezeke edilerek uç uca anastomoz uygulandı. Tüm beslenmesi kritik dokular rezeke edilerek geniş bir debridman tatbik edildi. Kemikteki kırığın ve cilde ait lezyonların iyileşmesinden sonra dirsek fonksiyonunun restorasyonu için nörovasküler pediküllü latismus dorsi transferi yapıldı. Üçüncü ameliyat olarak radial felcin tedavisi için üçlü tendon transferi uygulandı. Tedavi tamamlandığında dirsekte 4/5 kuvvetinde tam fleksiyon, -30° ekstansiyon, parmaklarda ve el bileğinde tam ekstansiyon elde edildi. Sonuç olarak; üst ekstremitenin replantasyon ve revaskülarizasyonundan sonra oluşan anatomik ve fonksiyonel defisitlerin latismus dorsi ve tendon transferleri ile giderilebileceği söylenebilir.

The technniques and their orders at a revascularized above-elbow subtotal amputation case is presented. A male aged 15 patient had a subtotal amputated right humerus with advanced contusions, complete avulsion of radial nerve and traction injuries of median and ulnar nerves, contusion of brachial artery and the fracture of humerus. Resection of the thrombosed part of the artery following end to end anastomosis, aggressive debridment of the soft tissues and fixation of the humerus by plate and screws were performed. After the healing of the fracture and skin lesions, latissimus dorsi transfer was performed to restore the elbow function. In the surgery, tendon transfers for radial palsy treatment were achieved. After the treatment his elbow gained full flexion, -30° extension and a strenght of 4/5 motor function with full extension of the wrist and finger. In conclusion; after replantation or revascularization of the injured upper ekstremities, anatomic and functional deficits can be repaired by latissimus dorsi and tendon transfers.

Yetmiş yaşında kadın hasta bilinç kaybı ve sol tarafını tutamama şikayetleri ile acil polikliniğimize başvurdu. Kranial MRG incelemesinde sağ lentiform nükleusu tamamen, kaudat nükleusun başını, kapsula interna arka bacağını ve sağ insuler korteksi tutan geniş enfarkt alanı mevcuttu. Görüntüleme sonrası elde edilen bulgular ve klinik tablo literatürle uyumlu olarak çapraz afazi tanısını desteklemekteydi. Sol hemiplejiye bağlı afazi tablosu nadir olması nedeniyle bu olgu takdim edilmiştir.

A 70 years-old female patient was admitted to our neurological outpatient clinics with loss of consciousness and left-side hemiparesis. The cranial MRI showed that posterior limp of the internal capsule, the head of the caudate nucleus, lentiform nucleus and right incular cortex were involved with large infarction areas. Her diagnosis is cross aphasia after MRI and clinical signs. We described crossed aphasia due to left-side hemiplegia because of is rare condition.

Kronik böbrek yetmezlikli hastalarda torakotomi operasyonları, mevcut metabolik asidoz ve anemi nedeniyle büyük risk taşımaktadır. Bu hastalarda operasyon için tek akciğer ventilasyonu (TAV) gerektiğinden, oluşabilecek şant artışı ve hipoksiye karşı uyanık olunmalıdır. Ameliyat sırasında kan gazlan, kan üre ve kreatinin değerleri takip edilmeli, sıvı transfüzyonu ve idrar çıkışı dikkatle izlenmelidir. Bu hasta grubunda anestezi yöntemi özellik taşıdığından böyle bir vakanın sunulması amaçlanmıştır.

Thoracic surgery presents a great risk for patients with chronic renal failure mainly because of the underlying metabolic acidosis and anemia. One-lung ventilation may aggravate shunting and hypoxia, so extra caution must be exercised. During surgery, serial measurements of blood gases, blood urea and creatinine levels must be obtained and administration of fluids and urine output must be diligently monitored. Due to the unique aspects of anesthetic management, we have presented such a case.

Onaltı yaşındaki kadın hasta halsizlik, solukluk, bayılma, aşın adet kanaması ve dişeti kanaması nedeniyle acil servise başvurdu. Yapılan fizik muayenede solukluk, bacaklarda yaygın peteşiler ve purpuralar, dişeti kanaması, tüm kalp odaklarında 2/6 sistolik üfürüm tesbit edildi. Laboratuar bulgularında Hb: 6.5 mm/It, Htc: %26, WBC: 8.500/mm3, MCV: 74 fl, trombosit: 15.000/mm3 idi. Hastanın anamnezinden 3 yıl önce benzer yakınmalarla çocuk hastalıkları kliniğinde yattığı, immün trombositopenik purpura (ITP) tanısı konduğu, 2 ay süreyle 1 mg/kg dozunda steroid tedavisi görerek klinik bulgular ve trombosit sayısının normale döndüğü öğrenildi. Hasta demir eksikliği anemisi, kronik relaps ITP kabul edildi ve 1 mgAg/gün dozunda steroid tedavisi başlandı. Onbeş gün süreyle verilen bu tedaviye yanıt alınamaması üzerine hastaya üç gün boyunca 1gr/gün "pulse" steroid verildi fakat yine yanıt alınamadı. Trombosit sayısının 5000/mm3'e düşmesi, yaygın peteşial ve purpurik lezyonlar olması üzerine hastaya trombosit transfüzyomı ve 0.4g/kg/gün dozunda beş gün süreyle intravenöz gamaglobulin (IVIG) verildi. IV1G tedavisinin ikinci gününde trombosit sayısı 150000/mm3'e, beşinci gününde 350000/mm3 'e çıktı. IVIG tedavisinin onuncu günüde hastaya splenektomi uygulandı. Postoperatif dönemde klinik ve laboratuar olarak düzelen, komplikasyon gözlenmeyen hasta taburcu edildi.

Sixteen years old female patient was admitted to emergency unit, complaining of exhaustion, fainting, pallor, menorrhaigize and bleeding of gums. On physical examination pallor, extensive purpura and petechiae on lower extremities, gum bleeding and a 2/6 systolic murmur were found. Laboratory findings were as follows: Hb: 6,5 gr/dl, Hct: 26%, WBC: 8500/mm3, MCV: 74 fl, platelets: 15.000/mm3. On obtaining her medical history, it was found out that she had been hospitalized 3 years ago with same complaints in a pediatric clinic with confirmed ITP diagnosis and treated with steroids in 1 mg/kg doses for 2 months till clinical findings and platelet count returned to normal. She was diagnosed as a case of iron deficiency anemia along with relapse ITP and was put on a regimen of 1 mg/kg/day dose steroid therapy. After 15 days, no improvement was achieved so she was put to a 1 gr/day pulse steroid therapy regimen and again there was no improvement on her clinical status. Platelet count came down to 5000/mm3 and as excessive and extreme purpuric/petechial lesions were recognized, she was givea appropriate platelet transfusion with IVIG in a dose of 0,4 gr/kg/day. On second day with IVIG treatment platelet count mounted to 150000/mm3, on fifth day of the regimen platelet count was found to be 350000/mm3. On tenth day of IVIG therapy, she underwent a splenectomy procedure. Clinically improved, good and normal laboratory results were obtained and the patient was discharged without complications.

Akciğer kanseri kadın ve erkeklerde rastlanan en sık ölümcül kanserdir. Akciğer kanseri, insidansının dramatik olarak artması nedeniyle bütün dünyada önemli onkolojik bir problem olarak görülmektedir. Küçük hücreli kanser dışındaki akciğer kanserlerinde, cerrahi tedavi uygulanacak ilk seçenektir. Önceki yıllarda, metastaz yapmış akciğer kanseri olgularında cerrahi eksizyonel tedavi düşünülmez ve uygulanmaz iken: son yıllarda seçilmiş olgularda iyi sonuçlar alınması bu yöndeki çalışmaları arttırmaktadır. Literatürlerde de akciğer kanseri ve soliter adrenal metastazında cerrahi tedavi ve kemoterapinin uygulanmasının sağkalım süresini arttırdığı belirtilmektedir.

Lung cancer is the most common fatal carcinomaca in men and women. It is considered as a serious oncological problem globally because of its dramatic increase. Surgical treatment is the choice of treatment in lung cancer excluding the small cell carcinoma. Even though previously surgical excision was not considered as a treatment modalitiy in metastatic lung cancer, lately good results of surgical excision in selected patients have encouraged the development in this field. Relevant literature is stating that surgical treatment and chemotherapy in lung cancer with solitary adrenal metastasis have increased the survival rate.

Kırk yaşında bayan hasta. İki yıllık diz ağrısı şikayeti ile başvurdu. Anamnezi ve biyokimyasal tetkikleri normaldi. Fizik muayenesinde patella superolateral köşesi kompresyonla ağrılı bulundu. Sintigrafide "uptake" artışı, MRG'de patellada evre 4 yumuşama saptandı. Yapılan diagnostik artroskopide, patella superolateral köşede kondral yumuşama saptanıp, aynı sahadan osteokondral biyopsi alınarak dekompresyon yapıldı. Biyopsi sonucunda patellada osteonekroz saptandı. Postoperatif ikinci yıl kontrolünde şikayetleri olmayan hastanın fizik muayenesi normaldi. Patella osteonekrozu nadir bir hastalık olup, etyolojisinde daha çok travma, steroid kullanımı, alkol kullanımı, hormonal ve hematolojik hastalıklar rol alır. Nadir olarak idyopatik oluşabilir. İdyopatik patella osteonekrozu karşımıza diz ağrısıyla çıkar ve kesin tanısı kemik sintigrafisi, MRG ve histopatolojik incelemeyle konur. Dizönü ağrısıyla başvuran hastalarda patella osteonekrozu ayrıca tanıda göz önünde bulundurulmalıdır.

A 40 years old woman who had a history of right knee pain for 2 years applied to our hospital. There was no abnormality with her biochemical laboratory tests, and recall no trauma. Examination of the knee was unremarkable except for slight pain over the superolateral corner of the patella. Radionucleid bone scan showed increased uptake in the patella, MRI showed grade 4 chandromalacia of superolateral side of the patella. Arthroscopy revealed chondromalacia at the superolateral aspect of the patella of the right knee, by the way biopsy was performed from the injured aspect, and decompression was made. After 2 years follow up, the patient had no compliants and examination of the knee was normal. Osteonecrosis of the patella was a rare case and had been reported after trauma, use of steriods, alcohols, hormonal and hemotological diseases, rarely my be idiopathic. The onset of idiopathic Osteonecrosis of the patella was knee pain and the diagnosis was made by radioisotopic bone scan, MRI, histopathological examination. Idiopathic Osteonecrosis of the patella should be considered as a possible cause of anterior knee pain.

Periyodik paralizi (PP), otozomal dominant olarak kalıtsallık gösteren, geçici serum potasyum düzeyi değişiklikleri ve birlikte şiddetli paralizi atakları ile seyreden klinik bir durumdur. Bu epizodik PP'ler hipokalemik, hiperkalemik ve normokalemik olabilir. Hipokalemik PP nedenleri arasında hipertiroidi nadir olarak görülür. Otuzüç yaşındaki erkek hasta 5 ay içerisinde 6 kez bol karbonhidratlı ağır bir yemeği takiben sabahları kol ve bacaklarında kuvvet kaybı şikayeti ile başvurduğu hastanede yapılan tetkiklerinde serum potasyum (K ) düzeyi 3.4 mmol, elektrokardiyografi (EKG)'de ST depresyonu ve QT intervalinde uzama saptanarak ileri tetkik ve tedavi için hastanemize sevk edilmiş. Nörolojik muayenesinde patolojik bulgu saptanmadı. Laboratuar tetkiklerinde serum K+ düzeyi 5.25 mmol, T4 (tiroksin) 15.9 ug/dl, T3 (triiyodotirozin) 4.16 ng/ml, TSH (tiroid sitümüle edici hormon) ölçülemeyecek kadar düşük bulundu. Tiroid ultrasonografi (USG)'sinde sol lobu tümüyle tutan 44x25 mm boyutlarında düzgün sınırlı, yer yer kistik dejenerasyon gösteren solid nodul izlendi. Tiroid sintigrafisinde ise sol lob ve isthmusta aktiviteyi belirgince tutmuş, hiperaktif adenom içeren tiroid bezi görüldü. Tedavi olarak propiltiyourasil 400 mg/gün ve propranolol 80 mg/gün başlandı. Operasyondan 3 ay sonra tekrar görülen hastanın yeni bir atağı olmadığı öğrenildi. Olgumuzu bu birlikteliğin nadir görülmesi nedeniyle sunmayı uygun bulduk.

Periodic paralysis is a clinical entity that is usually with labil serum potassium levels and severe paralysis. It is genetically autosomal dominant. These episodic periodic paralysis can be hypokalemic, hyperkalemic or normokalemic. Hyperthyroidism is rare with hypokalemic periodic paralysis. The patient is 33 years old man. In the last five months he applied six times to the hospital for extremity weakness after heavy meals including much carbonhydrates. Serum potassium level was 3.4 mmol, ST depression and extension of QT interval was observed in the ECG, at the last episode. For further investigations patient sent to our hospital. In our unit, serum K+ level is 5.25 mmol, thyroxine (T4) 15.9 ug/dl, triiyodothyronin (T3) 4.16 ng/ml, but Thyroid Stimulating Hormone (TSH) is under range. A regular solid nodul 44x25 mm enveloping all the left lobule and isthmus of thyroid gland, including cyclic degeneration is seen in thyroid USG. Thyroid syntigraphy performed and hyperactive adenom in the left lobule and isthmus is detected. Propycil 400 mg/day and propranolol 80 mg/day applied for the initial treatment. He had an operation for the hyperactive adenom and after 3 months there was no new attack. We decided to present this case because metabolic events accompaning periodic paralysis are rare.

Ropivakain, yeni amid tip lokal anestetik ajan olup santral sinir ve kardiyovasküler sistem üzerine toksik etkilerinin düşük olduğu gösterilmiştir. Literatürde nörotoksisiteye ait çok az olguya rastlanabildiğinden %0.5 ropivakainin epidural anestezide kullanımına bağlı epileptik nöbet geçiren olgumuzu sunmayı amaçladık.

Ropivacaine is a new amide type local anesthetic agent with low demostrated toxicity for central nervous and cardiovasculer system. Because of the few cases reported in literature associated with neurotoxicity, we wanted to report a seizure seen after epidural injection of 0.5% ropivacaine.