Evaluation Of The Sociocultural Status and Management Course Of The Diabetic Patients Admitted To Internal Medicine Department of our Hospital Using SF36 Health Survey

OBJECTIVE: Diabetes is a chronic and progressive disease. Increase in prevalence of type 2 diabetes cause increase in morbidity and mortality related to its complications. Compliance to treatment is directly related to diabetic complications. To evaluate the compliance to treatment and quality of life of the diabetic patients admitted to our hospital using SF-36 health survey.
METHODS: We evaluated the compliance to therapy and sociocultural factors of a total of 133 type 2 diabetic patients (male=55, female=78) whom were admitted and treated in our internal medicine department.
RESULTS: Of 133 patients, 41.4% of them were male (n=55) and 58.6% of them were female (n=78). Classification regarding age showed that 29% of patients (n=65) were between 46-55 years of age, whereas 53.4% of them (n=65) were over 56. 38.2% of the patients were illiterate; patients graduated from primary school or from university were 49,6% (n=65) and 3,6% (n=5); respectively. 48.8% (n=65) of the patients were diagnosed diabetes 5 years ago and 24% (n=36) of them were diagnosed 11 or more years ago. Treatment modalities were including oral diabetics (OADs) alone (48%; n=65), insulin alone (27%; n=36) or insulin and OAD both (25%; n=23). Patients with a diabetic age younger than 5 years had better quality of life scores when compared to patients with 6 years or older diabetes (p=0,001). Similarly, patients with graduated from primary school or higher education had better quality of life score than illiterate patients (p=0,02). The same association was not observed in comparison of patients graduated from primary school or lower and the patients with high school graduation or higher (p=0,98). Treatment modalities had similar effect on quality of life (p=0,13). There were no association between quality of life and the institution treating the patients (p>0,05).
CONCLUSION: As diabetic age of the patients progress, quality of life deteriorates. Moreover, illiterate diabetic patients have worse quality of life scores than literate patients. However, there is no statistically significant difference between patients graduated from primary school and patients with higher education in terms of health survey scores. Treatment modality is not found associated with quality of life.

Hastanemiz İç Hastalıkları Kliniğine Başvuran Diyabetik Hastaların Sosyokültürel Durum ve Tedavi Sürecinin SF36 SAĞLIK ÖLÇEĞİYLE Değerlendirilmesi

AMAÇ: Diyabet kronik ve ilerleyici bir hastalıktır. Tip 2 diyabetin yaygınlığı arttıkça, diyabet ve komplikasyonlarına bağlı morbidite ve mortalite de artmaktadır. Tedaviye uyum diyabetik komplikasyonlarla direkt ilişkilidir. Bu çalışmada hastanemizde diyabet tanısı ile yatırılarak tedavi edilmiş hastalarda tedavi uyumu ve yaşam kalitesini SF- 36 ölçeği ile değerlendirmek.
YÖNTEMLER: Hastanemiz iç hastalıkları servisinde yatarak tedavi gören 133 tip 2 diyabet hastasının (erkek=55, kadın=78) tedavi uyumu ve sosyokültürel faktörlerini SF 36 iyilik ölçeğiyle değerlendirdik.
BULGULAR: Çalışmamıza katılan 133 hastanın %41,4’ü (n=55) erkek, %58,6’sı (n=78) kadındı. Hastaları yaş gruplarına göre sınıflandırdığımızda ise %29’u (n=38) kişi 46-55 yaş aralığında, %53.4’ü (n=70) kişi ise 56 yaş ve üzerindeydi. Çalışmaya katılan hastaların %38,2’si (n=50) hiç okuma yazma bilmemekte, %49,6’sı (n=65) ilkokul mezunu, %3,6’sı (n=5) hasta ünevirsite mezunu idi. Hastaların tanı aldıkları süre göz önüne alındığında ise %48,8’i (n=65) son 5 yıldır diyabet tanılı, %24’ü (n=32) ise 11 yıl ve üzeri zamandır diyabet tanılı bulundu. Hastaların tedavi şekilleri dikkate alındığında ise %48’inin (n=64) sadece oral antidiyabetik (OAD) kullandığını, %27’sinin (n=36) sadece insülin tedavisi aldığını, %25’inin (n=23) ise insülin ve OAD beraber kullandığını gördük. Diyabet yaşı 5yıl ve altında olanların yaşam kalitesi ölçek sonucu 6 yıl ve üzeri olanlardan anlamlı olarak daha iyiydi (p=0,001). Hastaların eğitim durumlarına göre ise ilkokul ve üstü eğitim düzeyine sahip hastaların yaşam kalite ölçeği sonucu okur-yazar olmayanlara oranla daha iyi bulundu (p=0,02). Eğitim durumu incelenirken aynı anlamlı ilişki ilkokul ve altı eğitim durumu ile lise ve üstü kıyaslandığında tespit edilmedi (p=0,98). Tedavi şekillerine göre hastalar değerlendirildiğinde yaşam kalite ölçeği sonucu ile alınan tedavi şekli farklı bulunmadı (p=0,13). Hastalar tedavi gördükleri sağlık kurumuna göre değerlendirildiğinde de tedavi aldıkları sağlık kurumu ile yaşam kalitesi ölçeği arasında ilişki bulunmadı (p>0,05).
SONUÇ: Hastaların diyabet yaşı ilerledikçe yaşam kalitesi bozulmakta, okuma yazma bilmeyen diyabetik hastalarda yaşam kalitesi bilenlere göre daha kötü tespit edilmektedir. Fakat ilkokul mezunları ile üstü eğitim seviyesindeki hastalar iyilik ölçeği sonucu ile kıyaslandığında istatiksel anlamlı farklılık yoktur. Hastaların aldığı tedavi şekli de yaşam kalitesi ile ilişkili bulunmamıştır.